Τοσα χρονια τοσες ηλικιες
Βαδιζω στις νυχτες
Χιλιομετρα χρονου
Επιμενοντας ν’ακολουθω πυγολαμπιδες
Αυτα τα φωτακια ελπιδας στο σκοταδι
Τις κυνηγω πεισματικα τις πλησιαζω
Τις αρπαζω τις σφιγγω στις παλαμες μου οπως καποιος σφιγγει με αγωνια
μια χούφτα χρυσαφι
και δεν θελει να του πέσει κατω τιποτα ουτε μια κουκιδα φωτος
απο την ευτυχια που κρατα.
Κι ομως οταν ανοιγω τις παλαμες μου ειναι παντα αδειες. Παντα πιανω πυγολαμπιδες φαντασματα
Σε σημειο που αναρωτιεμαι
αν ολη η ζωη μου δεν ηταν μια συλλογη ανυπαρκτων φωτεινων ονειρων
στην νυχτα.