Μολις γύρισα απο τον πολυχώρο Αθηναΐς οπου παρακολούθησα την παράσταση Τραβιατα. Εκπληκτική. Οποιος εχει νοιώσει ανάλογα συναισθήματα συγκλονίζεται . Η συγκίνηση μου, μπερδεμενη με λύπη κι ενθουσιασμό μ’οδηγησε να δημοσιεύσω σ’εςας τους μεταμεσονυχτιους φίλους μου το ακόλουθο κείμενο. Σας το αφιερώνω .
Έτσι τελειώνουν οι αγάπες
όπως ενα φως στην νύχτα
που παρα τις οποιες λογικές αναλύσεις
άναψε κι έσβησε ανεξήγητα
σαν εκείνη την πυγολαμπίδα
που σε γοήτευσε ξαφνικά
την πλησιασες
θελησες να την πιάσεις
κι ήταν μόνο αντανάκλαση
ενος κέντρου
που δεν το βρήκες
αλλα που σουδωσε
την χαρά να ταξιδέψεις
στον κόσμο των αισθημάτων .
Έτσι τελειώνουν οι αγάπες
ξαφνικά
όταν τα σώματα
κλείνονται στον εαυτό τους
τ’ονειρο αλλάξει θεςη
τα λόγια γίνουν περιττά
τα χάδια βαραίνουν
ο πόθος συνοδεύεται με δάκρυ .
Έτσι τελειώνουν οι αγάπες
όταν το κλάμα γίνει βουερο
τα νεύρα πάψουν ν’αντιδρουν
τα βλέμματα επιστρέφουν
στον εαυτό τους δίχως
την εικόνα του συντρόφου
όταν η λύπη γεμίσει
το τοπίο των ερωτευμένων
το εγώ ξανά συντίθεται
σε σκληρή πέτρα
η έλλειψη του άλλου εκμηδενίζεται
πέτρωνουν οι αισθήσεις
και λησμονούν
η ξεσυνηθιζουν
η αντικαθιστούν .
Έτσι πεθαίνουν οι αγάπες
όταν η θέληση επιβολής
του ενος στον αλλον ξυπνήσει
το πάθος γίνει
διάθεση διάλυσης
η αδυναμία κατάκτησης
γίνει ολομέτωπη επίθεση
που αντί για φως ηλίου
γεννά φωτιά αδηφάγα
όταν πάψεις να τρέμεις
απο τον φόβο της απώλειας
θέλεις τόσα να πεις στον άλλο
και δεν του απευθύνεις κουβέντα
όταν τα λόγια
σου σφίγγουν το λαρύγγι
μένουν στο μυαλό σου
σε παραδίδουν στην αυπνία
κι αυτή σιγα σιγα σε τρώει
μέχρι να σε κατασπαράξει
ναι….ναι….οι αγάπες τελειώνουν
όταν βλέπεις τα αισθήματα σου
να επιστρέφουν δίχως παραλήπτη
όταν αισθάνεσαι να μην
βρίσκουν ανταπόκριση
να μην χτυπά το τηλέφωνο
να μην συναντιώνται
τα χαμόγελα σας ουτε
μεσω κοινών φίλων .
Έτσι πεθαίνουν οι αγάπες
όταν λιώνεις στην απουσία
του άλλου
δεν κοιμάσαι γιατί
το σώμα του αυλο υπαρχει
ακόμα στο δωμάτιο σου
στην καθημερινότητα σου
στην οργή σου
στις έκρυθμες κατηγορίες σου
στις οδυνηρές επιστροφές
στην μοναξιά σου
στην τεχνητή αλλα βαθιά κρυφά
θλιμμένη χαρά σου
στην επίκτητη δραστηριότητα σου
στην δουλειά σου
παντού …ναι…ναι…παντού
όταν είσαι γεμάτος απο
τον έρωτα σου και
συνεχίζεις να τον αρνείσαι
να τον χτυπάς μ’ενα κοφτερό
μαχαίρι
που το στρίβεις μέσα του
για να τον αποτελειώσεις.
Έτσι τελειώνουν οι αγάπες
γιατί είναι μοναδικές
διαχρονικές αιώνιες
και δεν το αντέχεις
τις σκοτώνεις
δεν σηκώνεις το βάρος τους
τις εγκαταλείπεις
Στην Φωτεινη αιωνιότητα τους.