Οι σπονδυλωτοί κίονες και η κρίση
Στις 16-1-2018 παρευρέθην στην εγκατάσταση του νέου προέδρου της Ακαδημίας Αθηνών, παλαιού πρωταθλητή δισκοβολίας, εγκεκριμένου καθηγητή στο Πολυτεχνείο κι Ακαδημαϊκού, κου Αντώνη Κουνάδη. Στην κεντρική του ομιλία αυτός ανέπτυξε το θέμα της διεθνούς έρευνάς του με θέμα «λικνιζόμενοι λόγω σεισμού πολυσπονδυλωτοί κίονες φέροντες βαρέα σώματα»,
Η κεντρική ιδέα της εισήγησή του ήταν ότι οι πολυσπονδυλωτοί κίονες αντέχουν περισσότερο στην σεισμική δόνηση απ’ ό, τι οι μονολιθικοί. Συνεπώς, τα αγάλματα που’ ναι μπροστά στην Ακαδημία Αθηνών δεν κινδυνεύουν γιατί είναι τοποθετημένα σε πολυσπονδυλωτούς κίονες.
Μια σειρά σκέψεις και παρατηρήσεις γεννήθηκαν αυτόματα μέσα μου, που αφορούν την παραπάνω έρευνα, αν την εφαρμόσουμε στο πλαίσιο της σημερινής κρίσης που μας μαστίζει εδώ και 8 χρόνια. Οι ως άνω παρατηρήσεις του κου Κουνάδη συμβαδίζουν με την κλασική ελληνική φιλοσοφία, η οποία δημιουργήθηκε «κατά μίμηση», δηλαδή όχι αντιγράφοντας (όπως συνηθίζεται εύκολα να χρησιμοποιείται ο όρος Αναφερόμενος στις απομιμήσεις και τους μίμους), αλλά διεισδύοντας και φέρνοντας στο φως το βαθύτερο είναι του «μιμούμενου» πράγματος. Που σημαίνει στην περίπτωσή μας: η πολυσπονδυλωτή δομή είναι μια μίμηση του ανθρώπινου σώματος. Ο κάθε άνθρωπος μπορεί μεταφορικά να’ χει το σώμα του ως κίονα και ό, τι πιο πολύτιμο έχει, δηλαδή το κεφάλι του, το μυαλό του, τις σκέψεις του και την πολιτισμική του γνώση και ταυτότητα, να’ ναι στηριγμένο σε αυτόν.
Η κρίση μπορεί να παρομοιαστεί με σεισμό. Την στιγμή της σεισμικής δόνησης όλοι κουνιούνται. Η ισορροπία απειλείται. Όποιος έχει δομήσει την προσωπικότητα και τη συνείδησή του με βάση την πολυσπονδυλωτή παιδεία της «Μίμησης», της Φύσης και του Κόσμου, αυτός μπορεί ν’ απορροφήσει τους κραδασμούς και να μην επιτρέψει να γκρεμιστούν η ταυτότητα και η πνευματική του δομή. Αντίθετα, όποιος έχει δομηθεί με τη μονοκόμματη και ευθύγραμμη λογική της άρνησης της φύσης και των κοσμικών της αληθειών, όποιος με άλλα λόγια είναι κουφός στα λόγια των εσωτερικών φωνών (που του θυμίζουν την Ιστορία του, τις παραδόσεις και τις πολιτιστικές του μνήμες), αυτός λοιπόν απειλείται να γκρεμιστεί και να διαλυθεί, όπως τα ευτελή προϊόντα της μόδας. Η παγκοσμιοποίηση είναι μια μορφή σεισμού με επαναλήψεις. Όποια χώρα έχει καλές σχέσεις με την ιστορική και πολιτισμική της μνήμη και μπορεί να την διατηρεί «μιμητικά» (δηλαδή ως διατήρηση αξιών κι όχι ως τυπολαγνική αντιγραφή), αυτή αντέχει και θ’ αντέχει τους κλυδωνισμούς του δυνατού σεισμού. Αντίθετα, όποια την αρνείται απειλείται με θρυμματισμό κι ολική κατάρρευση. Ας ακολουθήσουν στα θέματα παιδείας και πολιτισμού οι πολιτικοί μας με την πολυσπονδυλωτή «φυσική» γνώση, για να εκπαιδευτούν πολίτες, ειδικά οι νέοι, έτοιμοι ν’ αντιμετωπίσουν δημιουργικά κάθε μορφή σεισμού-κρίσης
Δημοσθένης Δαββέτας,
Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης στο Παρίσι, ποιητής, εικαστικός