Η εξοδος των Χριστιανών της Ανατολής .
Από το 1880 που ξεκίνησε ,ως σήμερα που συνεχίζεται , η έξοδος των Χριστιανών της Ανατολής , σε περιόδους μεγάλης αστάθειας ,παίρνει την μορφή καταδίωξης . Ειδικά η άνοδος του ισλαμισμού τα τελευταία χρόνια έχει δώσει χαρακτήρα παροξυσμού στο ξερίζωμα των Χριστιανών. Τα αιτία αυτής της θλιβερής διαπίστωσης οφείλονται στο ότι ο Αραβικός εθνικισμός έβαλε ως σημείο εκκίνησης της σύγχρονης Ιστορίας του τον 7ο με αιώνα . Τοτε έσβησαν από το μυαλό τους την προηγούμενη ιστορία των τόπων που ζούσαν . Δηλαδή ξέχασαν ηθελημένα την κληρονομιά των Φοινίκων , των Βαβυλωνιων , τον Ελληνορωμαϊκού πολιτισμό και τον Χριστιανισμό της Ανατολής. Δεν κατάφεραν να ενσωματώσουν τις μη-μουσουλμανικές κουλτούρες. Τα πρόσφατα γεγονότα της απο-χριστιανοποιησης σε Συρία και Ιράκ , αλλά κι εν γενει το ξερίζωμα των Χριστιανών από την κουλτούρα και το οικοσύστημα τους ,θυμίζουν την γενοκτονίατων Αρμενίων και των Χαλδαιοσυριων του 1915. Ξεχνούν όμως οι Ισλαμιστες ότι στην βάρβαρη μηδενιστική πορεία τους αρνούνται την οποία νεωτερικη η μεταρρυθμιστική τάση υπήρχε στο Ισλάμ . Οι ιδέες της Αραβικής Άνοιξης περί διαχωρισμού Πολιτείας και θρησκείας , περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την θέση της γυναίκας στην κοινωνία διασκορπίστηκαν γρήγορα. Έτσι δίχως να μπορεί να συνυπάρχει στο Σύνταγμα σε θέση ισοτιμίας ο Χριστιανισμός με το Ισλάμ , οι Χριστιανοί θεωρούνται “άπιστοι”. Κι υποχρεώνονται από λόγους επιβίωσης να ξεριζωθούν. Στο εξωτερικό οργανώνονται και βοηθούν όσο μπορούν όσους λίγους έμειναν πίσω ν’αντεξουν. Κι εδώ ακριβως βρίσκεται το ερώτημα: θα μπορέσουν ποτε να επιστρέψουν ; Η απάντηση εξαρτάται από το ποσο θ’αντισταθουν οι μουσουλμάνοι στα ισλαμικά κινήματα. Ένα νέο μοντέλο συγκατοίκησης χρειάζεται . Όχι το πολυπολιτισμικό που στηρίζεται σ’ιδεολογικο πολιτικό προσανατολισμο φοβίζοντας τον Αραβικό κόσμο με την κατευθυνόμενη υπερ-εθνικότητα , αλλά αυτό της συνύπαρξης της πολιτισμικής διαφορετικότητας . Αυτή μπορεί ν’αποδωσει καλύτερα γιατί διατηρεί ισορροπημένα τις διαφορετικές κουλτούρες δίχως ν’απειλει το Εθνος η την κοινωνική συνοχή . Αυτό πρέπει να το καταλάβουν οι σύγχρονοι ηγέτες για να μπορούν να ζήσουν πλάι πλάι οι διαφορετικότητες δίχως ν’απειλειται η ταυτότητα τους η το εθνικό τους περιβάλλον .
Δ. Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της Τέχνης , ποιητής , εικαστικός.