Η συμμαχία εναντίον των “προοδευτικών”παγκόσμιων ελίτ.
Σ’ενα ενδιαφέρον βιβλίο που υπογραφει ο Τομας Φρανκ , επιχειρείται η εξήγηση του γιατί σήμερα “οι πλούσιοι ψηφίζουν αριστερά”. Το βασικό ερώτημα που τίθεται μπροστά μας είναι: πως γίνεται τα κόμματα που θεωρητικά υποστηρίζουν τα λαϊκά στρώματα , από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 , να μετατρέπονται σ’εκπροσωπους κι αντιπροσώπους των προνομιούχων ελίτ κι όσων ομάδων είναι κοινωνιολογικά μακριά από τα χαμηλα οικονομικά στρώματα .
Από τος αρχές της δεκαετίας του ’90 αυτά τα λαϊκά στρώματα , άρχισαν να εγκαταλείπουν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Ενώ αυτά τα τελευταία είχαν παράδοση να έλκουν τους διανοούμενους , από το ’90 και μετά άρχισαν να εκπροσωπούν τους ” επαγγελματίες “. Την επαγγελματική τάξη. Απ’αυτους βγήκαν οι οικονομικες και διοικητικες ελίτ που σπούδασαν σε μεγάλα πανεπιστήμια.Αυτες οι ελίτ μάχονται και θέλουν να επιβάλουν το παγκοσμιοποιημένο οικονομοτεχνικα και διοικητικά πολιτικό τους όραμα. Αναπτύσσονται και ελίσσονται στους χώρους της σύγχρονης οικονομίας κι είναι τα προστατευμένα “golden boys” των “προοδευτικών” παγκόσμιων ελίτ . Αυτοί λοιπόν θεωρούν ότι υπάρχει από την μια πλευρά ο παληος κόσμος ( αυτος των αγροκαλλιεργιων και της αφαιρεσης παραδοσιακά του φυσικού πλούτου )κι από την άλλη ο νέος , αυτος των νέων τεχνολογιών, των τραπεζών και της τεχνικής καινοτομίας . Δηλαδή από την μια πλευρά ένας κόσμος γεροντικος ,αγκυλωμένος, δίχως τα υψηλά διπλώματα καταδικασμένος να χαθεί στα σκουπίδια της ιστορίας κι από την άλλη , υπάρχει ο νέος κόσμος , ο ανοιχτός στο διαφορετικό , ο κόσμος με τα διπλώματα σπουδών. Φτάνουν μέχρι να ονειρευτούν μια κοινωνία δίχως εργοστάσια . Αδιαφορώντας για το ότι έτσι πλήττεται άμεσα η βιομηχανία . Όταν η Χιλαρι Κλίντον απεκάλεσε τους εκλογείς του Τραμπ ” αποβράσματα ,” άθλιους” τους ονόμασε ακριβως γιατί ήταν αντίθετοι με το όραμα της παγκοσμιοποιημένης τάξης των επαγγελματιών που η ίδια εκπροσωπούσε. Ανάλογα βλέπουμε σε χώρες όπως η Γαλλία , η Ελλάδα κλπ ν’αποκαλουνται ” αγράμματα βόδια” η ” ακροδεξιοί ρατσιστές” οσοι αντιτίθενται στους ” προοδευτικούς “. Γι αυτούς ο παληος κόσμος είναι αυτος που ανεφερα στον οποίο μπαίνει κι η θρησκεία. Το παλαιό στοιχειο της ” ηθικής” θεωρείται πια ξεπερασμένο . Κι είναι ο στόχος αυτών των ελίτ. Η ηθική αυτών των τελευταίων αντιθετως είναι ένα είδος πρόχειρης κι ασοβαρης ανάμειξης ψεύτο βουδισμού και κάποιων τσαρλατανιστικων θεωριών περί ευτυχίας που κλέβουν τα λεφτά των διχως
προσανατολισμο πολιτών. Από το 2000 μάλιστα οι οικονομικές και διανοουμενιστικες ελιτ , αυτές της παγκοσμιοποίησης , ενώθηκαν. Και γεννήθηκε ο νέου τύπου καπιταλισμός . Ένα είδος δηλαδή μοντέρνου νομαδισμου όπου ο ατομισμός επανέρχεται , η πίστη στην ύλη κυριαρχει κι η σωτηρία του καθένα εξαρτάται από την ικανότητα του ναναι όσο πιο ανταγωνιστικά γίνεται να υπερτερεί σε “προοδευτικότητα “του άλλου . Η ατομική αξία γι αυτόν τον νέο κόσμο βρίσκεται στην ικανότητα προσαρμογής του στο ν’αλλαζει εύκολα επαγγέλματα δίχως ηθικές αναστολές . Πρόκειται για την λογική του νικητή η κερδισμένου. Μόνο αυτος αναγνωρίζεται . Ο άλλος ο ” looser” περιφρονείται. Γιατί δεν τα κατάφερε να προσαρμοστεί γρήγορα στος αλλαγές. Έτσι μπορεί να εξηγηθεί και το πως οι κυβερνήσεις της αριστεράς αλλάζουν αρχές κι αξίες στην πράξη με μια εντυπωσιακή ευκολία . Δεν θέλουν ναναι στην πλευρά των “loosers”της εξουσιας . Η εξουσία προέχει της ηθικής. Το ” yes we can ” του Ομπάμα αυτή την λογική ενσαρκώνει. Ο ετσιθελισμος και το παθος για δύναμη κυριαρχει.
Κι είναι πάνω ακριβως στην παραπάνω διαμάχη των δυο οραμάτων που γεννιέται κι αναπτύσσεται ο λαϊκισμός και τα λαϊκιστικά κομματα. Αυτή την ναρκισσιστική βεβαιότητα των προοδευτικών εκμεταλλεύονται τα οποία δημαγωγικά η λαϊκιστικά κόμματα για να ανέλθουν δυναμικά στην πολιτική σκηνή. Όσο οι μεγάλες μπίζνες θ’ανηκουν στους “προοδευτικούς” που τις εκμεταλλεύονται ,ξεχνώντας ηθελημένα ότι η προοδευτική ιδεολογία τους στηρίχτηκε στο όνομα των λαών που στην συνέχεια περιφρόνησαν και ξέχασαν , άλλο τόσο είναι βέβαιο ότι οι αδικημένοι θα ψάχνουν αντιπροοδευτικους χώρους να εκφραστούν. Συντηρητικοί , παραδοσιακοί , εργάτες , μεσαία τραυματισμένη τάξη , ενώνονται εξ ανάγκης μεταξύ τους . Είναι μια δια-ταξική ένωση που θέλει να ζήσει σ’ενα πραγματικό κόσμο κι οχι να γίνει εργαλείο του αβέβαιου οράματος των” προοδευτικών ” παγκοσμιοποιημένων ελίτ.
Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της τέχνης , ποιητής, εικαστικός.