‘’Η στρατηγική του Πούτιν ‘’
Ήταν τον Φεβρουάριο του 2007, κατά την διάρκεια της ετήσιας εισόδου για την παγκόσμια ασφάλεια που ο Βλαντίμιρ Πούτιν, πρωτοπαρουσίασε το δόγμα της Νέας- Ρωσσίας. Επρόκειτο για την ίδια λογική που επανέλαβε πολλές φόρες στην συνέχεια, αλλά και στην τελευταία συνάντηση των G8 στο Σότσι, μ’ αφορμή τις κυρώσεις που υπέστη η χώρα του λόγω της πολιτικής της στο θέμα της Ουκρανίας. Ποια είναι λοιπόν η ουσία αυτής της στρατηγικής; Κατά τον Ρώσσο πρόεδρο, μετά το τέλος του πρώτου ψυχρού πολέμου μεταξύ ΕΣΣΔ και ΗΠΑ, οι Ηνωμένες Πολιτείες, δεν άλλαζαν τη στάση τους και συνέχισαν να προωθούν προκλητικά τα συμφέροντα τους αδιαφορώντας γι’ αυτά των συνεταίρων τους κι ειδικά της Ρωσσίας. Εκτός από αντιπυραυλικά συστήματα που εγκατέστησαν στην Πολώνια, στήριξαν ανοιχτά τον πρώην πρόεδρο της Γερμανίας στην αντί-ρώσσικη του δράση και πρόσφατα στήριξαν τους νεοναζί κυβερνήτες της Ουκρανίας αλλά και τους τζιχαντιστές αντιπάλους του Ασσάντ σε Συρία και Ιράκ. Αυτή η συμπεριφορά των ΗΠΑ γίνεται η βάση της στρατηγικής του Πούτιν. Θεμελιώνοντας πάνω της το όραμα της Νέας- Ρωσσίας, ξενικά να δικαιολογεί τις δικές του επιλογές με την λογική της πατριωτικής άμυνας απέναντι στην αμερικανική επιθετικότητα . Αν τώρα εδώ προσθέτει και ότι ναι, απ’ όπου πέρασε στην Μέση Ανατολή, η Αμερική άφησε χάος, αταξία, κι ερείπια αλλά και μεγαλύτερη ανασφάλεια κι εμφύλιους πολέμους (επιτρέποντας έτσι στους ισλαμιστές να δυναμώσουν), τότε εύκολα μπορεί να γίνει κατανοητό ότι το συνωμοσιολογικό σύνδρομο, γίνεται η βάση της Πουτιανής στρατηγικής. Γι’ αυτόν τον παλιό πράκτορα της ΚGB , η συνωμοσία είναι τροφή της δύναμης του. Την χρησιμοποίει λοιπόν σε δυο μέτωπα: στο εξωτερικό και στο εσωτερικό. Γιατί χάρις στην συνωμοσιολογική ψυχολογία συσπειρώνει τον Ρωσσικό λαό γύρω του. Έτσι μ’ αφορμή τις ΗΠΑ, κυριαρχεί μέσα στην χώρα του κι η αντιπολίτευση είναι εξαφανισμένη. Η γεωλογική του ανησυχία ενισχύει το όραμα του για την Νέα Ρωσσία, ηρωοποιώντας τον και ενισχύοντας τον στην στρατηγική του. Συμφώνα με αυτήν, σε πρακτικό επίπεδο, η Ρωσσία θ’ άπαντα σε κάθε επιθετική πράξη των Ηνωμένων Πολιτειών. Γι’ αυτό κι ο Πούτιν, από τον πόλεμο της Γεωργίας το 2008 έφτασε στην προσάρτηση της Κριμαίας τον περασμένο Μάρτιο, ή ακόμη σαν απάντηση στην ‘’νεοναζί’’ κυβέρνηση της Ουκρανίας επιχειρεί προσάρτηση άλλων εδαφών της με ρωσόφωνο πληθυσμό. Η σημερινή Ρωσσία δεν είναι η παλιά Σοβιετική Ένωση, ούτε είναι φορέας κάποιας διεθνούς ιδεολογίας η παγκόσμιου οικονομικού συστήματος. Είναι μια ισχυρή αναπτυσσομένη χώρα. Παρότι δε, έχει μια έντονη ρητορική του ‘’ηθικού’’ της πλεονεκτήματος εναντίον του’’ νόμιμου μηδενισμού της Δύσης, εν τούτοις, ζει και ενεργέι στην σημερινή νεωτερικότητα, όντας πρωτοπόρος σε ζητήματα έρευνας, τεχνολογίας, βιομηχανικής παραγωγής ή επιστημονικών καινοτομιών . Η πατριωτική στρατηγική του Πούτιν , αυτή της Νέας- Ρωσσίας, ενισχύει μεν το εσωτερικό της χώρας, προσθέτει όμως πολλούς εξωτερικούς εχθρούς. Γι’ αυτό κι ο Ρώσσος πρόεδρος έχει προτείνει έναν ‘’παγκόσμιο διάλογο και συμβιβασμό’’ που θα διασφαλίσει τον σεβασμό και την κυριαρχία κάθε κράτους, και θα λαμβάνει υπόψη του μαζί με τα Δυτικά συμφέροντα κι αυτά της Ρωσσίας και των αναπτυσσόμενων χωρών. Η μαχητική του πρόταση δεν έχει ακόμα εισακουστεί. Μήπως όμως θα έπρεπε, για το καλό της παγκόσμιας ισορροπίας;
Δημοσθένης Δαββέτας
