Μακρον : ο “Μονάρχης” μάνατζερ
Τον 20ο αιώνα τα κοινωνικοπολιτικά φαινόμενα εξηγήθηκαν βάσει του οικονομισμου . Γνήσιο παιδί αυτό της βιομηχανικής επανάστασης , γέννησε δυο βασικες αναλύσεις : τον Μαρξισμό και τον Φιλελευθερισμό . Αμφότερες εξήγησαν τα γεγονότα δίνοντας έμφαση στην έννοια της παραγωγής και της διανομής του πλούτου . Έτσι θα διανοίγετο ο δρόμος προς την ευτυχία. Υπό αυτή την οπτική Μαρξισμός και Φιλελευθερισμος υπακουουν σε μια φιλοσοφία ” οικονομικού πνευματισμου” και υλισμού , όπου τα ” ανώτερα ” εξηγούνται μέσα από τα “κατώτερα”. Οι φιλελεύθεροι στηρίχθηκαν στην οικονομία της αγοράς για την στήριξη της Δημοκρατίας κι οι Μαρξιστές στην κρατική ελεγχόμενη οικονομία. Αυτή η προσέγγιση έχει σήμερα ανατραπεί . . Στην Τουρκια πχ η φιλελεύθερη οικονομία κάνει θραύση . Εν τούτοις το κοσμικό κράτος πουχε ιδρύσει ο Ατατουρκ δεν προοδεύει κι ο Ερντογκαν ως άλλος “Σουλτανος” προχωρα στην εγκαθίδρυση μιας ηγεμονικής δικτατορικής Δημοκρατίας , στηρίζοντας την εκλογική του νίκη στο συντηρητικό Ισλάμ μέσω του οποίου δυναμώνει τα συμφέροντα του . Αλλά και στην Κίνα , ένας νεομαοισμος θεμελιώνεται , όπου ενώ από την μια έχουμε τεράστια οικονομική πρόοδο από την άλλη έχουμε τον αυταρχικό κι αντιδημοκρατικό τρόπο του ΚΚΚινας.
Τέτοια φαινόμενα ευτυχώς δεν έχουν ακόμα εκδηλωθεί στην Ευρώπη . Όμως η οικονομίστικη λογική συνεχίζει να κυριαρχεί . Σ’αυτην στηρίχτηκε ο Μακρον για να υποσχεθεί στις Γάλλους τεχνο-υλικη ευημερία και να νικήσει την απειλή του “λαϊκισμού ” όπως διακήρυττε . Η σθεναρή φιλοευρωπαϊκή πολιτική του άρεσε στους ψηφοφόρους οι οποίοι θέλουν μεν να κάνουν ( όπως οι περισσότεροι Ευρωπαίοι) κριτικη στην ΕΕ αλλά δεν θέλουν έξοδο από αυτήν. Αυτός όμως ο αρχικός ενθουσιασμός έπεσε απότομα . Οι δημοσκοπήσεις προτίμησης είναι πολύ χαμηλές για τον Γάλλο πρόεδρο πριν ακόμα αρχίσει να εφαρμόζει την πολιτική του . Ποιες οι αιτίες ; 1: Οι Γάλλοι αντιλήφθηκαν ότι ο φόβος του λαϊκισμού ήταν υπερβολικός κι οργανωμένος ώστε να τους φοβίσει και να τους στρέψει προς τον Μακρον . ( Γι’αυτο άλλωστε η Λεπέν σκέφτεται να μην ζητήσει άλλο την έξοδο από το ευρώ). 2: Ο εργασιακός νόμος που θέλει να ψηφίσει είναι απόλυτα υπερ των εργοδοτών κι αποδυναμώνει τους εργαζόμενους . 3: Το προγραμμα παιδείας του ήθελε αρχικά ν’αποδυναμωσει πολιτισμικά τους νέους αφαιρώντας τις κλασικές σπουδές από σχολεία . Υπό την πίεση όμως των διανοουμένων τα επανέφερε. 4: Η αντίληψη του ότι δεν υπάρχει “Γαλλική ιδιαιτερότητα” ενοχλεί τους εθνικά περήφανους Γάλλους . 5: Ενώ μίλησε γι’ άνοιγμα αγορών προτείνει ταυτόχρονα προστατευτικά μέτρα για ν’ αντιμετωπιστεί η Κινα . 6: Καλλιεργει την εικόνα ενός “Μονάρχη ” που όμως δεν στηριζεται στον πολιτισμο αλλά στο μάνατζμεντ .Γι’αυτο και τον αποκαλούν εκτός από “Δια” και “Μονάρχη-μάνατζερ”. Αυτή η εικόνα του Γάλλου προέδρου , που στηριζεται στην σύγχυση του εδώ-και-τώρα-όλα-ταυτόχρονα , μια κατ’εξοχην μετα-μοντέρνα εικόνα πολιτικής , τους θυμίζει το αναποφάσιστο κι άτολμο του Ολάντ . Και δεν αρέσει στους Γάλλους . Γιατί θέλουν πολιτική αλήθειας όπως έκανε ο Ντεγκωλ και με τον δικό τους τρόπο οι Μιτεράν και Σιρακ . Είναι πολύ δύσπιστοι περιμένοντας πράξεις . Αν δεν ακολουθήσει την πολιτική ” Αλήθειας” ο Γάλλος πρόεδρος κινδυνεύει ν’απομυθοποιηθει πολύ γρήγορα . Και τότε η επιστροφή των ” λαϊκιστών” θάναι πολύ πιο ισχυρη .
Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φολοσοφιας της Τέχνης , ποιητής, εικαστικός.