Αγανάκτηση και Δημιουργία
Τα τελευταία χρονια η λέξη “αγανάκτηση” ταυτίστηκε με κοινωνικοπολιτικές εξεγέρσεις κι έγινε της μόδας. Στ’ονομα της δικαιολογήθηκαν ενέργειες οργής σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο. Απο καταστροφές κτιρίων η άλλων χωρών , επιθέσεις σε πολιτικούς , πολλών ειδών βιαιότητες ως και ίδρυση πολιτικων κομμάτων όπως οι Podemos στην Ισπανία. Η χωρα μας επισης ήταν ανάμεσα σ’αυτες που βίωσαν έντονα τις αντιδράσεις των “αγανακτισμένων “.Η τροφή της αγανάκτησης είναι ο θυμός . Αυτός που κατα τον Αριστοτελη εχει άμεση σχέση με το ζωικό στοιχείο. Άρα εκ πρώτης όψεως ο “αγανακτισμένος” διακατέχεται απο ενα αίσθημα αποκατάστασης ισορροπιών ζωής . Αν όμως μείνει μόνο στο στάδιο της αγανάκτησης και δεν προτείνει γένεση Μορφων τι γινεται; Προφανώς μένουμε στο αρνητικό μόνιμα καταστροφικό στάδιο κάτι που δεν δίνει λυςη. Ο Νιτςε στο “Λυκόφως των ειδώλων”θεωρούσε τους αγανακτισμένους υποκριτές γιατί δεν ήσαν δημιουργικοι. Τους θεωρούσε μηδενιστές . Σαν την γενική ατμόσφαιρα που επικρατεί σημερα γυρω μας σ’Ευρωπη κι Ελλαδα. Όλοι αγανακτούν μόνιμα και δικαιολογούν κάθε ανορθολογική η καταστροφική πράξη τους μέσα απο την “αγανάκτηση “. Παρατηρώντας τους υπαλλήλους να γίνονται γραφειοκράτες, τους επιχειρηματιες να λειτουργούν δίχως νόμους η αρχές και τους πολιτικούς να ενδιαφέρονται περισσότερο για την εξουσία τους παρα για την υπηρεςια της χώρας , ο “αγανακτισμένος” κλείνεται στον θυμό του η σ’αυτον της ομάδας του και δεν προχωρά πιο βαθιά στο δάσος , όπως έλεγε ο Αριστοτελης , για ν’ανακαλύψει κάποια απο τις τόσες άγνωστες κι ανώνυμες εστίες ζωής. Τόσοι νέοι φεύγουν απο την χωρα μας πάνε σ’Ευρωπη η Αμερική και διαπρέπουν. Γιατί; Γιατί εκει η αγανάκτηση στρέφεται στην ενέργεια , υπευθυνότητα, παγκοςμιο άνοιγμα, πατριωτισμό , θέληση για δυναμη. Αυτά είναι η βάςη της δημιουργικότητας. Διπλα σ’αυτα τα στοιχεια , το ξύπνημα της πολιτισμικής συνείδησης βοηθά ακόμη περισσότερο. Η Ευρωπη και βέβαια η χωρα μας πρέπει να επιμείνουν στην πορεία συνδυασμού καινοτομίας και δύναμης αν θέλουν να επιβιώσουν στον ανταγωνισμό της παγκοσμιοποίησης. Πρέπει να επενδύσουν στην Ιστορια τους όχι σαν νοσταλγική αγγκύλωση αλλα σαν δημιουργικη ενέργεια. Οι νέοι πρέπει να ωθούνται στην γονιμότητα κι όχι στην παθητικότητα . Να ζήσουν το παγκοσμιοποιημένο σημερα ως παιδί της Ευρωπαϊκής Ιστορίας για να βρεθούν δυνατοί στις πρώτες γραμμές της νέας του πραγματικότητας .
Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης Φιλοσοφίας της Τέχνης , Ποιητης, εικαστικός.