Το όλο και διευρυνομενο Αντιαμερικανικο μέτωπο.
Κατά την διάρκεια της προσφατης επισκεψης του Κινεζου προέδρου Σι ζι πινγκ στην Μόσχα με τον ομόλογο του Βλαντιμίρ Πούτιν, έγιναν πολλές ανακοινώσεις και δημοσιογραφικες αναλύσεις εκ μέρους κυρίως των Δυτικών ΜΜΕ ,τα οποία και αγωνιουσαν για το αν κάποιες από τις συμφωνίες αφορούσε την ένοπλη ενίσχυση των Ρώσων από τους Κινέζους σε σχέση με την Ουκρανία. Το γεγονός δε ότι δεν ανακοινώθηκε κάποια οπλικη ενίσχυση θεωρήθηκε ήττα του Πουτιν από πολλούς αναλυτές.
Όμως αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι Δυτικοί είναι ότι ο συμβολισμός στις περισσότερες περιπτώσεις υπερισχύει του υλικού στοιχείου.
Διότι όταν ο Κινέζος πρόεδρος πηγαίνει στην Μόσχα την ίδια ακριβώς στιγμή που το διεθνές ” ποινικό δικαστηριο” κρίνει ένοχο τον Ρώσο πρόεδρο για εγκλήματα πολέμου, αυτό σημαίνει ότι θέλει να περάσει ένα μήνυμα στους Δυτικούς. Πρόκειται για πρόκληση και περιφρόνηση της Δυτικής ηθικολογίας. ” Είμαστε ελεύθεροι να πηγαίνουμε όπου θέλουμε ” απαντά η κινεζική διπλωματία.
Πρόκειται για μια πολιτική θέση που όλο κι αυξάνεται στον πλανήτη. Από τα περισσότερα κράτη της Αφρικής ως αυτά της Λατινικής Αμερικής και της Ασίας, υπάρχει μια ομονοουσα αντιαμερικανικη αντίδραση ή όποια συσπειρώνεται πίσω από την κινεζική στάση.
Επίσης οι νεαροί εκσυγχρονισμενοι ηγέτες του λεγόμενου τρίτου κόσμου όλο κι αυξάνονται αμφισβητωντας την a la carte ηθικολογικη πολιτική των ΗΠΑ.
Ο πρόεδρος της Αμερικής δηλώνει ότι τα στοιχεία που έχουν κι αυτά που θα βρουν θα καταδικάζουν τον Πουτιν. Η πλειοψηφία όμως των νέων ηγετών παγκοσμίως κρίνει υποκριτική αυτή την Αμερικανική θέση. Διότι η Ουάσιγκτον η ίδια ποτέ δεν υπέγραψε την συμφωνία της Ρώμης και δεν είναι μέρος της όπως είναι η Ρωσία κι η Κίνα. Άρα με ποιο δικαίωμα την επικαλείται για να καταδικάσει τον Ρώσο προεδρο;
Αν οι Ρώσοι θα πρέπει να καταδικαστουν για τα εγκλήματα στην Μπότσα της Ουκρανίας, τότε οι Αμερικανοί γιατί δεν διώκονται ποινικά για τα εγκλήματα σε Ιράκ το 2003; Γιατί τότε δεν κινήθηκε η διεθνής δικαιοσύνη;
Ισχυριζομενοι οι Αμερικανοί ότι οι στρατιωτικές τους παρεμβάσεις είναι, όχι για κατάκτηση εδαφών, αλλά εναντίον του ” κακου”, πετυχαίνουν το αντίθετο. Δεν πείθουν ούτε την Δυτική νεολαία ούτε γενικώς τους Δυτικούς πολίτες που αρνούνται σύμφωνα με τις δημοσκοπησεις να εμπλακούν σε πόλεμο στην Ουκρανία. Η Δυτικη νεολαια από εμπειρία διαπιστώνει πλέον ότι όπου παρενέβη η Αμερική στις χωρες του κολπου ,οπως στο ιρακ η την Λιβυη τις κατέστρεψε . Συνεπώς το μέτωπο Αντιαμερικανικης Δυσπιστίας όλο κι αυξάνεται. Καιρός να το συνειδητοποιήσει κι η Αμερικανική ηγεσία.
Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητής φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικός αναλυτής.