Η κακοδιαχείριση του Πολιτικού Ασύλου. 
Απο την ελληνικη αρχαιότητα που γεννήθηκε σαν όρος,το γνωστό πια σ’ όλους μας άσυλο, αναφερόταν στην προστασία που ζητούσε και δινόταν από τους θεούς σ’οποιον κατέφευγε σε ναούς. Αρχικά υπήρξε συγγενές και με την έννοια της ικεσίας μιας κι ο ικέτης, επίσης προστατευόταν σε ιερά μέρη προσκυνησης.
Στον σύγχρονο κόσμο η έννοια του ασύλου επανήλθε με την Γαλλική Επανάσταση και αναφέρεται στο Σύνταγμα του 1793.
Ως μητέρα της τότε επανάστασης των δικαιωμάτων του ανθρώπου, η Γαλλία, ήθελε με την θεσμοποίηση του πολιτικου ασύλου, να μπορεί να δεχτεί στο έδαφος της όσους διωκονταν παγκοσμίως, σ’ όλες τις χώρες, από τις τότε μοναρχίες , λόγω των ιδεωδών τους του Διαφωτισμού.
Η ίδια ιδέα περί πολιτικου ασύλου επανήλθε το 1946 στο Γαλλικό Σύνταγμα, όπου όπως αναφέρεται, “Κάθε άνθρωπος διωκόμενος λόγω της δράσης του υπέρ της ελευθερίας έχει δικαίωμα ασύλου στο έδαφος της -Γαλλικης-Δημοκρατιας”.
Έτσι είναι γνωστόν ότι ουκ ολίγοι πολίτες από όλες τις χώρες του κόσμου για να γλυτώσουν τις διώξεις και την ζωή τους έγιναν δεκτοι μ’ανοιχτη αγκαλιά από την Γαλλία.
Οι Λευκορωσοι που ήθελαν να γλυτώσουν από το κυνήγι των Μπολσεβίκων, οι Αρμένιοι που ξέφυγαν από την Τουρκική γενοκτονία, οι Ισπανοί που ήθελαν να γλυτώσουν από τον Φρανκισμο, οι γερμανοεβραιοι η οι πολωνοεβραιοι,που ήθελαν να ξεφύγουν από τον Ναζισμό, οι Έλληνες που ήθελαν να γλυτώσουν από την Χούντα, οι boat people της Ινδοκίνας που ήθελαν να γλυτώσουν τον κομμουνισμό,η ακόμη οι Χιλιανοι που ήθελαν να γλυτώσουν από τις διώξεις του δικτατορα Πινοσέτ, είναι μερικές από τις πολλές περιπτώσεις που ειδικά στον 20ο αιώνα, έγιναν καλοδεχούμενες από την Γαλλική Δημοκρατία.
Όλοι αυτοί δούλεψαν,πρόσφεραν,σεβάστηκαν και συχνά μεγαλούργησαν στην χώρα που τους έδωσε πολιτικο άσυλο. Πολλοί μάλιστα από αυτούς έζησαν μόνιμα στην Γαλλία κι επανειλημμένα διαδήλωσαν την αγάπη και τον σεβασμό τους για την χώρα αυτή και τις δημοκρατικές αρχές της, που από την Γαλλική Επανάσταση ως σήμερα διατηρούν παγκοσμίως υψηλά τις ιδέες της ελευθεριας- ισοτητας-αδελφότητας.
Από την δεκαετία όμως του 1980 και μετά, οι Γαλλικές κυβερνήσεις ,έκαναν το σοβαρότατο λάθος εκτίμησης κι ανάλυσης, να δώσουν άσυλο σε πρόσωπα που δεν αγαπούν και δεν σέβονται την Γαλλία και τον πολιτισμό της,που δεν αγαπούν τις ιδέες της Δημοκρατίας. Κι ακόμη ,το κράτος δεν φρόντισε να ενσωματώσει στις Δημοκρατικές αρχές και τις οικογένειές αυτών των ατόμων. Μ’αποτελεσμα πολλοί απ
ό αυτους που πήραν πολιτικό άσυλο, να διδάσκουν στους νέους τον Σαλαφισμο και τις πιο ακραίες μορφές Ισλαμισμου ,ωθώντας τους έτσι ,σε μια δράση που έχει εμποτιστεί από το μίσος για την Γαλλία, τις αρχές του Διαφωτισμού και της σύγχρονης Δημοκρατίας.
Όπως ήταν κι η τελευταία, η πιο πρόσφατη, μεταξύ τόσων άλλων που προηγήθηκαν, περίπτωση, του νεαρού Τσετσενου τρομοκράτη που,ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για το άσυλο που δόθηκε σ’ Αυτόν και την οικογένειά του για να γλυτώσουν από την Ρωσσια, αποκεφάλισε τον καθηγητή Σάμουελ Πατυ.
Ω! τι ειρωνεία κι αχαριστια!
Η Γαλλική κυβέρνηση δείχνει ν’αντιλαμβανετσι πλέον το
πρόβλημα. Ν’αντιλαμβανετσι ότι αυτή η υπεξαίρεση και κακοδιαχείριση της έννοιας του πολιτικου ασύλου, τό’χει μετατρέψει σε δυνατότητα στους εμπόρους ανθρώπων και στους τρομοκράτες, να κάνουν κακο στους αθώους πολίτες που ακόμη πιστεύουν στα δημοκρατικά ιδεώδη. Ο Μακρόν δείχνει αποφασισμένος να διορθώσει πράγματα. Θα φανεί
.
Δημοσθένης Δαββετας Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης ,ποιητής,εικαστικός,γεωπολιτιστικος αναλυτής.