Και πάλι η νύχτα μου επιτρέπει πράγματα που δεν θακανα την μέρα. Αυτο το κείμενο μου το ζητούν επίμονα γνωστοί κι άγνωστοι που μ’ακουσαν να το διαβάζω στην εκπομπή του τρίτου προγράμματοςστο ραδιοφωνο της ΕΡΤ την προηγούμενη εβδομάδα καλεςμενος της Βικυ Τσιανικα. Το δημοσιεύω λοιπόν.
Την άλλη ζωή
Αυτήν που δεν έζησα
Μαζί σου
Αυτήν που ποθησα
Ονειρεύτηκα
Οραματιστηκα
Έχτισα
Βήμα βήμα
Στην ανέκφραστη πλευρά
Του μυαλού μου
Αυτήν την άλλη ζωή
Που δεν χώρεσε
Στις λέξεις
Που ως τώρα
Μόνο με νοήματα
Σου απηύθυνα
Που δεν χωρα
Ουτε στις λέξεις των γραπτών μου , ναι ναι
Αυτήν λέω
Την κρατώ βαθιά
Στο στήθος μου
Την ποτίζω τα βραδυα λύπη
Σκέψεις μελαγχολίας
Την μέρα
Σύνδρομο στέρησης
Σ’ανυποπτες στιγμές
Ιδρώτας στο πρόσωπο
Πυρετός στις φλέβες
Και στις μουσκεμένες μου
Παλάμες
Μισόλογα ακατανόητα
Στους γύρω μου
Πολυλογία δίχως νόημα
Για τα ίδια και τα ίδια
Που κουράζουν
Με κουράζουν
Όπως ενα βέλος
Πουναι καρφωμένο κρυφά
Στο στήθος μου
Εχει τρυπήσει την καρδιά μου
Και δεν το τραβώ
Δεν το αποχωρίζομαι
Γιατί το αίμα του
Θα με πνίξει
Η αιμορραγία
Θάναι ασταμάτητη .
Αυτήν την άλλη ζωή
Κρατώ τρυπημένη μέσα
Στην μισή μου καρδιά
Που πάλλεται ολάκερη
Για σένα
Ακόμη κι αν δεν θέλει
Να μιλήσει
Ουτε να προφέρει
Τ’ονομα σου
Δεν θέλει
Να σ’αναζητησει
Μητε φωναχτά
Μητε ψαυοντας τις αισθήσεις
Προτιμώντας να σε κρατά
Σφραγισμένο μυστικό
Πηγή ενος τραύματος
Τυραννικού
Ευεργετικού
Που δεν κακοφορμει
Κι ας είναι εκτεθειμένο
Στα μικρόβια της σιωπής
Που δεν ζητά θεραπεία
Που προτιμά ναναι
Μονιμη τροφή
Ένας μόνιμα σκοτεινός ήλιος
Που λάμπει
Που φωτίζει ολάκερο
Το μέσα μου
Με μαύρο
Κόκκινο
Μπλε
Άσπρο
Που φωτίζει
Τα κυταρα μου
Κι αυτά του Κόσμου
Κι ας μην το βλέπουν οι άλλοι
Ας μην βλέπουν
Την αρυτιδωτη μελαγχολία
Που με χαράζει
Με σκάβει
Μ’οργωνει
Και γεννιωνται
Ζαρωμενοι γόνοι
Μιας δυνατής πληγής
Που μ’εκσφενδονιζει
Στα πέρατα του εαυτού μου
Όπως ενα φωτεινό αστέρι
Που διαλύεται
Μ’εκκωφαντικη σιωπή
Στον ορίζοντα του νοητικού
Και συναισθηματικού μου θόλου
Όπως οι βεγγαλικες λάμψεις
Κι εκρήξεις των εσωτερικών μου
Άστρων .