Πολιτικος λογος και λογος πολιτων
Ο πολιτικος λογος ως πολιτικη σταση θεωρειται απο τον Αριστοτελη, στο εργο του “Ηθικα Νικομαχεια”, ως η υψιστη των τεχνων. Που σημαινει οτι βοηθα τον πολιτη στο να γινει δημιουργικος και να υπηρετει τη βελτιωση της πολιτειας. Ο πολιτικος λογος πρεπει να ειναι κοντα στα αιτηματα των πολιτων, να τα ακουει, να τα αφουγκραζεται, χωρις και υποχρεωτικα να συμφωνει παντα μαζι τους. Και αυτο γιατι ο πολιτικος χρονος ειναι διαφορετικος απο τον χρονο των απαιτησεων και των αιτηματων των πολιτων. Καποια απ αυτα μπορουν να υλοποιηθουν αμεσα και καποια οχι και καποια ισως και ποτε.
Ο πολιτικος λογος εχει το δικο του στρατηγικο αλφαβητο και πρεπει να ειναι εναρμονισμενος με τη στρατηγικη της ωφελειας των πολιτων. Αν και ως προς τη φρασεολογια διαφερει αυτος απτην φρασεολογια της καθημερινοτητας των πολιτων εν τουτοις, ως προς την ουσια πρεπει μεταξυ τους να ταυτιζονται, υπηρετωντας την οκονομικη, κοινωνικη,πολιτιστικη, ισορροπια της Πολης. Οταν ενας πολιτικος, παντα κατα την λογικη του Αριστοτελη μιλα, πρεπει να γινεται κατανοητος, αν και οχι αρεστος. Συνεπως η πολιτικη ορολογια παρα την ιδιαιτεροτητα της δεν μπορει να εγκλωβιζεται σε ορους – λεξεις που ειναι ακατανοητες απο τους πολιτες. Γιατι τοτε κινδυνευει να αυτοικανοποιηθει στον ναρκισσισμο της και να αποκοπει απο την κοινωνικη γλωσσα. Και ειναι αυτο ακριβως που συμβαινει σημερα.
Υπαρχει μια τεραστια αποσταση, ενα αβυσσαλεο κενο μεταξυ του πολιτικου λογου και του λογου των πολιτων. Δεν εχουμε παρα να ακουσουμε καθημερινες συζητησεις ανθρωπων και παραλληλα να ακουσουμε συνομηλιες πολιτικων σε τηλεοπτικα πανελ. Θα διαπιστωσουμε οτι προκειται για σχεση του θεατρου του παραλογου. Εαν βαλουμε εναν πολιτικο (εκτος παντα απο λιγες ευχαριστες εξαιρεσεις) και απεναντι του εναν πολιτη θα νομισουμε οτι παρακολουθουμε ενα θεατρικο μονοπρακτο του θεατρου του παραλογου του Ευγενιου Ιονεσκο. Η φτωχεια των λεξεων κι η εμμονα επαναλαμβανομενη ορολογια του πολιτικου (που θυμιζει μηχανη παπαγαλου) εξαντλειται στη ναρκισσιστικη αυτοευχαριστηση και δεν εχει καμια σχεση με τον γεματο αισθηματα και αναγκες λογο των πολιτων ο οποιος και γι αυτην την αιτια ειναι συχνα μεταβαλλομενος.
Οσο περνα ο καιρος και η κριση βαθαινει τοσο και η διασταση μεταξυ πολιτικου λογου και λογου των πολιτων μεγαλωνει. Με αποτελεσμα ο δευτερος να θεωρει τον πρωτο ξενο σωμα. Σε γενικες γραμμες σε ολη την ευρωπη γινεται λογος για ανικανοτητα και αποξενωση της πολιτικης ελιτ απο το κοσμο. Προκειται για δυσαρεστη διαπιστωση. Οι μονοι που δεν δειχνουν να καταλαβαινουν το προβλημα ειναι οι ιδιοι οι Πολιτικοι στη πλειοψηφια τους. Η κανουν πως δε καταλαβαινουν. Μηπως τα συμφεροντα τους δεν εναρμονιζονται πια με αυτα των πολιτων; Ως ποτε; Και με τι κοστος για τη κοινωνια ;
Δημοσθενης Δαββετας