Για τον συμβολισμό της μέρας.
Θαθελα να ξαναβρώ την θεςη μου στον Κόσμο , τότε , πριν αποκολληθω βίαια απο πάνω του , τότε, που η Αγάπη ήταν συνώνυμο της Φυςης, τότε, που η κάθε λέξη η πράξη ήταν η αβίαστη αρμονία της αναπνοής , τότε ,που το χάδι σήμαινε ταυτόχρονα προστασία και νεύμα για δράση.
Ποτε δεν έμαθα πως έπεσα . Ήταν τιμωρία η Κοσμική δυσλειτουργία;
Κάποιοι είπαν πως έτσι είναι η φυσική λειτουργία . Θα το προτιμούσα.
Γιατί αφήνει την γαλάζια ελπίδα γι’αποφυγη της επικαιρότητας της θλίψης και το βάσανο της συγκίνησης , αφήνει χαραμάδα επιστροφής , αφήνει την δυνατότητα αποφυγής απο τον χείμαρρο των αθέατων δακρύων που υποσκάπτουν.
Αν η πτώση μου απο την αγκαλιά του Πατέρα , αν η απομάκρυνση του μου στέρησε την αθωότητα και μ’εντυσε με τα ρούχα της δυσπιστίας , τότε μ’εμαθε να ξεφεύγω απο τα στενά σύνορα του Εγώ και να κολυμπώ στον ασύνορο ωκεανό του εαυτού μου , πάντα έτοιμος να γυρίσω απο το σκοτάδι με την μουσική του Ορφέα και την Ευριδικη για πάντα διπλα μου ,αδιαίρετη Φωτεινη κουκκίδα στην αμέτρητη ζεστασιά του κρύου σύμπαντος.