Σοσιαλιστική ηθικο-λογία και Πολιτική
Η σκανδαλώδης υπόθεση φοροδιαφυγής του Γάλλου υπουργού (αρμόδιου επί της φορολογίας), μία από τις πάμπολλες που φθείρουν την εμπιστοσύνη του κόσμου προς τους Γάλλους σοσιαλιστές, θυμίζει πολύ την αντίστοιχη του δικού μας Τσοχατζόπουλου κι άλλων παρόμοιων πολιτικών. Βέβαια θα πει κάποιος τέτοια φαινόμενα χαρακτηρίζουν και δεξιούς κι αριστερούς. Σύμφωνοι. Όμως υπάρχει μεταξύ τους η εξής ειδοποιός διαφορά: το “ηθικό” δίδαγμα.
Από το δεύτερο ήμισυ του 20ου αιώνα κι έπειτα τα σοσιαλιστικά κόμματα διαχωρίστηκαν από την γραμμή των κομμουνιστικών κομμάτων, αρνήθηκαν την “επανάσταση” και θέλησαν να κάνουν πολιτική. Πρόσφεραν έτσι στον κόσμο “ευγενή” αισθήματα κι όνειρα. Η αδυναμία όμως εφαρμογής τους έφερε στην επιφάνεια την τεράστια διαφορά που υπάρχει μεταξύ “ηθικής” ρητορίας και καθημερινής πολιτικής. Υποχρεώθηκαν να δράσουν με σοσιαλδημοκρατική πρακτική, δίνοντας έτσι το δικαίωμα να κριθούν είτε ως λαϊκιστές που χρησιμοποίησαν ωραία λόγια για να πάρουν την εξουσία (“λεφτά υπάρχουν”), είτε ως οπαδοί της φιλελεύθερης οικονομίας που εξ ορισμού αρνιούνται.
Πρόκειται για διχασμό που δείχνει έλλειψη ταυτότητας. Πρόκειται για διχασμό όπου ο “ηθικός” λόγος, λόγω αδυναμίας εφαρμογής του γίνεται “ηθικο-λογία”. Μόνιμα “εμπνευσμένοι” από αυτήν, οι σοσιαλιστές, εξεγερμένοι, αγανακτισμένοι, εύκολοι στ’ αναθέματα και στην περιθωριοποίηση των ιδεολογικών τους αντιπάλων, προσφέρουν στον κόσμο κακή υπηρεσία. Μέσω του τύπου, ή της γενναιόδωρης φρασεολογίας τους οι πολιτικές τους συμβουλές είναι αντιρεαλιστικές κι επικίνδυνες. Και κυρίως όταν η πράξη τις απορρίπτει προκαλούν γέλιο ή οργή.
Το ότι υπάρχει διαφθορά σ’ όλη την Πολιτική δεν αμφιβάλλει πια κανείς. Όταν όμως αυτή, προέρχεται από τους “καθηγητές” της αρετής τότε αυτό είναι άγρια πρόκληση.
Θα πρέπει να μάθουν κάποτε αυτοί οι “καθηγητές”, οι “ηθικο-λόγοι”, ότι η αρετή, η ηθική, δεν είναι για να εφαρμοστεί στους άλλους, αλλά βασικά σε μας τους ίδιους. Μπορούμε να διαπαιδαγωγήσουμε τα παιδιά μας όχι όμως τους άλλους. Όταν αυτό συμβαίνει εκτός από υποκρισία κρύβει και κινδύνους για την ορθή ανάπτυξη των πολιτών. Η αρετή είναι βίωμα που ζει κάποιος μέσα από τον εαυτό του. Η δε πολιτική έχει ανάγκη άτομα που ξέρουν να μιλούν με τον Θεό και το διάβολο αν χρειαστεί για να βρουν το σωστό δρόμο, εφόσον βέβαια τον αναζητούν και θέλουν να τον βρουν.
Δ. ΔΑΒΒΕΤΑΣ