H πολιτική Ομπάμα
Μετά από τόσα χρόνια παραμονής στην προεδρία των ΗΠΑ θα ήταν χρήσιμο να γίνει μια ακτινογραφία για την ως τώρα εξωτερική πολιτική του Αμερικανού προέδρου. Ως προς την Ισραελοπαλαιστινιακή διαμάχη οι κινήσεις του, σχετικά άτολμες, δεν έδωσαν λύσεις και μάλλον περιέπλεξαν τα πράγματα. Είχε δηλώσει ότι σ’ ένα χρόνο θα έλυνε το πρόβλημα. Κι όμως η πρόταση των δυο ανεξάρτητων κρατών, αυτό του Ισραήλ κι αυτό της Παλαιστίνης, και τα δυο να ζουν δίπλα-δίπλα ειρηνικά, φαντάζει σήμερα όνειρο απατηλό. Η Ισραηλινή εποίκηση συνεχίζεται, η λωρίδα της Γάζας συνεχίζει να ναι αποκλεισμένη από θαλάσσης και αέρος κόβοντας την ανάσα σε δυο εκατομμύρια παλαιστίνιους εγκλωβισμένους ανάμεσα στους φανατικούς ισλαμιστές της Χαμάς και των Ισραηλινών στρατών, ενώ η σχέση του Ομπάμα με τον πρόεδρο του Ισραήλ Νετανιάχου είναι στάσιμη. Η αντίληψη του αμερικανού προέδρου καθόλα ορθολογική που πιστεύει στο διαχωρισμό θρησκείας- κράτους και στην δημοκρατική λειτουργία των θεσμών, μοιάζει αφελής μπροστά στην λογική των ισλαμιστών που δεν πιστεύουν στην δημοκρατία και θεωρούν ως αρχή διακυβέρνησης τους μόνο το Ισλάμ. Κι ακόμη: η πρόωρη αποχώρηση των αμερικανών από το Ιράκ έδειξε ότι ήταν λάθος, όπως και ο πόλεμος του Μπους, μιας και παρά την επέμβαση οι ισλαμιστές έγιναν ισχυρότεροι. Αλλά και στη Συρία ή την Αίγυπτο η πολιτική του δεν απέδωσε. Στην πρώτη περίπτωση: δεν κατάφερε να αποφασίσει μεταξύ των δυο δυνατοτήτων, δηλαδή ή να ανατρέψει στρατιωτικά τον Άσαντ ή να βοηθήσει τους αντιφρονούντες να το κάνουν ενισχύοντας τους. Στην δεύτερη περίπτωση : εγκατέλειψε τον Μουμπάρακ, αλλά λίγο μόλις καιρό μετά υποχρεώθηκε να τα βρει με τον στρατηγό Αλ- Σίσι, ο οποίος είναι πολύ πιο σκληρός από τον πρώην αιγύπτιο πρόεδρο. Η υπόσχεση του Ομπάμα το 2009 στο Κάιρο ότι θα συμφιλιώσει Αμερική με Αραβικό κόσμο, απέτυχε πλήρως μιας και ο λαός των ΗΠΑ θεώρησε την αναποφασιστικότητα του αδυναμία κι οι άραβες την ερμήνευσαν ως υποκρισία. Ανάλογα συνέβη και με την Ρωσσία. Θέλησε να ξανά δώσει δυναμική στην αμερικανορωσσικές σχέσεις, όμως ο δημοκράτης Ομπάμα δεν είναι στην ίδια πολιτική συχνότητα με τον «τσάρο» Πούτιν. Ο αμερικανός πρόεδρος στήριξε στο Κίεβο τους διαδηλωτές χωρίς συγκατάθεση της ευρωπαϊκής ένωσης και παίζει μόνος του το ουκρανικό χαρτί με μηδενική ως τώρα επιτυχία. Κι όσο ο Πούτιν παραμένει δημοφιλής άλλο τόσο η αμερικανορωσσική διπλωματία σήμερα είναι ανύπαρκτη, διότι ο καθένας είναι άκαμπτος στις θέσεις του. Αντίθετα εκεί που ο Ομπάμα πέτυχε, είναι στις σχέσεις του με την Κίνα. Άνοιξε μαζί της συνεχή διάλογο, αποφεύγει να πάρει θέση στην κινεζοιαπωνική διαμάχη για την εθνικότητα των νησιών σενκαι, (προστατεύοντας πάντα την φίλη Ιαπωνία) κι ακόμη πέτυχε να ναι ο περιζήτητος προστάτης όλων των ασιατικών χωρών απέναντι στην επεκτατικότητα της Κίνας. Στον Ειρηνικό έτσι η Αμερική έγινε ο κεντρικός ήρωας. Πρόκειται για τεράστια διπλωματική και οικονομική επιτυχία μιας και σ΄ εκείνη την περιοχή υπάρχει μεγάλη παγκόσμια ανάπτυξη. Είναι άρα η ασιατική του πολιτική ικανή να δώσει την απάντηση για το αν ο Ομπάμα στην ιστορία θα καταχωρηθεί ως ένας μεγάλος ειρηνοποιός διπλωμάτης ή ως ένας αναποφάσιστος πολιτικός;
Δημοσθένης Δαββέτας
