Tο μεταναστευτικό κι οι αρχές της Δημοκρατίας
Υπάρχουν δυο αποφάσεις στην μεταναστευτική πολιτικη των δυο κορυφαίων και βασικών συνεργατών της σημερινής ευρωπαϊκής πορείας που λειτούργησαν εναντίον των δημοκρατικών αρχών και προκάλεσαν περισσότερα προβλήματα παρα να δώσουν λύσεις . Πρόκειται για τις χώρες αντίστοιχα Γερμανία και Γαλλία . Και οι “αντιδημοκρατικές” τους αποφάσεις αφορούν την μεταναστευτική πολιτική .
Πρώτον :Η Γερμανία της Άνγκελα Μερκελ . Η Γερμανίδα καγκελάριος πρόσφερε δημόσια 800000 θέσεις μεταναστών στην χώρα της και παρέβλεψε τους Γερμανικούς νόμους ανοίγοντας διάπλατα τα σύνορα της.;Έτσι χιλιάδες βασανισμένοι από πόλεμο και κυκλώματα εμπόρων ,από Μέση Ανατολή , Κεντρική Αφρική κι Ασία έτρεξαν προς ένα πλούσιο κράτος , με κοινωνική και πολιτική σταθερότητα , αποδεχόμενοι στέγη , τροφή , ιατρική φροντίδα, οικογενειακά επιδόματα κι όσα αλλά προσφέρει συνήθως ένα σύγχρονο οργανωμένο κράτος δικαίου . Την απόφαση αυτή η Μερκελ την πήρε μόνη της , δίχως να συμβουλευτεί υπουργούς , βουλευτές, τους Ευρωπαίους συνεταίρους της , τους ειδικούς συμβούλους επι του θέματος , τους πανεπιστημιακούς , τους ερευνητές ( πολιτολογους, ανθρωπολόγους , γεωπολιτικούς , ειδικούς των θρησκειών ) , η ακόμη και κυρίως την γνώμη του λαού που πρέπει ναχει βαρύνουσα θέση σε τέτοια ζητήματα . Αυτοθαυμαζομενη υπό την επήρεια βεβαίως των ΜΜΕ που την γέμιζαν μόνιμα τα τελευταία χρόνια με διθυράμβους και κολακείες , η Γερμανίδα Καγκελάριος , δεν έλαβε το’ όψη της ότι ο εκβιαστικά πολύπολιτισμός δεν λειτουργεί εύκολα στην Ευρώπη της πλουσιας Ιστορίας και σκέφτηκε ότι η δυσανάλογη αύξηση των μεταναστών θα βοηθούσε την δημογραφικά αδύναμη Γερμανία και θα έδινε μεγαλύτερη δύναμη με εργατικά χέρια στην βιομηχανία της . Αν και υπάρχει δόση αλήθειας σ’αυτα εν τούτοις τέτοιες αποφάσεις είναι καλύτερα να παίρνονται με την γνώμη του λαού . Το θελουμε η όχι αυτή είναι η ουσία της Δημοκτατιας πούλεγε κι ο Ρουσω . Ο λαός δεν είναι άβουλη μάζα και είναι πιο ισχυρη μια Δημοκρατία οταν ισορροπεί με την βούληση του λαού .
Δεύτερον: Στην Γαλλία η απόφαση του 1976 μ’ενα απλό διάταγμα του Σιρακ περί νομιμοποίησης της εγκαταστασης των πολυπληθών οικογενειών των μεταναστών , άλλαξε το πρόσωπο της Γαλλικης κοινωνίας . Είναι εντυπωσιακό το πως μια τέτοια απόφαση Παρθηκε χωρίς καμμία ενημέρωση του Γαλλικού λαού ο οποιος δεν κατάλαβε τι έγινε και ξαφνικά είδε την μαζική άφιξη νέων ανθρώπων από τις παλιές Γαλλικές αποικίες της Βόρειας Αφρικής , απογοητευμένων από την κατάχρηση της εξουσίας πουχαν διαπραξει οι “ήρωες” των δικών τους επαναστάσεων ( σε χώρες όπως Αλγερία , Τυνησία κλπ). Όταν έγινε αντιληπτό το πρόβλημα πολλοί πολιτικοί ηγέτες προσπάθησαν με δελεαστικές προτάσεις να στείλουν πίσω τους μετανάστες ειδικά όσους δεν είχαν τ αναγκαία χαρτιά . Όμως η προσπάθεια αυτή δεν λειτούργησε τόσο αποτελεσματικά όσο θαπρεπε . Έτσι φτάσαμε στην σημερινή κατάσταση πουναι πια ευρωπαϊκή . Θα πούνε κάποιοι ότι αυτή είναι η μοίρα των μοντέρνων και σύγχρονων κοινωνιών . Γιατί όχι ; θα τους απαντήσω . Φτάνει να το θέλουν οι λαοί που ζουν σ’αυτα τα μέρη και πιστεύουν ( πια;) στις Δημοκρατικές αρχές . Μπορεί ακόμη κάποιος να υποστηρίξει ότι αυτή η μεταναστομανια εμπλουτίζει τις σύγχρονες κοινωνίες . Και πάλι θα τους απαντήσω : γιατί όχι ; Αρκει να το θέλει ο λαός . Κι εδώ διαχωρίζω τον ενήμερο λαό από τον καθοδηγούμενο όχλο όπως μας έμαθε ο Βικτωρ Ουγκω.
Δημοσθενης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της Τέχνης , ποιητής, εικαστικός.