Κρατος μεσα στο κρατος .
Ο τουρίστας η οποιος ζει στο κέντρο του Παρισιού μπορεί εύκολα να γοητευτεί εκ πρώτης όψεως από την αρμονική κι ισορροπημένη γενικά συμβίωση των ενσωματωμένων ξένων με τους ντόπιους . Και τότε πολλοί θα πουν ότι η ” μετανάστευση είναι καταπληκτική τύχη “. Ειδικα στα Γαλλικά τηλεοπτικά ντιμπέιτ θ ακούσει κάποιος πολύ συχνά αυτή την προαναφερθείσα φράση από τα στοματα των “Ταλιμπάν” της πολιτικής των μονιμως ανοιχτών, δίχως ιδιαίτερο έλεγχο, συνόρων , αυτών που αυτοθαυμάζονται ως οι μοναδικοί την αλήθεια του κόσμου φέροντες , αυτών που αυτοαποκαλούνται “προοδευτικοί”. Άλλο όμως η παράδοση σεβασμού υποδοχής των μεταναστών με βάση την κουλτούρα της αλληλεγγύης κι άλλο τα καλό οργανωμένα πλοία των διαφόρων υπόπτων συμφερόντων διακίνησης μεταναστών που απειλούν την κοινωνική ισορροπια του τόπου που καταφθάνουν . Κι η απόδειξη . Στα βόρεια προάστια του Παρισιού στην περιοχή en Seine-Saint-Denis η μεταναστευτική κρίση έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο ώστε η κρατική μηχανή είναι αδύναμη να δώσει έναν συγκεκριμένο αριθμό κατοίκων στην περιοχή. Ένα πρόσφατο πόρισμα δυο βουλευτών διαπιστευμένων από την γαλλική Βουλή υπολόγισε ότι ο αριθμός των “παράνομων ” μεταναστών κυμαίνεται μεταξύ 150000 και 400000. Υπολογίζεται δε ότι οι ηδη γνωστοί στις αρχές μετανάστες αποτελούσαν το 43% του τοπικού πληθυσμού . Που σημαίνει ότι μιλάμε για μια δημογραφική βόμβα που υποχρεώνει τις αρχές των σχολείων , δικαστηρίων,κοινωνικών υπηρεσιών .αστυνομιας να δουλεύουν μέσα από ένα πνεύμα ανησυχίας . Κανεις δεν μπορεί να μιλήσει ότι γνωρίζει τι ακριβως συμβαίνει στην περιοχή . Μάλιστα οι στατιστικές δείχνουν ότι πολλοί ντόπιοι ( κυρίως Γάλλοι Εβραίοι ) φεύγουν από την περιοχή και μετακομίζουν για να μην υφίστανται καθημερινά φυσικές η πολιτιστικές ταπεινώσεις . Το παράδειγμα του La Seine-Saint-Denis ,οδηγεί πολλούς αναλυτές αλλά και πολιτικούς ( το επισημανε κι ο Ολάντ πριν το τέλος της θητείας του ) , στον φόβο ότι αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση , το Παρισι θα χωριστεί σε δυο ζώνες : αυτήν του κέντρου κι αυτήν της ανεξέλεγκτης περιφέρειας των Προαστείων . Και το ερώτημα πια μπαίνει άκρως επιτακτικό : πως να βρουν θέση αυτοί οι νεοαφιχθέντες μετανάστες σ’ενα έδαφος με διαφορετική τελείως κουλτούρα ; Πως θα συνυπάρξουν οσοι είναι σ’απολυτη κι ευθεία ρήξη με τις δυτικογαλλικες παραδόσεις , τα ήθη κι έθιμα αλλά και με την κοινότητα εμπειριών και βιωμάτων της Γαλλίας; Πως θα επιτευχθεί με ισορροπημένο τρόπο η ενσωμάτωση τους ; Μπροστα σ’αυτη την ιδιαίτερα , από προβληματική ως επικίνδυνη ,πολιτισμικά, κοινωνικά και ταυτοτικα κατάσταση ο όρος ” υποδοχή ” η φράσεις όπως ” παράδοση υποδοχής κι αλληλεγγύης ” μοιάζουν μακριά από την πραγματικότητα . Παρότι ωραίες λέξεις και φράσεις, παρότι μιλούν γι’ανθρωπια και ανοιχτοτητα στο διαφορετικό , εν τούτοις , η μόνιμη σαν μηχανική καραμέλα χρησιμοποίηση κι επανάληψη τους , η δίχως σωστή ανάλυση της κατάστασης εφαρμογή τους , κάνει μάλλον κακό παρά καλό . Αγγίζει τα όρια ενός ” προοδευτικού” πολιτικού κυνισμού , που δεν βοηθά ούτε τους ντόπιους ούτε τους αφιχθέντες. Δεν βοηθά αμφότερους σε συνύπαρξη και δεν βοηθά την αλληλεγγύη να γίνει πράξη .
Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της τέχνης , ποιητής , εικαστικός