Παιδεία -Διπλωματία-Τρομοκρατία
Το ζήτημα της τρομοκρατίας , πάντα στην επικαιρότητα, μας φέρνει αντιμέτωπους με το ουσιαστικό ερώτημα : πως αντιμετωπίζονται τέτοιες ενέργειες , πέρα απο το ποινικό μέρος τιμωρίας των ενόχων ; Πως θα χτυπηθεί η τρομοκρατία στην ρίζα της πριν ανθίσει και δώσει τους δηλητηριώδεις καρπούς της; Η άποψη μου στηρίζεται στην δημιουργία ενος σχεδίου δράσης και στρατηγικής βασισμένου σε τρεις προτεραιότητες . Πρώτον : την κατάργηση των γκέτο. Δεν μπορεί σ’ευρωπαικες ανεπτυγμένες χώρες οι περιθωριοποιημένοι νέοι η μετανάστες να εγκαταλείπονται και να ωθούνται έτσι έμμεσα στην μεταξύ τους γκετοποίηση γινόμενοι συνεπως αντικείμενο εκμετάλλευσης πονηρών φανατικών ιμάμηδων που τους ωθούν στην τρομοκρατία. Σ’αυτη την δυσαρμονία κράτους και περιθωριοποιημένων κοινωνικών ζωνών βρίσκει έδαφος ο ακραίος ισλαμισμός και κάθε είδους ακρότητα και μετατρέπεται σιωπηλά αλλα ανεπίστρεπτα ,σε κινούμενη εσωτερική βόμβα κατα της Δημοκρατίας. Η γκετοποίηση είναι η κατάληψη εδάφους μέσα στο κρατικό έδαφος κι αυτό δεν βοηθά νόμους, θεσμούς , πολίτες. Πρέπει λοιπόν να ξανακερδηθεί σπιθαμη προς σπιθαμη το χαμένο έδαφος. Κι αυτό μπορεί να γίνει μέσα απο την εκπαίδευση των νέων και των περιθωριοποιημένων στις “επικίνδυνες “περιοχές. Να γίνονται μαθήματα κατα κάθε μορφής φανατισμού και άνομου ριζοσπαστισμού. Η παιδεία ναναι παντού. Ακόμη και στις φυλακές να γίνονται μαθήματα γιατί συχνά νέοι ποινικοί συναντιώνται εκει με τρομοκράτες και συμπλέουν συνεργόντας.
Δεύτερον. Πρέπει να υπάρξει νόμος που ν’αφορα την εκλογή και την δράση των ιμάμηδων . Πολλοί απ’αυτους ασκούν ιδιαίτερη εξουσία στην συνείδηση των πιστών και με τα εμπύρετα κηρύγματα τους τους μετατρέπουν σε τρομοκράτες. Θα πρέπει να ελέγχονται αυστηρά τα λόγια και τα εργα αυτών των ιμάμηδων . Είναι και ηθικό και νόμιμο το κράτος ν’ασχολειται με την συμπεριφορά τους.
Τρίτον. Ν’αλλαξει ο προσανατολισμός την διπλωματικής πολιτικής στην Μέση Ανατολή. Οι πόλεμοι απελευθέρωσης λαών που έγιναν εδώ και τριάντα χρονια απο τις ΗΠΑ με περιοδική συμπαράσταση συμμάχων, δεν έφεραν αποτέλεσμα . Γιατί , ενώ αυτοί οι πόλεμοι θαπρεπε να θεμελιώσουν την Δημοκρατια στις χώρες που διεξήχθησαν, προκάλεσαν χάος κι εμφύλιους μεταξύ των τοπικών πληθυσμών . Απο το τέλος του ψυχρού πολέμου στις αρχές του 1990 ως τον πρώτο πόλεμο στον περσικό κόλπο , έχουμε γίνει μάρτυρες καταστροφής εθνών και μαζικών εξόδων πληθυσμών , αποδυναμώνοντας έτσι την οποια αναγκαιότητα κάθε Δυτικού επεμβατισμου. Παράλληλα τα όπλα που δόθηκαν σε Ιράκ η Λιβυη πήγαν σε χέρια τρομοκρατών οι οποίοι εκπαιδεύονται σε στρατόπεδα σε Ιράκ, Λιβυη, Συρία. Πρέπει ν’αλλαξει αυτή η πολιτική των διαρκών επεμβάσεων . Μαζι δε με έμφαση στην Παιδεία και την τήρηση των Νομων να μπουν οι βάσεις νίκης επι του φανατισμού και της τρομοκρατίας πριν ακόμη αυτά εκδηλωθούν ως επικινδυνες αρρώστιες κατα της Δημοκρατίας.
Δημοσθένης Δαββετας