Η μεταμοντέρνα πολιτική του κυρίου Τσίπρα
Η απόφαση του πρωθυπουργού να δεχτεί τους όρους των Βρυξελλών, προκάλεσε μια σειρα απο αντιδράσεις, ηθικού και ιδεολογικού περιεχομένου. Η μια πλευρά, η αντίπαλη, τον κατηγορεί για κωλοτούμπα, για τυχοδιωκτισμό, για μια πορεία εκ των προτέρων προβλεπόμενη μιας και ο τοίχος των δανειστών ηταν και ειναι αγκρεμιστος, για έλλειψη ηθικής μιας και κοροϊδεύει τον κόσμο, για αναξιοπιστία μιας και άλλα υπόσχεται και άλλα κάνει, για άγνοια κινδύνου, για παιχνίδια που βάλανε σε επικίνδυνη περιπέτεια την χώρα, για ήττα, ντροπή και εθνική υποταγή, για οικονομική καταστροφή και άλλα ανάλογα. Η άλλη πλευρά, η δική του, τον κατηγορεί οτι “πρόδωσε” τις αρχές και τις ιδέες του, οτι κορόιδεψε όσους τον στήριξαν στην έως τώρα πορεία του και όσους ψήφισαν στον δημοψήφισμα οχι, οτι δεν ειναι στην πράξη αριστερός, οτι τελικά ειναι άνθρωπος του συστήματος, οτι βάζει την προσωπική του καριέρα πάνω απο τα δεινά του λαού και γενικώς οτι δεν ακολουθεί την “αριστερή” ιδεολογία του. Οι δυο παραπάνω αναλύσεις προέρχονται απο μια φιλοσοφική θεώρηση της πολιτικής που ονομάζεται μοντέρνα ή αλλιώς νεωτερικη. Κατ’ αυτήν υπάρχει η συντηρητική πορεία, αυτή που θέλει να συντηρεί τις παραδόσεις, τις κλασικές αξίες και έννοιες, που συνήθως τις ασπάζεται η δεξιά, οπως υπάρχει και απο την άλλη πλευρά η προοδευτική αντίληψη που θέλει την πρόοδο και την εξέλιξη, ερχόμενη σε ρήξη με τις παραδόσεις, με κλασικές νοοτροπίες και συμπεριφορές, που θέλει το νέο και το επαναστατικό. Και η συντηρητική και η προοδευτική τάση ειναι γεννήματα της νεωτερικής σκέψης που χωρίζει τον κόσμο σε παλιό ή καινούργιο βάση της ιδεολογίας. Αυτο σημαίνει πρακτικά οτι μαζί με την ιδεολογία υπάρχει και μια ιδεολογική ηθική που ακολουθείται απο όσους σκέφτονται είτε συντηρητικά είτε νεωτερικά. Ο κύριος Τσίπρας δεν ανήκει σε κανεναν απο τους παραπάνω διαχωρισμούς. Δεν ανήκει στην νεωτερικη ανάλυση. Ειναι γνήσιο παιδί αυτού που σήμερα κυριαρχεί και ονομάζεται μεταμοντέρνα πολιτική. Ποια ειναι τα χαρακτηριστικά της; Κύριο και βασικό ειναι η απουσία “καθαρών” εννοιών και η παρουσία εννοιών που υπηρετούν την ιδεολογία του σκοπού και της στρατηγικής του αποτελέσματος. Αυτο που μέτρα σε αυτή την μεταμοντέρνα αντίληψη ειναι ο θετικός απολογισμός της στρατηγικής πολιτικής κι οχι η ηθική της ιδεολογίας ή η ιδεολογία της ηθικής οπως πχ θα μπορούσε να ταν η περίπτωση του Μανώλη Γλέζου. Ο κύριος Τσιπρας ακολουθεί τις σύγχρονες μορφές πολιτικής εξουσίας. Η σχέση του με το “σύστημα” δεν ειναι εχθρική, δεν ειναι καταστροφική, ειναι πολεμικη στα πλαίσια ενός ανταγωνισμού που όμως δεν θα θεσει ποτέ υπό αμφισβήτηση τα συστημικά θεμέλια. Ως παιδί της μεταμοντέρνας πολιτικής, ο Έλληνας πρωθυπουργός χρησιμοποιεί συμμαχίες, τακτικές, ιδεολογία, στρατηγικές, πολιτικό λόγο, θεωρητικές συγκρούσεις, αντιπαλότητες, ως επιβεβαίωση οχι του ηθικού “Τέλους” της νεωτερικής ιδεολογίας (για να μιλησω Αριστοτελικα) αλλά ως θριαμβευτική επικρότηση του πραγματικού “Τέλους”. Η πολιτική για αυτή την μεταμοντέρνα αντίληψη ειναι πια “προϊόν” και σαν τέτοιο πουλιέται και αγοράζεται. Σαν τέτοιο έχει ανάγκη την επικοινωνία και τις αγορές. Σαν τέτοιο μπορει να ωφελήσει προςωπικα και κρατικά. Ειναι γνήσιο παιδί της παγκοσμιοποίησης κι όποιος δεν το αντιλαμβάνεται αυτο θα εκπλήσσεται συνέχεια δυσάρεστα απο τις επιλογές του κυρίου Τσίπρα.
Δημοσθένης Δαββέτας