Ο Γιαν Φαμπρ και η συγχρονη Τεχνη
Η περιπτωση του Γιαν Φαμπρ(περα απο το θεμα της παραιτησης του)χρηζει ως αφορμη καποιων σκεψεων σε σχεση με την συγχρονη τέχνη .Παιδι της νεωτερικης αντιληψης αυτη, συνεχιζει το εργο που ξεκινησε η μοντερνα τεχνη. Ποιο ειναι αυτο; Τον κατα τον Καντ εμπλουτισμο και διευρυνση ή κατα αλλους εκσυγχρονισμο της παραδοσιακης τεχνης. Αυτο επιχειρειται ειδικα στις αρχες του 20ου αιωνα μεσω της ρηξης με τις παραδοσεις και την αρνηση της αισθητικης των καλων τεχνων. Που σημαινει :αλλαζουμε την ηδη υπαρχουσα μορφη της ζωγραφικης,γλυπτικης,λογοτεχνιας,θεατρου,χορου κλπ. και στην θεση τους βαζουμε μορφες που ειναι προϊον αναμειξης διαφορετικων καλλιτεχνικων ειδων. Μπορουμε δηλαδη να δουμε ενα εργο τεχνης να αποτελειται απο αναμειξη στοιχειων γλυπτικης,ζωγραφικης,φωτογραφιας κλπ. Οπως ειναι εργα των σημαντικων καλλιτεχνων Baselitz ή Kiefer, ή Basquiat κλπ. Μεσω της πρωτοποριας(avant-garde),αυτη η διαδρομη εφτασε σε καποιες περιπτωσεις σε ενα ειδος αντι-τεχνηςπου φιλοδοξει να φερει πιο κοντα Τεχνη και ζωη -Εκ πρωτης οψεως ακουγεται ως κατι θετικο-αλλωστε η διευρυνση ή ανανεωση ειναι στο πνευμα της δημιουργκικοτητας.Οταν ομως η σταση αυτη φτανει στο να απειλει την ιδια την ουσια της δημιουργικης πραξης τοτε υπαρχει προβλημα. Γιατι η Τεχνη ειναι γλωσσα και σαν τετοια εχει μεσα της νοημα που στοχευει να θεσει ερωτηματα στον θεατη. Μεσω της αισθητικης το νοημα της τεχνης λειτουργει ως αγαθο, ως κατι θετικο, ως θεραπευτικη(κατα τον Αριστοτελη)ενεργεια, ως πνευματικος προβληματισμος στο κοινο. Αλλιως δεν προκειται για Τεχνη παρα για αστεϊσμο, για εξυπνακισμο. Η μορφολογικη ωραιοτητα ή ασχημια ενος εργου Τεχνης διχως νοημα ειναι περιφρονηση προς τον θεατη και το δημιουργημα. Ειναι κυνισμος, μηδενιστικη υπεροψια. Ειναι εναντιον το ρολου της δημιουργιας. Και κατι τετοιο ειναι ενα μεγαλο μερος της συγχρονης Τεχνης. Σε αυτη την λογικη ανηκει μερος του εργου του Γιαν Φαμπρ, αν και στο ξεκινημα του η δουλεια του ειχε πολυ ενδιαφερον. Το να στηριζεις την καλλιτεχνικης σου γλωσσα μονο στην ακροτητα της προκλησης δεν υπηρετει στην τεχνη αλλα την αυτοδιαφημιση του παγκοσμιοποιημενου σου”Εγω” ως επικοινωνια. Ο διευθυντης ενος κρατικου τομεα οφειλει να υπηρετει την χωρα και τους καλλιτεχνες της και οχι τον εαυτο του παιρνοντας το φεστιβαλ Αθηνων ως ενα δικο του εικαστικο εργο ως μια εγκατασταση (installation). Και αυτο ηταν το μεγαλο λαθος του Γιαν Φαμπρ και οχι η δικη του καλλιτεχνικη αξια. Δεν κρατισε διακριτα τα ορια αναμεσα στην διεθυντικη και καλλιτεχνικη του δραση. Ως καλλιτεχνης εχει το δικαιωμα να σπασει τα δικα του ορια. Ως διευθυντης ομως πρεπει να ξερει να κρατα ισορροπιες αισθητικες,εννοιολογικος,αξιολογικες. Και κυριως οφειλει να ενθαρρυνει τους ντοπιους.δημιουργους. Να μην ξεχνα και να βαζει σε δευτερη μοιρα τους Ελληνες καλλιτεχνες.
-Δ.Δαββετας