Αντιτουρκικος φιλελληνισμος στην Γαλλία.
Κάτι το εντυπωσιακό συμβαίνει τον τελευταίο καιρό στην Γαλλία. Οι Γάλλοι πολίτες και Πολιτικοί έχουν στρέψει τα πυρά τους προς την Τουρκία. Είτε μέσα από δηλώσεις είτε μέσα από τα ΜΜΕ ,εχουν βαλει ως στοχο τους τον Ερντογκάν και την γενικοτερη πολιτική του.
Δύο είναι τα κεντρικά σημεία που στηρίζεται αυτή η αντι-τουρκικη πολιτική.
Πρώτον,η μεταναστευτική ευρωπαϊκή πολιτική και δεύτερον ο θρησκευτικός ρόλος του Τούρκου προέδρου κι οι σχέσεις του με τις τζιχαντιστικες ισλαμιστικές ομάδες.
Στην πρώτη περίπτωση.
Ήδη από την εποχή του Σαρκοζί είχε ξεκινήσει το κλίμα δυσπιστίας προς την Τουρκία. Οι Γάλλοι δεν ήθελαν να μπουν στην Ευρωπαϊκή αγορά, πολλά εκατομμύρια Τούρκοι εργάτες, πολίτες μιας χώρας με θρησκευτικές εμμονές, που δεν σέβεται τις διεθνείς αποφάσεις για την Κύπρο, που έχει άλλη,μη-Ευρωπαϊκή νοοτροπία,που μισεί τις Δυτικές αξίες, που έχει πολιτικό της όραμα τον νεο-οθωμανισμο, που δεν θα συμφωνούσε με τις αρχές του κράτους δικαίου ,του Ευρωπαικου πολιτισμου και της Δημοκρατίας ,που δεν τηρεί τις ευρωπαϊκές συμφωνίες κι αποφάσεις και που κινδύνευε με την μαζική απασχόληση των πολιτών της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, να ρίξει σε ανεργία τους Γάλλους η τους Ευρωπαίους πολίτες. Αλλά και με την διαφορετική πολιτισμική της στάση και τον θεοκρατικό φανατισμό της θα έβαζε ενδεχομένως σε κίνδυνο την Ευρωπαϊκή ταυτότητα.
Ήδη από τότε, επί εποχής Σαρκοζί, τα προαναφερθέντα στοιχεία ,είχαν λεχθεί από τον Γάλλο πρόεδρο, πολλούς πολιτικούς και τον Γαλλικό Τύπο. Η διπλωματική ανάγκη όμως είχε επιβάλλει υπομονή κι αποφυγή όξυνσης με την Τουρκική κυβέρνηση, η οποία κι είχε ακόμη υψηλά την ατζέντα της Ευρωπαϊκής της ένταξης.
Στην δεύτερη περίπτωση. 
Μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα εναντίον του Ερντογκάν στην Τουρκία, ο Τούρκος πρόεδρος, βρήκε την αφορμή και την ευκαιρία να εδραιωθεί στην εξουσία και με το πολιτικαντικο επιχείρημα περί απειλής των Γκιουλενιστων, επέβαλλε μέσω μιας “δημοκρατικης” δικτατορίας, της” δημο-κρατοριας”, το νεο-οθωμανικο όνειρο στην χώρα του και πέρασε σε δεύτερη μοίρα την ανάγκη Ευρωπαϊκής ένταξης της Τουρκίας και τον εναρμονισμένο εκσυγχρονισμό της με τ’άλλα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης,
Για να το επιβάλλει όμως και έξω από την χωρα του την νεο-οθωμανικη του εμμονη, άρχισε μια εξωτερική πολιτική επικίνδυνη διεθνώς.
Στην Συρία,την Λιβύη, την Ανατολική Μεσόγειο, στο Ναγκορνο Καραμπάχ και στο Κουρδιστάν η ακόμη και στα σύνορα της Βόρειας Κίνας στην Ουιγουρια, άρχισε, άλλοτε με κατευθείαν πολεμικές επιχειρήσεις, άλλοτε κρυβομενος πίσω από τις επιτιθέμενες ομάδες, να δείχνει τον ταραχοποιο χαρακτήρα του ,αρνούμενος τις ως τώρα διεθνείς συμβάσεις. Και ως γεωπολιτιστικη ενίσχυση της στάσης του χρησιμοποίησε τον θρησκευτικό φανατισμό. Έκανε συμμαχίες με τους τζιχαντιστες, προσπάθησε να γίνει ο εγγυητής και θεματοφύλακας του Ισλάμ, κατήγγειλε με αγοραίο τρόπο τον Μακρόν κι απείλησε ουκ ολίγες φορές τους Γάλλους για την” αντι-ισλαμιστικη ” πολιτική τους.
Ολ’αυτα δεν αρέσουν στην Γαλλία.
Κι όχι μόνο: την κάνουν αλλεργική σ’ οτιδήποτε έχει σχέση με θεοκρατικό σκοταδισμό, με έλλειψη πολιτικής εκφραστικής κομψότητας και βεβαίως με απειλή των γεωπολιτικών και γεωστρατηγική της συμφερόντων.
Γιατί η στάση του Ερντογάν στην Αν. Μεσόγειο τους ανησυχεί.
Από την εποχή ήδη του Μ. Ναπολέοντα η Γαλλία ενδιαφερόταν να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην Αν. Μεσόγειο. Και παρότι πέρασαν 200 χρονια από τότε, η εξωτερική της πολιτική δεν άλλαξε. Ο Μακρόν συνεχίζει αυτήν την πολιτική και δεν μπορεί να δεχτεί την Τουρκία, μια χώρα μη-συμβατή με την Ευρωπαϊκή αντίληψη περί Δημοκρατίας και πολιτισμού, να’ναι πρωταγωνιστής στην Αν. Μεσόγειο. Τώρα μάλιστα που ο Τούρκος πρόεδρος απειλεί την Ελλάδα,μετατρέπει τα Χριστιανικά μνημεία σε τζαμιά και βάζει φωτιές στην Μ. Ανατολή, η Γαλλία βρήκε την ευκαιρία να διεκδικήσει περισσότερο από ποτέ τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στο Αιγαίο.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο το ότι συσσωμο το Γαλλικο πολιτικο σωμα ειναι εχθρικο στην Τουρκια, ουτε οτι το νέο εξώφυλλο του Charly Hebdo, δημοσίευσε σκίτσο ,σατιρίζοντας τον Ερντογάν με σεξουαλικό περιεχόμενο ( όπως ο ίδιος έκανε πριν μέρες έμμεσα για τον πρόεδρο Μακρόν κάνοντας κριτική στα μέτρα του εναντιον των Ισλαμιστικών τρομοκρατικών οργανώσεων ) ,ούτε ακόμη είναι τυχαίο το ότι πριν μέρες στο προεδρικό Γαλλικό μέγαρο και σ’ άλλα κρατικά κτίρια η εφημερίδες, προβλήθηκαν τα επίμαχα παλαιότερα σκίτσα του ίδιου περιοδικού για τον Μωάμεθ ,που τόση φασαρία είχαν προκαλέσει στο παρελθόν με νεκρούς Γάλλους πολίτες.
Η Γαλλία είναι η χώρα που δεν αντέχει τον φοβο, η την ελλειψη προσωπικης,συλλογικης και πολιτικης ελευθεριας. Ειναι μια χωρα που θέλει να κρατήσει ψηλά, σήμερα περισσότερο από ποτέ ,τις αρχές του Διαφωτισμού, του Ανθρωπισμού και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Κι ο Ερντογάν με την πολιτική του βρίσκεται στον αντίποδα των Γαλλικών προτεραιοτήτων. Φυσιολογικό είναι λοιπόν να υπάρξει σύγκρουση. Και μάλιστα ισχυρή.
Από αυτήν νικητές θα βγουν σίγουρα οι Γάλλοι. Και γιατί είναι πιο ισχυρή οικονομικά και στρατιωτικά χώρα και γιατί είναι πιο ισχυρή στο οπλοστάσιο των ιδεών του πολιτισμού και της σύγχρονης Δημοκρατίας. Το γεγονός του Γαλλικού “αντι-τουρκισμου ” είναι τροφή για την ενίσχυση του ήδη ισχυρού Γαλλικού φιλελληνισμού . Να το εκμεταλλευτούμε λοιπόν κατάλληλα.
Δημοσθένης Δαββετας Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης ,ποιητής,εικαστικός,γεωπολιτιστικος αναλυτής.