Φυλές και φυλετικές διακρίσεις
Μ’ αφορμή το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και το θόρυβο που γίνεται αυτές τις μέρες στη χώρα μας, θέλω να υπενθυμίσω ότι πριν μια βδομάδα το γαλλικό κοινοβούλιο με πρόταση των σοσιαλιστών διέγραψε την λέξη «φυλή»(race) από το σύνταγμα. Το επιχείρημά τους ήταν ότι ο όρος αυτός υπάρχει μόνο στο μυαλό και τον λόγο των ρατσιστών.
Αυτή η «ισοκρατικά» διεθνιστική σχετικοποίηση αξιών και πραγμάτων, καθόλα αριστερόστροφη λογική, δεν θέλει να δει ότι διαγράφοντας την λέξη(όνομα), δεν διαγράφεται το ίδιο το «πράγμα».
Γιατί, αν ως φυλή θεωρηθεί μια κλειστή κατηγορία ανθρώπων με φυσικές και μεταφυσικές ομοιότητες, η οποία τονίζει την διαφορετικότητά της σε σχέση μ’ άλλες κοινωνικές κατηγορίες, τότε αυτού του είδους οι έστω κι ανάλαφρες εξωτερικές διαφορές υπάρχουν. Συνεπώς το να πεις ότι διαγράφω τη λέξη βουνό, δε διαγράφεις και το βουνό. Σύμφωνα με την προσωκρατική και την βουδιστική φιλοσοφία, το όνομα δεν είναι και ο εαυτός μας. Κι όποιος τα μπερδεύει δεν κάνει τίποτα περισσότερο, παρά να υπηρετεί μόνο μια ιδεολογία δίχως ν’ αναζητεί την ουσία.
Πολύ συχνά η ζωή κι η ιστορία έχουν δείξει ότι οι σκληρές απαγορεύσεις, έχουν προκαλέσει αντίθετα αποτελέσματα. Η καταδίκη του ναζισμού δεν εμποδίζει την εμφάνιση νεοναζιστών. Η μάχη γι’ αλλαγή συμπεριφορών μίσους κι αποκλεισμού(όπως είναι αυτή των ρατσιστών) δεν επιτυγχάνεται με ιδεολογικές μόνο σκοπιμότητες. Θέλει να βρεθεί μια ισορροπία ανάμεσα στην εφαρμογή των κατάλληλων νόμων και στην παιδεία. Χρειάζεται εξωστρεφής και καλλιεργημένος πολιτισμός για να αντιμετωπιστεί ο ξενοφοβικός και «αυτιστικός» ρατσισμός. Κι αυτό γίνεται μέσα από κατάλληλες μεταρρυθμίσεις. Μέσα από την κατάλληλη εκπαίδευση. Από οικογένεια και σχολείο μπαίνουν οι βάσεις μιας βαθιά ανθρωπιστικής συμπεριφοράς των πολιτών, έτσι ώστε, να βαδίσουν παράλληλα στην καλύτερη σχέση με τον εαυτό τους και στην ανεκτικά δημιουργική σχέση με το διαφορετικό τους. Η σχέση του «Ίδιου» με το «Άλλο» είναι η βάση της κλασσικής ελληνικής ηθικής κι οντολογίας. Η οποιαδήποτε μετατροπή αυτής της φυσικής (του Κόσμου) ισορροπίας κι αρμονίας οδηγεί στην δήθεν «προοδευτική», αριστερόστροφη λογική, ότι μέσα από την επιβολή μιας ιδεολογίας αλλάζουμε και τα πράγματα. Η μάχη για μια καλύτερη ζωή δεν τελειώνει στη μάχη συμβόλων κι ορολογιών, γιατί τότε όταν γίνεται αυτό, απλά δικαιώνεται ο Όργουελ, ο οποίος υποστηρίζει ότι η άρνηση της πραγματικότητας «με τρομάζει πολύ περισσότερο και από τις βόμβες». Ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης του ρατσισμού είναι η αναλογική ισορροπία νομοθεσίας και καλλιέργειας (παιδείας και εκπαίδευσης).
Δημοσθένης Δαββέτας