Το κείμενο που έγραψε ο μεγάλος Πιερ Ρεστανι για την ζωγραφική μου δουλειά και υπάρχει στον κατάλογο της έκθεσης μου στην γκαλερί chalkos αυτές τις μέρες.
ΠΙΕΡ ΡΕΣΤΑΝΙ
Τι συμβαίνει όταν ένας ποιητής διευρύνει τη σφαίρα της φαντασίας του για να οραματιστεί την εικόνα πέρα από τις λέξεις; Το αποτέλεσμα είναι μια ιδιαίτερη καλλιγραφία που αποτελείται από ασημένιες ή μαύρες γραμμές σε έναν πολύχρωμο εικαστικό χώρο.
Ο Δημοσθένης Δαββέτας είναι λάτρης αυτής της τεχνοτροπίας, η οποία του επιτρέπει να δημιουργεί πορτρέτα που απεικονίζουν τις πολιτισμικές του αναφορές. Ο Μπόις και ο Γουόρχολ εντοπίζονται μεταξύ των θεμελιωδών αναφορών αυτής της αφηγηματικής ζωγραφικής.
Η εξέλιξη της γραφής του ποιητή ακολουθεί μια απόλυτα λογική πορεία μέσα στο μονοπάτι της σκέψης του. Οι πίνακές του βασίζονται συχνά σε φωτογραφίες και πρόσφατα τα έργα του απελευθερώθηκαν από τις νόρμες. Ο ίδιος χαρακτηρίζει αυτό το είδος ως ζωγραφική όχι με ανοιχτά μάτια, αλλά με τα μάτια της μνήμης. Όπως ήταν, λοιπόν, φυσικό, στρέφοντας την προσοχή του στο εσωτερικό, ο ποιητής κάνει αρκετές αναφορές στον πατέρα του και ταυτόχρονα στα πιο οργανικά πολιτισμικά κίνητρά του. Ο Δημοσθένης αναγνωρίζει ότι μεγάλο μέρος της προσωπικότητάς του οφείλεται στον πατέρα του, στον τρόπο με τον οποίο έβλεπε τον κόσμο και στο γεγονός ότι ήταν δίκαιος και δημοκρατικός. Η αναφορά αυτή είναι νευραλγικής σημασίας και ο ζωγράφος-ποιητής την εφαρμόζει στις προσωπικότητες του καλλιτεχνικού κόσμου που τον επηρέασαν άμεσα. Ακόμα κι αν βυθίζεται στα χρώματα, ο Δημοσθένης παραμένει άνθρωπος της αφήγησης, του οποίου η εικαστική προσέγγιση ξεδιπλώνεται υπό το κράτος ενός πρωταρχικού στόχου: ένας τρόπος να εισέλθει στον χαρακτήρα που περιγράφει. Μπορούμε να μιλήσουμε εν προκειμένω για οπτικές σημειώσεις που συνδέονται με τον βαθύ ρυθμό του ποιητικού λόγου. Στον Δημοσθένη η συνάντηση δύο ρυθμών βαθιάς δημιουργικότητας, εκείνου της εικόνας και εκείνου της κυριολεκτικής έννοιας, είναι ζωτικής σημασίας. Οι εικόνες που μας προσφέρει ο συγγραφέας είναι για εμάς αναφορικές σημειώσεις που επεκτείνουν τον λόγο των λέξεων ή που – πράγμα που είναι το ίδιο – οπτικοποιούν τις έννοιες. Αισθάνομαι ιδιαίτερα άνετα στο κλίμα της εννοιολογικής αφήγησης που αναδύεται από αυτές τις εικόνες που έζησε, σκέφτηκε και βρήκε, επειδή αντιπροσωπεύουν την ένταση μιας ολιστικής προσέγγισης του κόσμου. Η σύνθεση μεταξύ των δύο παράλληλων μεθοδολογιών της γλώσσας είναι ένα δύσκολο μονοπάτι, το οποίο ο Δημοσθένης ευχαρίστως ακολουθεί.
Την ανείπωτη ευχαρίστηση που βιώνει ο συγγραφέας στον χειρισμό αυτού του συγκρητισμού γραφής και γλώσσας τη μοιράζεται με απλό τρόπο μαζί μας στη λογική ενός αυθορμητισμού χωρίς φρένα και συμπλέγματα. Είναι ένας τρόπος να μας δείξει την ομορφιά της θεμελιώδους φρεσκάδας που χαρακτηρίζει την αγάπη για τον Άνθρωπο. Αυτή η παρόρμηση της γενναιοδωρίας προς τον κόσμο είναι το θεμέλιο του βαθύ ανθρωπισμού του Δαββέτα, αλλά και το έναυσμα της επικοινωνίας του, μέσω της οποίας ο λόγος παίρνει φυσικά σάρκα και οστά. Το έργο του Δημοσθένη Δαββέτα συνδυάζεται με τον ρυθμό μιας αγάπης χωρίς όρια για τον Άνθρωπο μέσα από τις χειρονομίες της παρουσίας του στον κόσμο: υπάρχει καλύτερος ορισμός του παγκόσμιου ανθρωπισμού;
Παρίσι, 1998