Κεντροριστερά και Νέα εποχή.
Η λέξη κρίση προέρχεται από το ρήμα ” κρινω” που σημαίνει επιλέγω. Κάθε στιγμή δηλαδή προσωπικής η συλλογικής κρίσης οδηγεί σε μια η περισσοτερες επιλογές που είναι κι η διέξοδος από το πρόβλημα.
Οι Ελληνικες εκλογες ,όπως πριν λίγο καιρό κι οι αντίστοιχες Γαλλικές έδειξαν ότι η κεντροαριστερα βρίσκεται σε υποχωρηση. Αντιθέτως η κεντροδεξιά βρίσκεται σε άνοδο. Συνολικά το ποσοστό της κεντροδεξιάς σε Ελλάδα και Γαλλία αυξήθηκε εντυπωσιακά τα τελευταία δύο χρόνια. Κάτι που συμβαίνει γενικώς στην Ευρώπη και στα περισσότερα Ευρωπαϊκά κράτη όπως πχ Ιταλία, Ολλανδία κλπ.
Ποιες είναι οι αιτίες αυτής της μεταστροφής την στιγμή μάλιστα που μεγαλώνουν οι αποκλίσεις μεταξύ των ολίγων ισχυρων οικονομικά και των πολλών αδυνατων οικονομικα; Με βάση την παραδοσιακή ως τώρα πολιτική λογική θαπρεπε λόγω ακριβώς αυτών των οικονομικών ανισοτητων ναχουμε ισχυροποίηση της κέντροαριστεράς. Κάτι που δεν συμβαίνει και συμβαίνει το αντίθετο.
Αυτό οφείλεται στην κεντροαριστερη φυσιογνωμία όπως είναι διαμορφωμένη σήμερα.
Από την μια έχει την “παληοημερολογιτικη” όψη της, αυτήν της ανάγνωση ενός δογματικου μαρξισμου, με αποτέλεσμα ναναι αυτή η τελευταία απροσαρμοστη στα συγχρονα οικονομικά δεδομένα κι από την άλλη έχει την “νεοφιλελευθερη”οψη της προσπαθώντας να προσαρμοστεί στα σκληρά καπιταλιστικα δεδομένα ερμηνεύοντας τα όμως με μαρξιζουσες γκραμσιανης τάσης αντιλήψεις περί αλλαγής ομων μέσω εισοδισμου κλπ.
Και στις δύο όμως περιπτώσεις διαπιστώνετε στην πράξη μια δυσκολία της κεντροαριστερης αντίληψης να προσαρμοστεί στον συγχρονο πολιτικό πολιτισμό, μιας πολιτικής δίχως ιδεολογία. Κι εξηγούμαι.
Ζούμε κι ας ήμαστε στην αρχή του, σ’εναν κόσμο, όπου η Τεχνική αντικαθιστά σιγα-σιγα την ιστορία, ακόμη κι αν αυτή η τελευταία αρνείται πεισματικά σε πολλές περιπτώσεις να παραδοθεί.
Το κοινωνικό σώμα διαλύεται ως ιστορικό σώμα, η για να το πω πιο απλά το κοινωνικό σώμα απελευθερωνεται από τον πολιτικό κι ιδεολογικό του ( κοινωνικοοικονομικα) μανδύα και γίνεται αν-ιστορικο. Που σημαίνει ότι, αυτό που ενδιαφέρει τους πολίτες στην πλειοψηφία τους,τουλάχιστον στον ευρωπαϊκό κόσμο, είναι πλέον το στοιχείο της επιβίωσης. Κι αυτό περνά κυρίως από την οικονομία της καθημερινότητας.. Γιατί πάντα η αποιστορικοποιηση μιας εποχής οδηγεί αυτόματα στο ξύπνημα του στοιχείου της οικονομικής επιβίωσης. Πρακτικά αυτή η διαπίστωση οδηγεί σε μια αλλαγή πολιτικής αντίληψης.
Η ιδεολογία δίνει την θέση της στην ανάγκη ενίσχυσης της αγοραστικής Δύναμης των πολιτών. Προέχει η αγοραστική δυναμη των ιδεολογικων εξαρτήσεων . Αν αυτό δεν γίνει αντιληπτό και ένα κόμμα η μία κοινωνική ομάδα μείνει αγγυλωμενη στις ιδεολογικές ουτοπίες ενός κοινωνικού ιστού που αλλάζει ιστορικά, τότε χάνεται και βυθίζεται μαζί με το βαρίδι του σκληρού ιδεολογικού ουτοπικού πυρήνα της ιδεολογίας της που λειτουργεί περισσότερο ως Θεολογία πάρα ως εργαλείο εξέλιξης προσαρμογής και προόδου.
Όταν ο κόσμος ως ιδεολογικά ουδετερος ( η αδιαφορος) στρέφεται προς την οικονομία της καθημερινοτητσς , προς μια πολιτική γλώσσα που αναζητα το “πέρα του καλού και του κακου” στην Πολιτικη την εποχη της τεχνοζωης, τοτε ειναι πολιτικη ανωριμοτητα να κανεις Πολιτικη με ορους προ-τεχνοζωης.
Κι ειναι αυτο που συνεβη στην ελληνικη κεντροαριστερα κι εν γενει στην ευρωπαικη. Ιδεολογικοποιωντας την Πολιτική αδυνατει να προσαρμοστει στα νεα πραγματικα δεδομενα της Τεχνικης ζωης. Με αποτελεσμα την γενικοτερη κεντροαριστερη συρρίκνωση σ’ευρωπαικο επιπεδο τουλαχιστον. Η πλειοψηφία των πολιτών δεν τους εμπιστεύεται.
Ο ευρωπαιος πολίτης ζητά ναναι μέρος της σύγχρονης ζωής, να βιωνει εμπειρικα διχως πολιτικη ηθικολογια την καθημερινοτητα του. Ζούμε την εποχή των εμπειριών, δυσάρεστων,η οχι αλλά σίγουρα δημιουργικών.
Μέσα από τις βιωματικες, δημιουργικές η οχι,εμπειρίες στην νεα εποχη της Τεχνικής, χτίζεται πλεον η προσωπικότητα μας
Κι όποιος δεν το συνειδητοποιήσει μένει εκτός παιχνιδιού. Μπαίνουμε σε ένα μετα-ιστορικο Κόσμο και Λόγο. Ο Πολιτικος Λόγος πλέον ειναι γέννημα αυτής της πραγματικότητας. Είναι ώρα κρίσεως για την Ευρωπαϊκή κεντροαριστερα. Δηλαδή ώρα επιλογών. Γιατί αλλιώς δεν θα ξαναβρεί την εμπιστοσύνη των πολιτών.
Δημοσθένης Δαββετας, Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικός αναλυτής.
