Η κρισιμότητα των ευρωεκλογών κι η Νέα Ευρώπη. (Ελεύθερος Τύπος 11.04.2019)
Η κρισιμότητα των ευρωεκλογών κι η Νέα Ευρώπη.
Από το 1993 ως σήμερα , η μη-εκλεγμένη γραφειοκρατορικη ηγεσία της ΕΕ , μεταξύ άλλων υπέπεσε σε πέντε θεμελιώδη λάθη ως προς την λειτουργία και τον σκοπό της Ένωσης , όπως αναφέρει κι ο πολιτικος-φιλόσοφος Λυκ Φερυ στην αρθρογραφία του . Τ αναφέρω λοιπόν για να ξέρουμε τι γίνεται εν όψει ευρωεκλογών .
Πρώτον λαθος.
Ενώ ως αρχικό όραμα ο στόχος ήταν η ένωση δεν τέθηκαν ενωτικές βάσεις αλλά” αντί -ενωτικές ” ας μου επιτραπει να πω. Δηλαδή ,κάθε χώρα εφάρμοζε μια κοινωνική και φορολογική πολιτική που ήταν σ ‘ανταγωνισμό με τις αλλες . Αντί λοιπόν ο πραγματικός ανταγωνισμός να στρεφόταν στην αγορά και τα εμπορεύματα , στράφηκε στους κανόνες της αγοράς . Κάτι τέτοιο βέβαια οδήγησε κάθε εθνος να κυταξει τα δικά του συμφέροντα και να μην φροντίσει για το κοινό ευρωπαϊκό καλο( πρωτεργάτης αυτής της αρνητικής πολιτικής είναι η Γερμανία).
Δεύτερον λαθος.
Εν όψει της αύξησης των ωρών εργασίας ( καθότι η διάρκεια ζωής μεγαλώνει) χώρες όπως η Γαλλία , με τα ιδεολογικά κωλύματα μιας αριστεριζουσας σοσιαλδημοκρατίας πρότεινε μείωση των ωρών ( στις 35) δημιουργώντας αντίρροπες δυνάμεις μέσα στην ΕΕ.
Τρίτον λαθος.
Ενώ τα δημόσια ελλείμματα και τα χρέη μεγάλωναν σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες ωθώντας έτσι στην αύξηση των φόρων και μοιραία στην κοινωνική κι οικονομική εξαθλίωση λαών , οι ευρωπαϊκές αρχές , οι μη-εκλεγμένοι γραφειοκράτες των Βρυξελλών , έκαναν πως δεν καταλαβαίνουν και συνέχιζαν την βαθιά αντιλαϊκή πολιτική τους. Τους αφήσαμε να το κάνουν γιατί δεν μπορούσαμε να τους ελέγξουμε μέσα από το ευρωκοινοβούλιο και τους θεσμούς. Όταν οι πολιτες της Ευρώπης δεν μπορούν πια ν’αναγνωρισουν το πρόσωπο τους στο πρόσωπο των θεσμών αυτών που θεωρητικα τους εκπροσωπούν , των θεσμών αυτών που παίρνουν αποφάσεις για την Ζωη τους , τότε σίγουρα υπάρχει πρόβλημα και μάλιστα σοβαρό , ηθικό και πολιτικό.
Τεταρτο λαθος.
Εκτός από καποιες αξιομνημόνευτες εξαιρέσεις , (όπως η Airbus η τα προγράμματα Erasmus), η ΕΕ έχει ξεμείνει από ιδέες και πρότζεκτς . Οι ευρηματικές μηχανές είναι στο ρελαντί. Λες και δεν πιστεύουν πια οι χώρες σ’ενα κοινό καινοτόμο μέλλον και μια νέα πνοή στην κοινή Ευρωπαϊκή πορεία.
Πέμπτος λαθος.
Υπάρχει μεγάλη καθυστέρηση σ’οτι ονομάζεται τεχνητή νοημοσύνη και νέα βιομηχανική επανάσταση . Αμερικανοί και Κινέζοι τρέχουν ιλιγγιωδώς.Η Ευρώπη μοιάζει με αποικία τους τεχνολογικά . Ούτε η εύπορη Γερμανία ούτε η ευρηματική και πάντα καινοτόμος Γαλλία μπορούν να καλύψουν το κενό της τεχνολογικής εξέλιξης προς το παρόν και κάτω από αυτές τις σημερινες δεδομεες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες. Που μας οδηγεί λοιπόν αυτος ο κύκλος βιωματικών διαπιστώσεων ; Τι πρέπει να πράξουμε ;
Ισως να χρειάζεται ένα νέο σύμφωνο που να μπορεί να μεταρρυθμίσει την αγορά εργασίας και την φορολογία και να ισορροπίσει την κοινωνική και φορολογική πραγματικότητα .
Πάντως είναι βέβαιο ότι μόνον μια νέα Ευρώπη που ναναι ελκυστική στις επενδύσεις και που ταυτόχρονα θα κρατά ζωντανές τις ιστορικές και πολιτισμικές της μνήμες μπορει να συσπειρώσει εκ νέου του πολιτες των Ευρωπαϊκών κρατών γύρω από ένα κοινό ευρωπαϊκό όραμα . Γι’αυτο κι αυτές οι Ευρωεκλογες είναι ιδιαίτερα κρίσιμες . Πρέπει να επιλέγουν , ανεξαρτήτως κομμάτων πρόσωπα που να γνωρίζουν την Ευρώπη και να θέλουν πραγματικά να την υπηρετήσουν για να θεμελιωθει το νέο της πρόσωπο. Αυτο μιας ισορροπιας μεταξύ της ελευθερίας , της Δημοκρατίας , της Ιστορίας , της κοινωνικής ισορροπίας και της ανταγωνιστικής καινοτομίας.
Δημοσθένης Δαββετας , Καθηγητης φιλοσοφίας της τέχνης , ποιητής, εικαστικός.
Απο τα εγκαίνια της έκθεσης στο Παρισι
Στις πρώτες φωτογραφίες αποψε στα εγκαίνια της έκθεσης στο Παρισι με φοιτητριες μου .Στις δυο τελευταίες φωτό είμαι με την κόρη μου που ήρθε σήμερα Γαλλία και παρευρεθη στα εγκαίνια .Μπροστα στους ζωγραφικούς μου πίνακες . Ήταν μια ευχάριστα δημιουργική βραδυα . Πάντα στα πλαίσια της υποψηφιότητας μου για ευρωβουλή .
Χρειαζόμαστε μια Νέα Ευρώπη - Αρθρο στο GRTimes
Χρειαζόμαστε μια Νέα Ευρώπη
Του Δημοσθένη Δαββέτα,
Καθηγητή φιλοσοφίας της τέχνης, ποιητή, εικαστικού και υποψήφιου ευρωβουλευτή με την Ένωση Κεντρώων
Εκατό χρόνια μετά το τέλος του καταστροφικού 1ου παγκόσμιου πολέμου (του επονομαζόμενου Μεγάλου πολέμου), εξήντα περίπου χρόνια από την συμφωνία της Ρώμης και είκοσι χρόνια μετά την δημιουργία του ευρώ, η Ευρώπη κινδυνεύει να τιναχτεί στον αέρα. Η οικονομία μείωσε εντυπωσιακά ρυθμούς και η πρόοδος της δραστηριότητας το 2019 θα μείνει στο 1,5% και το 2020 στο 1,4%. Αν βέβαια δεν υπάρξει κάποια νέα οικονομική κρίση.
Η πολιτική δυσαρέσκεια (για κάποιους λαϊκισμός) έφερε και την Ιταλία στην αντισυστημική συμμαχία η οποία ανησυχεί την Γερμανία προκαλώντας και στην Γαλλία την εξέγερση των «κίτρινων γιλέκων». Ταυτόχρονα το Brexit βρίσκεται προ αδιεξόδου και προκαλεί φόβο στους βρετανικούς θεσμούς και την οικονομία. Η Ευρώπη βρίσκεται σε έντονη πίεση. Από την μια πλευρά οι οικονομικοί κίνδυνοι μεγαλώνουν λόγω της σύγκρουσης ΗΠΑ – Κίνας και οι στρατηγικές απειλές μεγαλώνουν λόγω του Τζιχαντισμού και των Δημοκρατοριών. Από την άλλη πλευρά η ΕΕ έχει παραλύσει λόγω της καλής κυκλοφορίας του ευρώ, την διαχείριση του μεταναστευτικού, της ασφάλειας και της ταυτότητας ή της σύγκρουσης του ανταγωνισμού μεταξύ ελεύθερης αγοράς και κοινωνικών αξιών.
Μετά το Βρετανικό Brexit και το Γερμανικό AFD είναι η Γαλλία που μπαίνει σε κρίση με τα «κίτρινα γιλέκα» διαλύοντας την φούσκα του Μακρονισμού και αφήνοντας τις δημόσιες δαπάνες να πληγώσουν την Ανάπτυξη. Η Γαλλία σταματά τον έως τώρα ρυθμό της εξ αιτίας της αύξησης των επιπλέον δημοσίων δαπανών, της μείωσης της αγοραστικής δύναμης των πολιτών και της φυγής κεφαλαίων και επιστημόνων στο εξωτερικό.
Σε όλα αυτά, ας προστεθούν η διαδοχή του Ντράγκι και οι αναμενόμενες ευρωεκλογές.
Αυτές οι τελευταίες έτσι συνιστούν από την μια ένα κίνδυνο να δημιουργηθεί ένα ευρωκοινοβούλιο λίγο «α λα ιταλικά» αλλά κι από την άλλη, να είναι και η μεγάλη ευκαιρία να γίνει επιτέλους η ουσιαστική συζήτηση για την ευρωπαϊκή ταυτότητα, τα σύνορα και τους σκοπούς της ευρωπαϊκής ένωσης.
Η κρίση της Ευρώπης εξηγείται από την μεγάλη απόσταση που γεννιέται μεταξύ του νέου κόσμου του 21ου αιώνα και των πολιτικών συστημάτων που δεν προχωρούν με τον ίδιο ρυθμό από την εποχή του ψυχρού πολέμου. Η μετακίνηση του καπιταλισμού προς τον Νότο αποσταθεροποιεί και φτωχοποιεί τις μεσαίες τάξεις ακόμη και του Βορρά. Η ψηφιακή επανάσταση ταράζει τις επιχειρήσεις και την μισθοδοσία. Το νέο μεταναστευτικό κύμα που διασταυρώνεται με την ριζοσπαστική βία του ισλαμισμού τροφοδοτεί την ταυτοτική αναζήτησή. Ενώ οι διεκδικήσεις του ολοκληρωτικοκινεζικού καπιταλισμού να γίνει πρώτη δύναμη, τρομάζει την ήδη υπάρχουσα οικονομική και πολιτική πραγματικότητα.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση παραμένει ανέτοιμη ν ‘απαντήσει σ ‘όλα τ ‘ανωτέρω δεδομένα, όπως και στην αποσπασματική διάσταση του κόσμου, την όξυνση και την σύγκρουση που κυριαρχεί μετά το κρας του 2008. Χρειάζεται να ξεκαθαρίσει τις αξίες της, να μην επιτρέψει την είσοδο της Τουρκίας, να ασφαλίσει τα σύνορα της και να μπει στην υπηρεσία των κρατών -Εθνών αντί να έχει τις ψευδαισθήσεις ότι πρέπει να τα καταργήσει. Χρειάζεται κοντολογίς ένα νέο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό συμβόλαιο που να έχει στόχο την σταθεροποίηση της μεσαίας τάξης και την απασχόληση των νέων. Η Ευρώπη ονειρεύτηκε να γίνει μια διεθνής κοινωνία κατά την θεωρία του Λοκ και μια κοινωνία ειρήνης όπως έλεγε ο Καντ. Κι όμως μπαίνοντας στον 21ο αιώνα ζει την επιστροφή του «Λεβιάθαν» του Τόμας Χομπς, την πάλη των τάξεων του Μαρξ και την δύναμη της θέλησης του Νίτσε. Τυραννίες, πόλεμοι, βία βρίσκονται προ των πυλών της Ευρώπης. Απέναντι σ ‘αυτά πρέπει να δώσει βάση στον πολιτισμό, στην ταυτότητα και στην ασφάλεια που μαζί με την ισορροπημένη οικονομία είναι τ ‘αντίδοτα στον φόβο και την βία που την απειλούν.
Ο Πάπας έκλεισε το μάτι στην ξενοφοφία - Αρθρο μου στο NewDeal
Ο Πάπας έκλεισε το μάτι στην ξενοφοφία
Ο Δημοσθένης Δαββέτας διαπιστώνει ότι ο Πάπας στο πρόσφατο κάλεσμα για τους πρόσφυγες έκλεισε ουσιαστικά το μάτι στην ξενοφοβία στην Ευρώπη. Διότι, κατήργησε το άσυλο ως έννοια και ευλόγησε τη λαθρομετανάστευση.
Πριν τον λόγο των Ευαγγελίων και του μηνύματος του Χριστιανισμού είναι ο Όμηρος που βάζει τα θεμέλια του ασύλου και της φιλόξενης υποδοχής των ναυαγών.
Το άσυλο είναι γέννημα του Ελληνικού Πολιτισμού και της Δημοκρατίας. Είναι βγαλμένο από τις ιδέες και τα σπλάχνα αυτού του πολιτισμού. Κύριο όραμα του είναι η συνειδητή αυτογνωσιακή ενδυνάμωση του ατόμου – πολίτη. Έτσι ώστε να γίνει αρωγός μιας συλλογικότητας πολιτών. Ενός λαϊκού προσώπου που θα βοηθήσει στην όλο και καλύτερη ποιότητα της Δημοκρατίας. Η αναζητούμενη αυτονομία του Πολίτη ισοδυναμεί με την Δημοκρατική λαϊκή αυτονομία αντίστοιχα. Το δικαίωμα ενός ξένου να τύχει ασύλου είναι σε σχέση με το δικαίωμα του λαού για την πορεία του.
Πως ο Πάπας κατήργησε το άσυλο
Όταν λοιπόν ο Πάπας καλεί τους πρόσφυγες στα πλαίσια της συμφωνίας του Μαρακές του ΟΗΕ, να νοιώσουν παντού σαν στο Σπίτι τους. Όταν καλεί βροντοφωνάζοντας να ανοίξουν τα σύνορα και «κατά τρόπο κανονικό » (τα λόγια του κατά γράμμα) να μπορούν οι πρόσφυγες να μπαίνουν «όποτε θέλουν σε οποιαδήποτε πόλη”. Όταν μιλά για «φιλόξενες πόλεις ευαίσθητες στον διαπολιτισμό”, τότε βάζει τις βάσεις ουσιαστικά της κατάργησης του ασύλου με την κλασσική του έννοια. Ταυτίζει το άσυλο με το δικαίωμα μιας ελεύθερης μετανάστευσης.
Ευλογεί τον πολυπολιτισμό ως ένα είδος Πολιτικής Θρησκείας όπως λέει κι ο Mathieu Bock-Côté στο ομότιτλο βιβλίο του. Αυτή η ιδέα κρύβει δυο μεγάλες καταστροφικές απειλές.
Πρώτον στερεί από τους πρόσφυγες, π.χ. αυτούς της Αφρικής αλλά και του Μαγκρέμπ μεταξύ άλλων, να μείνουν και να εργαστούν στις χώρες τους. Να οικοδομήσουν την αναγκαία μεσαία τάξη των πατρίδων τους. Να συμβάλουν έτσι στην βελτίωση της ζωής τους. Είναι προτιμότερο να εργάζονται για την ανοικοδόμηση της πατρίδας τους, παρά να πνίγονται μαζικά στην Μεσόγειο. Είναι προτιμότερο από το να γίνονται θύματα κάποιων αδίστακτων εμπόρων διακίνησης προσφύγων. Ή κάποιων ΜΚΟ που κάνουν περιουσία στην πλάτη αυτών των δυστυχισμένων.
Δεύτερον, η Ευρώπη αποσταθεροποιείται σαν ήπειρος οικονομικά, πολιτισμικά και σε επίπεδο ταυτότητας. Η Ευρώπη δεν ξέρει πως να χειριστεί το ευαίσθητο θέμα της ανεξέλεγκτα μαζικής μετανάστευσης. Και κλείνεται στον εαυτό της.
Τροφή στην ξενοφοβία
Αντί να ανοίγεται στο διαφορετικό και στο πολιτισμικά «άλλο» κι » ανόμοιο» ,όπως δείχνουν τα πρόσφατα πολιτικά γεγονότα, όλο και φοβάται. Γίνεται αφιλόξενη και επιθετική στο » ξένο». Η ξενοφοβία βρίσκει τροφή εξ αιτίας αυτής της ανορθολογικής και αντιπατριωτικής αντίληψης του γκρεμίσματος των συνόρων και των ταυτοτήτων. Και οι ευρωεκλογές που έρχονται θα δείξουν τάσεις πολύ πιο διαφορετικές από αυτές που ως τώρα γνωρίζαμε. Το λάθος αυτής της επιβαλλόμενης βάναυσα και αντιδημοκρατικά πολυπολιτισμικής πολιτικής θρησκείας είναι ότι δεν ακούει τις φωνές των λαών.
Βαφτίζει κάθε αντίθετη φωνή ως λαϊκίστικη, την γεμίζει έτσι ενοχές και νομίζει ότι βρήκε την λύση. Και όμως όχι δεν την βρήκε. Ξαναζούμε την ανελέητη σήμερα σύγκρουση Βολτέρου με το Ρουσό.
Ο Βολτέρος και ο Ρουσό
Ο πρώτος ήθελε τους λαούς με σκυμμένο το κεφάλι μπροστά στην εξουσία. Ήθελε τον πολίτη να διασκεδάζει με πιστότητα την υποταγή του. Ο δεύτερος ήθελε τον πολίτη και τον λαό στο έργο του «κοινωνικό συμβόλαιο» να αντιδρά. Να παίρνει την Ζωή του στα χέρια του. Να αναζητά την αυτονομία μέχρι του σημείου να ζει από το έργο του.Και να μην πληρώνει ακόμα και φόρους.
Δυο σπουδαίοι άνθρωποι δυο άκρως αντίθετες φιλοσοφίες. Η διαμάχη τους δεν τελείωσε.
Σήμερα την βιώνουμε στα δικά μας σύγχρονα δεδομένα. Γιατί πάνω από όλα, όποιος κάνει κριτική στην ανορθολογικά υποχρεωτική αντεθνικότητα, δεν αρνείται το δικαίωμα ασύλου. Δεν αρνείται τον μετανάστη ή τον ξένο.
Άλλωστε η Ζωή η ίδια φτιάχνεται από τα διαφορετικά υλικά που διαλεκτικά συνεργούν και συμβιώνουν. Αρνείται αυτή την βίαιη άρνηση της πολιτισμικής μνήμης και ταυτότητας. Αυτή την καταστροφή της ιστορίας μέσα από την οικονομική εκμετάλλευση που επιβάλλει η αλόγιστη παγκοσμιοποίηση. Αρνείται να γίνει ένα εξειδικευμένο μετα-ανθρώπινο εργαλείο. Προτιμά να μείνει άνθρωπος. Άνθρωπος του λαού, των αξιών, των αρετών. Όχι εργαλείο και σύγχρονος δούλος μιας νέας χρηματοπιστωτικής ελίτ δυναστών.
Βολταίρος , Ρουσω και δικαίωμα λαού. (Ελεύθερος Τύπος 04.04.2019)
Πριν τον λόγο των ευαγγελιων και του μηνύματος του Χριστιανισμού είναι ο Όμηρος που βάζει τα θεμέλια του ασύλου και της φιλόξενης υποδοχής των ναυαγών . Το άσυλο είναι γέννημα του Ελληνικού Πολιτισμού και της Δημοκρατίας βγαλμενο από τις ιδέες και τα σπλάχνα αυτού του πολιτισμού . Κύριο όραμα του είναι η συνειδητή αυτογνωσιακη ενδυνάμωση του ατόμου -πολίτη έτσι ώστε να γίνει αρωγός μιας συλλογικότητας πολιτών , ενός λαϊκού προσώπου που θα βοηθήσει στην όλο και καλύτερη ποιότητα της Δημοκρστιας . Η αναζητούμενη αυτονομία του Πολίτη ισοδυναμεί με την Δημοκρατική λαϊκή αυτονομία αντίστοιχα . Το δικαίωμα ενός ξένου να τύχει ασύλου είναι σε σχέση με το δικαίωμα του λαού για την πορεία του . Όταν λοιπόν ο Πάπας καλεί τους πρόσφυγες στα πλαίσια της συμφωνιας του Μαρακές του ΟΗΕ , να νοιωσουν παντού σαν στο Σπιτι τους , όταν καλεί βροντοφωνάζοντας ν’ανοιξουν τα σύνορα και “κατά τρόπο κανονικό ” ( τα λόγια του κατά γράμμα) να μπορούν οι πρόσφυγες να μπαίνουν “όποτε θέλουν σ’οποιαδηποτε πόλη “, μιλώντας για ” φιλόξενες πόλεις ευαίσθητες στον διαπολιτισμο” τότε βάζει τις βάσεις ουσιαστικά της κατάργησης του ασύλου με την κλασσικη του έννοια. Ταυτίζει το άσυλο με το δικαίωμα μιας ελεύθερης μετανάστευσης. Ευλογεί τον πολυπολιτισμό ως ένα είδος Πολιτικής Θρησκείας όπως λέει κι ο Mathieu Bock-Côté στο ομότιτλο βιβλίο του. Αυτή η ιδέα κρύβει δυο μεγάλες καταστροφικές απειλές . Πρώτον στερεί από τους πρόσφυγες , πχ αυτούς της Αφρικής αλλά και του Μαγκρεμπ μεταξύ άλλων, να μείνουν και να εργαστούν στις χώρες τους . Να οικοδομήσουν την αναγκαία μεσαία ταξη των πατρίδων τους και να συμβάλουν έτσι στην καλυτέρευση της ζωής τους. Είναι προτιμότερο να εργάζονται για την ανοικοδόμηση της πατριδας τους παρά να πνίγονται μαζικά στην Μεσόγειο όντας θύματα κάποιων αδίστακτων εμπόρων διακίνησης προσφύγων η κάποιων ΜΚΟ που κάνουν περιουσία στην πλάτη αυτών των δυστυχισμένων .
Δεύτερον , η Ευρώπη αποσταθεροποιείται σαν ήπειρος οικονομικά ,πολιτισμικα και σε επίπεδο ταυτοτητας . Η Ευρώπη δεν ξέρει πως να χειριστεί το ευαίσθητο θέμα της ανεξέλεγκτα μαζικής μετανάστευσης και κλείνεται στον εαυτό της . Αντί ν’ανοιγεται στο διαφορετικό και στο πολιτισμικα ” άλλο” κι ” ανόμοιο” ,όπως δείχνουν τα πρόσφατες πολιτικά γεγονότα , όλο και φοβάται και γίνεται αφιλόξενη κι επιθετική στο ” ξένο”. Η ξενοφοβία βρίσκει τροφή εξ αιτίας αυτής της ανορθολογικής κι αντιπατριωτικης αντίληψης του γκρεμίσματος των συνόρων και των ταυτοτήτων. Κι οι ευρωεκλογές που έρχονται θα δείξουν τάσεις πολύ πιο διαφορετικες απ’αυτες που ως τώρα γνωρίζαμε. Το λαθος αυτής της επιβαλλόμενης βάναυσα κι αντιδημοκρατικά πολυπολιτισμικής πολιτικής θρησκείας είναι ότι δεν ακούει τις φωνές των λαών . Βαφτίζει κάθε αντίθετη φωνή ως λαϊκίστικη , την γεμίζει έτσι ενοχές και νομίζει ότι βρήκε την λύση . Κι όμως όχι δεν την βρήκε . Ξαναζούμε την ανελέητη σήμερα σύγκρουση Βολταίρου με Ρουσω . Ο πρώτος ήθελε τους λαούς με σκυμμένο το κεφάλι μπροστά στην εξουσία , ήθελε τον πολίτη να διασκεδάζει με πιστότητα την υποταγή του , ενώ ο δεύτερος ήθελε τον πολίτη και τον λαό στο έργο του ” κοινωνικό συμβόλαιο ” ν’αντιδρα , να παίρνει την Ζωη του στα χέρια του , ν’αναζητα την αυτονομία μέχρι του σημείου να ζει από το έργο του και να μην πληρώνει ακόμα και φορους. Δυο σπουδαίοι άνθρωποι δυο άκρως αντίθετες φιλοσοφίες . Η διαμάχη τους δεν τελείωσε . Σήμερα την βιώνουμε στα δικά μας σύγχρονα δεδομένα . Γιατί πάνω απ’ολα ,οποιος κάνει κριτική στην ανορθολογικα υποχρεωτική ανεθνικότητα ,δεν αρνείται το δικαίωμα ασύλου . Δεν αρνείται τον μετανάστη η τον ξένο . Άλλωστε η Ζωη η ίδια φτιάχνεται από τα διαφορετικά υλικά που διαλεκτικά συνεργούν και συμβιώνουν. Αρνείται αυτή την βίαιη αρνηση της πολιτισμικής μνήμης και ταυτοτητας , αυτή την καταστροφή της ιστορίας μέσα από την οικονομική εκμετάλλευση που επιβάλλει η αλόγιστη παγκοσμιοποίηση. Αρνείται να γίνει ένα εξειδικευμένο μετα-ανθρώπινο εργαλείο . Προτιμά να μείνει άνθρωπος , άνθρωπος του λαού , των αξιών ,των αρετών κι όχι εργαλείο και σύγχρονος δούλος μιας νέας χρηματοπιστωτικής ελίτ δυναστών.
Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης Φιλοσοφίας της Τέχνης , Ποιητής, Εικαστικός.
Ειδικη αναφορα στο ellines.com
https://www.ellines.com/erga-ellinon/44236-o-ellinas-eikastikos-pou-didaskei-sto-parisi/?fbclid=IwAR06sq32EVoMNFAHF1EhTvK1yNLmCBEF_XMk4a4VETAcxK3YRkKmEU6PXsM
Ο Έλληνας εικαστικός που διδάσκει στο Παρίσι
Ο Δημοσθένης Δαββέτας είναι καθηγητής στη φιλοσοφία της τέχνης στο IESA (International Studies in History and Business of Art & Culture) στο Παρίσι, ποιητής, συγγραφέας και αρθρογράφος σε σημαντικά διεθνή περιοδικά και εφημερίδες, ενώ έχει συμμετοχές στη σύνταξη καταλόγων και μονογραφιών σημαντικών καλλιτεχνών για μουσεία και δίνει διαλέξεις σε σχολές τέχνης και πανεπιστήμια. Είναι μία προσωπικότητα με πολλές αξιοσημείωτες δραστηριότητες.
Γεννήθηκε στην Αθήνα, με τη ζωγραφική του διαδρομή να έχει ρίζες στην παιδική του ηλικία. Από μικρός, σχεδίαζε και έγραφε στο ίδιο πλαίσιο, συνήθεια η οποία αργότερα όταν έψαχνε να βρει την πλαστική του γλώσσα, έγινε σιγά σιγά το θεμέλιο της εικαστικής του ταυτότητας. Όπως ο ίδιος έχει παραδεχτεί, η γραφή και η εικόνα συνυπήρχαν άρρηκτα συνδεδεμένες, ως κλαδιά του ίδιου πλαστικού-εικαστικού κορμού, ως σύντροφοι του που μπορούσαν να καλύψουν τον φόβο του κενού και της απουσίας που τον τρόμαζε υπαρξιακά από την πολύ νεαρή του ηλικία.
Ο Δημοσθένης Δαββέτας σπούδασε στη Νομική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και είναι Διδάκτωρ Αισθητικής στο Πανεπιστημιο Paris VIII, ενώ παράλληλα διδάσκει στο IESA στο Παρίσι και παραδίδει σεμινάρια στο Πανεπιστημιο Paris IV. Έχει διδάξει Φιλοσοφία της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς, στο Strate Collège και στο Créapole στο Παρίσι. Έχει παραδώσει σεμινάρια Φιλοσοφίας της Τέχνης στο École des Beaux-Arts (Παρίσι) και Φιλοσοφία Ἐφαρμοσμένων Τεχνών στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Πανεπιστημίου Πατρών. Συχνά, δίνει διαλέξεις σε σχολές τέχνης και πανεπιστήμια.
Γράφει άρθρα και δοκίμια, από το 1982, στα περιοδικά Art Forum, Art in America, Art Studio, Beaux Arts Magazine, Galleries Magazine, Parkett Risk, και στις εφημερίδες Liberation, Figaro και Les Echos.
Έχει εκδώσει είκοσι βιβλία σε Ελλάδα και εξωτερικό, μεταξύ των οποίων τα «Έρωτας δαίμονας», «Λιτανεία για ένα άστρο», «H απιστία των άστρων», «Ήχοι του σύμπαντος», «Μαρίνα Αμπράμοβιτς», «Το πορτραίτο ενός… τρομοκράτη» και «Για μια άλλη χρήση του κόσμου».
Ακόμα, είναι πολιτικός σχολιαστής και αναλυτής στην τηλεόραση και τον έντυπο Τύπο, διατηρώντας εβδομαδιαίες στηλες σε εφημερίδες, ενώ τα εικαστικά του έργα έχουν εκτεθεί σε πολλές χώρες.
Η ιστορικός τέχνης Μαρία Μόσχα Καρατζόγλου στο κείμενο του καταλόγου της έκθεσης του Δημοσθένη Δαββέτα αναφέρει, «Η πάντα τολμηρή μορφοπλαστική γλώσσα του Δημοσθένη Δαββέτα έχει κάποιες σταθερές, γνώρισμα κάθε συνεπούς στις εσωτερικές του ενοράσεις καλλιτέχνη, λέξεις που εισχωρούν στο ζωγραφικό έργο με τη διπλή τους ιδιότητα ως φωνήματα και ως μορφήματα, εξπρεσιονιστική γραφή, ανορθόδοξους χρωματισμούς, και ένα φόβο κενού.
Ο Δαββέτας χωρίς να εγκαταλείπει τα γνωρίσματα της τέχνης του, διερευνά τα όρια τους, οι λέξεις παρεμβαίνουν λιγότερο εμφατικά, η γραφή γίνεται πιο γραμμική, στο πρότυπο της αρχαιοελληνικής και της βουδιστικής τέχνης που αποτελούν άλλωστε εν πολλοίς έναν βασικό πόλο άντλησης έμπνευσης, με ελεύθερο τρόπο του καλλιτέχνη, εκτος από το μορφικό και ως προς το εννοιολογικό τους περιεχόμενο, ενώ η χρωματική γκάμα περιορίζεται σε παραλλαγές των τριών βασικών χρωμάτων (κόκκινο, κίτρινο, μπλε)».
Όταν ερωτάται σε συνέντευξη για τον λόγο που έφυγε από την Ελλάδα και για το αν θα επέστρεφε, απαντά πως έφυγε για να βρει τον εαυτό του. «Ετσι γεύτηκα την εμπειρία της ηθελημένης εξορίας, με ξαναδιάβασα. Όντας πια συνειδητοποιημένος, παρά τις δύσκολες καταστάσεις που συναντώ στην Ελλάδα, τίποτε δε θα με εμποδίσει να επιστρέψω στη χώρα μου, διότι θέλω να προσφέρω όσα έχω μάθει τόσα χρόνια έξω».
Η Γαλλία, λέει, του έμαθε να λειτουργεί ορθολογικά, ότι του δίδαξε πως η εργασία είναι πηγή δημιουργικής ευχαρίστησης, ότι η αισθητική είναι τρόπος ζωής και ότι η ελληνικότητα είναι ανθρωπισμός δίχως αλαζονεία και ναρκισσισμό.