Μακρόν και «Ολαντισμός»
Ο επί χρόνια ισχυρός, αλλά δίχως αποτέλεσμα, Γάλλος πολιτικός Φρανσουά Μπαϊρού, ήρθε κι επίσημα πια να συνταχθεί στο πλευρό του Εμμανουέλ Μακρόν. Το σύνθημα του τελευταίου «μήτε δεξιά μήτε αριστερά» θυμίζει σ’ όλους τα ίδια λόγια που για δεκαετίες διαλαλούσε ο Μπαϊρού ως ιδεολογία του κέντρου, χωρίς βέβαια ποτέ να καταφέρει να κερδίσει στις γαλλικές εκλογές. Τώρα, ως διάδοχός του έρχεται ο Μακρόν να προτείνει τον δικό του «κεντρισμό» και να’ ναι σε μια ισχυρή θέση με πιθανότητες εκλογής. Αν γίνει αυτό, θα πετύχει να κυβερνήσει αποτελεσματικά; Ας δούμε μια σειρά από πολιτικά λογικά δεδομένα.
Το πρόγραμμά του έχει θετικές προτάσεις.Άλλωστε, ποιος δεν συμφωνεί με την μείωση φόρων στις επιχειρήσεις ή την ελάφρυνση του δημοσίου ή ακόμη την ελαχιστοποίηση των κρατικών δαπανών; Όπως επίσης σε ζητήματα εκπαίδευσης εναντίον του αναλφαβητισμού ή την βελτίωση της ευρωπαϊκής πραγματικότητας. Κι όμως, ήδη όσα ανέφερα προκαλούν αντιδράσεις σε δεξιά κι αριστερά. Η πρώτη τον κατηγορεί ότι έχει πάρει θέσεις των Ζιπέ και Φιγιόν και τις συνδυάζει δίχως μελέτη βάθους. Η δεύτερη τον κατηγορεί, με πρωτεργάτη την Μαρτίν Ωμπρί, ότι το πρόγραμμά του είναι αυτό των φιλελεύθερων Αγγλοσαξόνων της δεκαετίας του ’80, που θα οδηγήσει μοιραία στην εξασθένιση του κώδικα εργασίας και την εγκατάλειψη της προστασίας των εργαζομένων. Ο σοσιαλιστης Χαμόν κατηγορεί τον Μακρόν για έλλειψη σεβασμού προς το περιβάλλον, ενώ ο Μελανσόν λέει ότι οικειοποιείται τις παλιές φιλελεύθερες συνταγές, που τις χρησιμοποιεί ως μάρκετινγκ.
Η αριστερά, όπως κι η δεξιά, δεν του δείχνουν εμπιστοσύνη. Ακόμα κι αν οι προθέσεις του είναι ειλικρινείς, πώς θα υλοποιήσει όσα λέει; Διότι το πρόβλημα του Μακρόν δεν είναι οι ιδέες του, αλλά η πραγματοποίησή τους, Αυτός ο για λίγο διάστημα υπουργός οικονομικών του Ολλάντ που δεν κατάφερε να ανορθώσει την γαλλική οικονομία, γιατί να μην είναι σαν τον μέντορα πρόεδρό του και να μην γίνει ο «Ολλάντ νούμερο 2»; Ο πιθανολογούμενος «ολλαντισμός» του, η ιδιότητα του να λέει πολλά και να μην κάνει τίποτα, όχι γιατί δεν θέλει, αλλά γιατί δεν μπορεί λόγω της παγκόσμια πραγματικότητας, είναι η μεγαλύτερη σκιά της υποψηφιότητας Μακρόν. Είναι δυνατόν να περιμένει να τον στηρίξουν στο έργο του η δεξιά που θα’ χει την αίσθηση ότι της έκλεψαν τη νίκη (είναι πλειοψηφία στην Γαλλία) ή η αριστερά που τον θεωρεί παιδί των αγορών και της βίαιης παγκοσμιοποίησης ; Και βέβαια όχι. Ο «κεντρισμός» του, αυτή η πολιτική του κέντρου, θα’ ναι βέβαιη αποτυχία αν εκλεγεί. Γιατί δεν πρόκειται για την γερμανική συγκατοίκηση κομμάτων. Αλλά πρόκειται για μια πορεία που δεν φαίνεται σε ποια στηρίγματα θα θεμελιωθεί. Τα συνδικάτα δεν θα στηρίξουν την πολιτική του. Η αντιπολίτευση θα βγάλει τον κόσμο στον δρόμο. Τί θα γίνει τότε; Δεν θα μπορεί να κυβερνήσει και η λογική ακινησία που θα επικρατήσει θα θυμίζει ανάλογες καταστάσεις της πολιτικής Ολλάντ. Και είναι αυτό που δεν χρειάζεται τώρα η Γαλλία. Χρειάζεται μεταρρύθμιση που θα παντρεύει ταυτότητα και φιλελεύθερη στρατηγική, ιστορία και μέλλον, παραδόσεις και καινοτομική νεωτερικότητα.
Δημοσθένης Δαββέτας,
Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης στο Παρίσι, ποιητής, εικαστικός