Η ιταλοποιηση των γερμανικών εκλογών .
Είναι σ’ολους γνωστό ότι η γερμανική πολιτική σκηνή , εδώ και δεκαετίες αυτοπερηφανευόταν ,συχνά στα όρια της έπαρσης, ότι οι πολιτικές της διαμάχες είχαν ως κοινό τόπο την σοβαρότητα . Μάλιστα για να επιβεβαιωθεί η παραπάνω θέση ,δεν δίσταζαν υπό μορφή ανέκδοτου , οι πολιτικοί να φέρνουν ως αντιπαράδειγμα προς σύγκριση την Ιταλία και την πολιτική της σκηνή , την οποία περιφρονητικά κι ειρωνικά την χαρακτήριζαν “combinatione ” δηλαδή μια πραγματικότητα βασισμένη σε κομπίνες όπως κακοχαρακτηρίζεται γενικως μια πολιτική διχως αρχές. Να όμως που είμαστε μπροστά στο αντίθετο πια φαινόμενο : η χώρα του Γκαιτε , η ως τώρα αυτοκρατορία της σταθερότητας , μπαίνει σε μια δυνη παραλόγου , σε μια λογική τσίρκου και κλόουν . Κάτι που κάνει τώρα τους Ιταλούς να το διασκεδάζουν ειρωνευόμενοι με την σειρά τους τους Γερμανούς . Η Μερκελ αρχίζει για τα καλά να βιώνει την αποτυχία των διαπραγματεύσεων για την δημιουργία μιας “Τζαμαϊκανης”συνεργασιας μεταξύ του κόμματος της , των πράσινων και των φιλελεύθερων . Και εξ αναγκης στρέφεται στον ήδη δοκιμασμένο μεγάλο συνασπισμό με τους σοσιαλδημοκρατες. Ομως μετά από 4 χρόνια συνεργασίας με την Μερκελ , το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα κι αφού ειδε ότι ,ευρισκόμενο στην αντιπολίτευση δεν ξαναδυναμωσε μιας και ο προηγούμενος κυβερνητικος συνασπισμός το αποδυνάμωσε πολύ ,δείχνει ιδιαίτερα διστακτικό . Γιατι τώρα που ξανακαλειται να βγάλει το φίδι από την τρυπα βρίσκεται αντιμέτωπο με την αδιαπραγμάτευτη βάση εκκινησης των συζητήσεων συνεργασιας : η Μερκελ του ζητά να στηριξουν την συνεργασια τους πάνω στην υποχρεωτικη συμφωνία : μείωση των δαπανών ως προς τις συντάξεις , την παιδεία , την κοινωνική ασφάλιση. Αυτη η σκληρή πραγματικότητα οδηγεί τους σοσιαλδημοκράτες στο ναναι σκεπτικοί για την συμμετοχή τους σε μια τέτοια κυβέρνηση , κάτι που υπονοεί ότι μπορεί να υπαρξει για πρώτη φορά κυβέρνηση μειοψηφίας στην Γερμανία. Όλη αυτή η ιταλοποιηση της Γερμανικης πολιτικης σκηνής μας δείχνει ότι το σύστημα Μερκελ είναι έτοιμο να εκπνεύσει . Η συνεχης διευρυντική πολιτική της καγκελαρίου και κυρίως η μεταναστευτική της τακτική , έσπειρε ανησυχίες κι αμφιβολίες όχι μόνο στην Γερμανική κοινωνία αλλά κυρίως και στο ίδιο της το κόμμα , του οποίου η βάση αρχίζει να κουράζεται και να μην εφησυχάζει όπως παληα από τα λόγια της “Μαμάς” της” Mutti “Μερκελ όπως την φωνάζουν με χαριεντισμο. Πέρα όμως από την περίπτωση της Καγκελαρίου η ίδια η Γερμανία έχει μπει σε μια καινούργια ώρα , μιας και τα δυο μεγάλα παραδοσιακά κόμματα , το χριστιανοδημοκρατικό και το σοσιαλδημοκρατικό ( CDU και SPD αντίστοιχα) μαζί με τους ως τώρα συχνά αρωγούς τους το κόμμα FDP , κόμματα τα οποία από το 1949 ήταν η βάση του Γερμανικου πολιτικού συστήματος , μοιαζουν ναναι σε κατάσταση εκρηκτικής διάλυσης . Που σημαίνει ότι πια ο συνδυασμός των κομμάτων δεν θα γίνεται γύρω από δυο στο εξής ισχυρά αλλά γύρω από τρία τουλάχιστον. Η Γερμανία έτσι βρίσκεται αντιμέτωπη με το τσίρκο του ίδιου της του εαυτού ως η “ιταλική”πλευρά των Γερμανών . Λέτε να τοχε μυριστεί εδώ και πολλές δεκαετίες ο Γκαιτε όταν έστελνε τους Γερμανούς στον νότο κι ειδικά στην Ιταλία για να μάθουν από την ευελιξία και την ευεξία ζωης των Νοτίων;
Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφιας της τέχνης , ποιητής , εικαστικός.