Η δολοφονία των Χριστιανών της Ανατολής και ο νόμος
Καταστραμμένα χωριά, ισοπεδωμένα, μαζικές σφαγές, δολοφονίες ιερέων, δυναμιτισμένες εκκλησίες, βιασμοί και κατακρεούργηση γυναικών και παιδιών, γκρεμισμένα μοναστήρια και χριστιανικά στοιχεία, χριστιανικοί τάφοι συλημένοι, ένα γενικό κλίμα καταδίωξης, κινδύνων, τρόμου και διαρκών απειλών. Να σε ποια κατάσταση ζουν σήμερα οι Χριστιανοί της Μέσης Ανατολής. Σε ένα μόνιμο φόβο και πόνο, σε ένα μόνιμο άγχος επιβίωσης, εδώ και καιρό δέχονται την αμείλικτη επίθεση των τζιχαντιστών ισλαμιστών. Στο Ιράκ, την Αίγυπτο, την Λιβύη, την Συρία και ίσως σύντομα στον Λίβανο, η στρατηγική του τρόμου, στοχεύει να διώξει τους «άπιστους» Χριστιανούς από τα μέρη όπως ιστορικά και πολιτισμιακά έπαιξαν θεμελιακό ρόλο. Κινδυνεύει έτσι η Δύση να χάσει τους φυσικούς γεωπολιτικούς της συμμάχους.
Το 1938 στην συνθήκη του Μονάχου, η Αγγλία και η Γαλλία των Champerlain και Daladier αντίστοιχα, πίστεψαν ότι, για να αποφευχθούν οι σφαγές του πολέμου 1914-1918, θα ήταν καλύτερα-πάντα στο όνομα της ειρήνης-να αφήσουν τις κατακτητικές επιθυμίες του Χίτλερ να εκτονωθούν κατακτώντας την Τσεχοσλοβακία. Η ανάλυση τους ήταν λάθος και ο Χίτλερ δεν μείωσε το όνειρο του να κατακτήσει τον κόσμο. Όπως είπε και ο Τσόρτσιλ, αυτοί οι δύο ηγέτες «ατιμώθηκαν και δεν σταμάτησαν τελικά τον πόλεμο».
Κάτι ανάλογο πάει να γίνει σήμερα και με τους Χριστιανούς στη Μέση Ανατολή. Οι Δυτικοί ηγέτες και διπλωμάτες από την μία μιλούν για ανθρώπινα δικαιώματα και από την άλλη εγκαταλείπουν τους Χριστιανούς ως μία μορφή θυσιάσματος στην λογική δήθεν αποφυγής σύγκρουσης Δύσης και Ισλάμ. Ενώ κατηγορούν και καταλύουν στρατιωτικά τα αντι-δημοκρατικά, δικτατορικά καθεστώτα στην Μέση Ανατολή, δεν λένε ταυτόχρονα κουβέντα για τις σφαγές των Χριστιανών και τις ιεροσυλίες των λατρευτικών τους τόπων. Στην Αίγυπτο οι Κόπτες υφίστανται τα πάνδεινα, στο Ιράκ το ίδιο καταστρέφονται σχολεία, ενώ στην Συρία, εκτός της απαγωγής των δύο Χριστιανών ιεραρχών, οι ισλαμιστές αντάρτες δυναμίτισαν τον σταυρό του φημισμένου μοναστηριού του Αγίου Σέργιου καταστρέφοντας ταυτόχρονα το Ινστιτούτο Αραμαϊκής γλώσσας(αυτής του Χριστού).
Η ταπείνωση και ο διωγμός των «άπιστων» Χριστιανών από τους «πιστούς» τζιχαντιστές, συνεχίζεται ανεπίστρεπτα, θέτοντας αναγκαστικά το ερώτημα: Ως πότε αυτό θα γίνεται ανεκτό από τις Δυτικές πολιτικές; Ως πότε θα αφήνονται στο έλεος των φανατικών; Η προστασία των Χριστιανών της Μ. Ανατολής ανήκει στην ίδια διεθνή νομοθεσία περί προστασίας των διαφορετικών κοινοτήτων, σε όλο τον κόσμο. Δεν μπορούμε εμείς να το εφαρμόζουμε στην Δύση και να μην απαιτούμε να εφαρμοστεί και σε εκείνα τα μέρη. Δεν θα γίνουμε Ρωμαίοι να ξαναρίξουμε τους Χριστιανούς στα στόματα των άγριων λιονταριών. Είναι ηθική, πολιτισμική και ιστορική υποχρέωση να μην τους θυσιάσουμε, να μην κοπούμε από τις ρίζες μας, κάνοντας το ίδιο στρατηγικό λάθος που έκαναν οι δύο ηγέτες με την συνθήκη του Μονάχου και τον Χίτλερ.
Δ. Δαββέτας