Οι παγκοσμιοποιημενοι “σοφοι” της Γαλλίας.
Εδώ και καιρό περίμεναν οι Γάλλοι αλλά κι οι Ευρωπαίοι την απόφαση των” σοφών” για το συνταξιοδοτικο νομοσχέδιο στην Γαλλία.
Ο Μακρόν περίμενε να δικαιωθεί όπως το ίδιο περίμεναν να δικαιωθούν τα συνδικάτα κι η γαλλικη αντιπολίτευση.
Οι “σοφοι” λοιπόν έβγαλαν άσπρο καπνό. Που μεταφραζεται: όχι μόνο δικαιώνουν τον Μακρόν αλλά επιπλέον ακυρώνουν τις οποίες υποχωρήσεις είχε αυτός κάνει στο συνταξιοδοτικο. Και βέβαια η απόφαση αυτή προκάλεσε νέο κύκλο αντιδράσεων και βίας.
Αντί δηλαδή “οι σοφοι” να λειτουργήσουν πυροσβεστικά όπως όλοι περίμεναν για να επέλθει έστω και για λίγο κοινωνική ειρήνη, ερριξαν κι άλλο λάδι στην φωτιά κι οξυναν περισσότερο τα πράγματα.
Πως να ερμηνευτεί αυτο;
Ως μια σίγουρα μεγαλύτερη όξυνση μεταξύ των δυνάμεων της παγκοσμιοποιησης ( και συγκεκριμένα των ολιγαρχικων ελιτ) και των λαϊκών δυνάμεων.
Ο Λωραντ Φαμπιους ,ο άλλοτε πρωθυπουργός του Μιτεραν, πρόεδρος του συμβουλίου των “σοφων” ,σήμερα 90 χρόνων, είναι φανατικά δεδηλωμενος υπέρ της παγκοσμιοποιησης. Αυτή η τελευταία μετά και την πρόσφατη συνάντηση στο Νταβός των ισχυρών οικονομικών δυνάμεων, είναι αποφασισμένη για σύγκρουση με τα λαϊκά στρώματα. Η οικονομική ολιγαρχία θεωρεί ότι η Γαλλία είναι το τελευταίο ισχυρό προπυργιο των Ευρωπαϊκών αξιών που ακόμη πιστεύουν στην πολιτική ως ένα μίγμα οικονομίας,ιστορίας και πολιτισμού.
Αν πέσει η Γαλλία με τις αποφάσεις Μακρόν, πέφτει κι η Δημοκρατία όπως την ξέραμε. Πέφτει κι η Ευρωπαϊκή αντίσταση ως ιστορική συνείδηση που αντιστέκεται στο αν-ιστορικο της παγκοσμιοποιησης και του εκφραστή της του Τεχνολογικού απολυταρχισμου.
Γιατί ας μην κρυβόμαστε η σύγχρονη τεχνολογία φιλοδοξεί ν’αντικσταστησει ιστορία,πολιτική,οικονομία,Δημοκρατία,πολιτισμό,θρησκεία. Η σύγχρονη Τεχνολογία συμπεριφερεται ως Τεχνοθεολογια. Προσφέρει στους πολίτες μια ψηφιακή Ελευθερία που δεν είναι ανθρώπινη αλλά εικονική. Η τεχνοζωη φιλοδοξεί ν’αντικαταστησει την φυσική ζωη. Και στα πλαίσια του στόχου της αυτού έχει ενεργοποιήσει και την ανθρωπολογία της Τεχνικής ως την μόνη, την μοναδική αλήθεια στον σημερινό κόσμο.
Ο κόσμος όμως αντιδρα. Η Γαλλία είναι το παράδειγμα το πιο χαρακτηριστικό. Η ευζωία κι η Δημοκρατία επανέρχονται ως αιτήματα απέναντι στην μονο-κρατορια της Τεχνικής. Η Γαλλική κοινωνία είναι κομμένη στα δύο και φιλοσοφικά και πολιτικά. Ο Μακρόν δεν έχει επιλογές. Η Λεπέν ετοιμάζεται για πρόεδρος αν κάτι δεν αλλάξει ως τις εκλογές. Κι ο Μελανσον ισοδυναμος αντίπαλος της διεκδικεί την εξουσία επί ίσοις όροις.
Η συνέχεια της Γαλλικής και μοιραία Ευρωπαϊκής πολιτικής και φιλοσοφικής σκηνής αναμένεται όλο και πιο έντονη και βίαιη μιας κι η βία πλέον θεωρείται από όλες τις πλευρές “νομικο”πολιτικο εργαλείο. Αναμενομεν και ίδωμεν.
Δημοσθένης Δαββετας, καθηγητής φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός γεωπολιτιστικός αναλυτής.