Ο “κινέζος ” Εμανουελ Μακρόν
Από ‘ότι φαίνεται το κινεζικό μοντέλο της κομματικής δημοκρατίας , της κάθετης διακυβέρνησης κατι σαν προεδρικός κομμουνιστικος καπιταλισμος , όχι μόνο λειτουργεί αποτελεσματικά στην Κίνα αλλά τείνει να επηρεάσει και την Δυτική Δημοκρατια . Πως ; Μ’εμμεσο τρόπο . Ας το δούμε λοιπόν συγκεκριμένα .
Ως τώρα είχαμε δείγματα ηγεμονικής Δημοκρατίας στην Ρωσια με τον Πούτιν να εκλέγεται αιωνίως δημοκρατικά η αντιστοιχα τον Ερντογκαν στην Τουρκια κλπ. Πρόκειται για ένα μοντέλο διακυβέρνησης όπου ο ηγέτης εκλέγεται μεν με την δημοκρατική διαδικασία των εκλογών , όμως το αποτελεσμα μοιάζει ναναι μέσα από ένα είδος ηγεμονικού ελέγχου του μηχανισμού εκλογών προκαθορισμένο . Φαινομενικά αυτό το είδος διακυβέρνησης στηρίζει και στηρίζεται στην ελεύθερη αγορά . Όμως σε αλλά πολιτικά ζητήματα είναι γόνος ενός μόνο ισχυρού ανδρός , ο οποίος καταφέρνει με τον αηβ τρόπο ναναι αιώνιος ηγέτης -πρόεδρος . Αυτό είναι ένα σύστημα πολιτικής λειτουργίας που στηρίζεται στο δόγμα της σταθεροτητας : εφόσον η χώρα έχει ησυχία ( δεν έχει σημασία αν χρησιμοποιούνται φανερά η κρυφά αντιδημοκρατικά μέτρα εξουσίας) αυτό φτάνει για να διαιωνίζεται . Είναι η σίγουρη δοκιμασμένη συνταγή . Κι έτσι γεννιέται ένα τερατούργημα πολιτικής διακυβέρνησης όπου το κράτος – πρόεδρος υποκαθιστά την γόνιμη φαντασία κι ελευθερία των πολιτών . Κάτι τέτοιο παει να γίνει και στην Γαλλία . Ο Μακρον μοιάζει ναχει γοητευτεί από το κινεζικό μοντέλο . Δηλώνοντας πάντα ” ούτε δεξιά ούτε αριστερά ” προεκλογικά έδωσε την αίσθηση ότι θα δημιουργούσε κάτι νέο . Να όμως που αμέσως μετά την εκλογή του έδειξε το άλλο του πρόσωπο . Και δεν μιλώ εδώ για τα τόσα σκληρά αντικοινωνικά μέτρα που παίρνει η την “γερμανική” γραμμή που ακολουθεί στην Ευρώπη . Μιλώ για τον τρόπο χειραγώγησης που εφαρμόζει στο υποτιθέμενα νέο κόμμα του . Η εκλογή των εκπροσώπων του κόμματος είναι σκανδαλώδης καθότι σ’ολα παρεμβαίνει , αποφασίζει κι επιλέγει ο πρόεδρος . Η εξουσία του προέδρου , μοιάζει ν’ακολουθει τα ίχνη αυτής των Πούτιν η του Κινέζου προέδρου . Αυτή η διαπίστωση δείχνει το ποσο τα κόμματα σήμερα έχουν χάσει την παληα δημοκρατική τους αίγλη . Ο κόσμος δεν τα εμπιστεύεται στην Γαλλία ( αλλά κι άλλου) και τα θεωρεί επικερδής μηχανισμούς μόνο . Πάνω σ’αυτη την αδιαφορία των πολιτών για τα πολιτικά κόμματα ο Μακρον επιβάλλει το δίπολο της διακυβέρνησης του : κάθετη διακυβέρνηση – άκρως φιλελεύθερη οικονομική πολιτική . Μιμείται με γαλλικό τρόπο το πνεύμα της εποχής μας που τείνει να γίνει μόδα : εξουσία ενός ανδρός που ταυτίζεται με τις ,κατ απόλυτη βούληση του ,κρατικές αποφάσεις σε συνδυασμό με μια φιλελεύθερη αγορά . Αυτός ο ηγεμονικός καπιταλισμός μοιάζει να τον γοητεύει . Ο “μοναρχικός “δημοκρατης Μακρον μοιάζει να βαδίζει σε μια πορεία που ,ενώ δεν αρέσει στους Γάλλους εντούτοις , δεν φαίνεται να μπορούν πρός το παρόν να τον ανατρέψουν . Κι αυτό γιατί τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα έχασαν την επαφή κι εμπιστοσύνη τους με τον λαό . Έχασαν την επαφή τους με την κοινωνία . Δεν είναι πια χώροι μιας ” affecto societatis “.
Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της τέχνης , Ποιητης, εικαστικός.