Κάποιος με ρώτησε :μετα το φάρμακο της τέχνης και του Ερωτα πως μπορεί ν’αντιμετωπισει κάποιος την υπαρξιακή κρίση της ολόγυμνης δίχως παραμύθια πραγματικότητας; Είναι δύναμη η λύπη ; Και του απαντώ : οι δυνατοί δεν φοβούνται την λύπη . Προχωρούν μαζι της , την κάνουν βότανο , λίπασμα στον έρωτα της τέχνης τους η στην τέχνη του οποίου νέου έρωτα ακολουθήσει στην ζωή τους. Το υπαρξιακό πρόβλημα που τους ταλανίζει είναι η δυναμη τους να τα βάλουν με τα τέρατα της φθοράς και τα θηρία της στειρότητας . Αυτοί , οι δυνατοί , είναι παιδιά της δημιουργικοτητας και η λύπη η η μελαγχολία στα χέρια τους και την καρδιά τους γινεται όπλο που χτυπά τις δυνάμεις του κακου και τις νικά.