Ο Μακρόν, το συνταξιοδοτικό και η δεξιά. 
Το ερώτημα που εκ νέου τίθεται ουσιαστικά στους Γαλλικους πολιτικούς κύκλους μετά την σκληρή συνέχεια της απεργίας ειναι: Η κυβέρνηση άργησε για την μεταρρύθμιση των συντάξεων ;
Αυτή η μεταρρύθμιση όπως είχε παρουσιαστεί κατά την προεκλογική περίοδο, έμοιαζε απλή στις γενικές της γραμμές: Ατομικότητα, ισότητα , παγκοσμιότητα. Ομως το περασμα σ’ αυτην την νεα πραγματικοτητα αποδειχτηκε πιο περιπλοκο σπ’οσο φανταζε αρχικα . Κι αυτο γιατί ο αριθμός των προσώπων που αφορούσε και η πολλαπλότητα της θεσης τους επρεπε να μελετηθει διεξοδικοτερα κι οχι γρήγορα ως βιαστικά και σχηματικα. Το σύστημα των σημειων δεν είχε ανακοινωθεί ως κάτι το κεντρικό προεκλογικά όπως έγινε αργότερα. Υπήρχε μόνο σε λίγες γραμμές στο δημοσιευθέν πρόγραμμα του κόμματος του Μακρόν. Ο ίδιος με μια αλλαζονικη ως αφελη βεβαιοτητα, πίστευε ότι θα το περνούσε εύκολα γιατί οι περισσότεροι Γάλλοι ήθελαν την συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση.
Όμως δεν έγινε η σωστή ανάλυση. Γιατί τα διάφορα κυβερνητικά σκάνδαλα και κυρίως το ισχυρό κίνημα των “κίτρινων γιλεκων” στέρησαν από την Γαλλική κυβέρνηση το ήσυχο κλίμα που χρειαζόταν για να περάσει τέτοιες αλλαγές που θα τάραξαν τον τρόπο σύνταξης των Γάλλων.
Επίσης ο Μακρόν έβαλε το συνταξιοδοτικό ως αιχμή των μεταρρυθμίσεων του. Το πρόβαλε ως κατι το κατεπείγον. Αυτή η κατεπείγουσα προεδρική βούληση σε συνδυασμό με την αποτυχία του να δώσει λύση στο θέμα των κίτρινων γιλεκων,αλλά και μια σειρά μπουρδοσκανδαλων που έμπλεξε ( πχ η υπόθεση Μπεναλα η ο υπεροπτικός τσακωμός του μ’ έναν μαθητή κλπ) εξόργισε τον κόσμο που ,θεωρώντας ήδη τον πρόεδρο άλλαζονα, μετέτρεψε τον αγώνα κατά του συνταξιοδοτικου ως μάχη προσωπική αντι-Μακρον. Το μετέτρεψε ως την μητέρα των μαχών. Το νομοσχέδιο αυτό το ερμήνευσαν περισσότερο ως μια προσπάθεια του Γάλλου προέδρου να φτιάξει επικοινωνιακά την εικόνα του ,παρά σαν προσπάθεια λύσης της ανάγκης εκσυγχρονισμού των συντάξεων.
Τι είναι ομως αυτο το σύστημα των σημείων που πλέον το 75%των Γάλλων αμφισβητει;
Αρχικά όλοι νόμισαν ότι οι συντάξεις θα εξαρτιοντουσαν από την επιθυμία κάποιου για καριέρα. Δηλαδή αν κάποιος ήθελε να δουλέψει περισσότερο, να κάνει έρευνα κλπ έπαιρνε τα μπόνους που θα τουδιναν καλή σύνταξη. Δεν είχε σ’ αυτο κάνεις αντίρρηση μιας κι είναι γνωστό ότι οι Γάλλοι είναι ισο-κρατες κι αξιο-κρατες. Όμως ξαφνικά άρχισαν να προστίθενται την τελευταία στιγμή κι άλλα στοιχεία. Όπως πχ κόψιμο επιδομάτων, αλλαγή ορίου ηλικίας αποχώρησης από την εργασία, μείωση της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, αλλαγή του εκπαιδευτικού συστήματος κλπ. Με λίγα λόγια μείωση του κοινωνικού κλίματος προστασίας που τόσα χρόνια υπήρχε. Κι αυτό άρχισε να προκαλεί ανησυχία.
Για να γίνουν τέτοιες αλλαγές χρειάζεται κλίμα εμπιστοσύνης και συναίνεσης. Κι αυτό χάθηκε πολύ γρήγορα. Οι Γάλλοι πιστεύουν ότι ο Μακρόν θέλει να κάνει μια συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση που θα’ναι υπέρ της οικονομικής ολιγαρχίας κι όχι υπέρ του λαού.
Όλα λοιπόν μαζί τα προαναφερθέντα στοιχεία δημιούργησαν μια εκρηκτική ατμόσφαιρα δυσπιστίας προς το πρόσωπό του Γάλλου προέδρου. Με αποτέλεσμα τις απεργίες και τις διαδηλώσεις. Κι η κατάσταση σκληραίνει συνέχεια.
Ο Μακρόν κάνει υποχωρήσεις σε κάποιες κοινωνικές ομάδες όπως η αστυνομία,οι καθηγητές, τα νοσοκομεία. Κι ίσως κάνει κι άλλες. Στόχος του να σπάσει το ενιαίο απέναντι του απεργιακό μέτωπο. Δεν τάχει ως τώρα καταφέρει.
Τι του μενει;
Αν συνεχίσει πεισματικά θα υπάρξει κοινωνικό χάος κι ανασφάλεια που μπορεί να προκαλέσει λαϊκή ανεξέλεγκτη εξέγερση. Αν υποχωρήσει θα χάσει το κύρος του σ’ όσους τον στήριξαν κι ειδικά στους δεξιούς που έφυγαν από το κόμμα τους για να πάνε στο δικό του. Αυτοί οι προοδευτικοί δεξιοί θα επιστρέψουν στο παλιό κόμμα τους ,αυτό των Ρεπουμπλικάνων, που θα γίνει εκ νέου ισχυρό.
Τι θα κανει λοιπον;
Μπρος γκρεμός και πίσω Ρέμα. Η κατάσταση παραμένει περισσότερο από εκρηκτική στην Γαλλία.
Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός.