Ποδόσφαιρο κι Εξουσία
Η άγρια δολοφονία ζεύγους αστυνομικών απο ιςλαμιςτη μπροστα στα ματια του τρίχρονου αγοριού τους στην Γαλλια, οι επιθέσεις διαδηλωτών ακόμη και σε νοσοκομεία , οι τρομοκρατικές ενέργειες των Τζιχαντιστων έρχονται να συγχρονιστούν με την ασύλληπτη μαζική βία των χουλιγκανς στο Euro. Η βιαιότητα που βίωσαν οι κάτοικοι της Μασσαλιας απο την ασύλληπτη αγριότητα Ρωσσων και Βρεταννων φιλάθλων δεν εχει προηγούμενο. Δημιούργησε τραυματικό σοκ στην Γαλλική κοινωνία .
Τι αντιπροσωπεύει όμως σημερα το ποδόσφαιρο ; Εκτός απο την δυναμη των οικονομικα ολιγαρχών-επιχειρηματιών οι οποίοι χρησιμοποιούν τις ομάδες τους ως διαφήμιση για τις επιχειρήσεις τους η ως πάθος εξουσίας , το ποδόσφαιρο χρησιμοποιείται επισης κι ως συλλογική ψυχοθεραπεία των μαζών ώστε να μην εμπλέκονται στα πραγματικά πολιτικοκοινωνικά ζητήματα και να εκτονώνονται έτσι. Τα τελευταία όμως δεκαπέντε περίπου χρονια το ποδόσφαιρο χρησιμοποιείται στην υπηρεςια εθνικιστικών ακροτήτων και στην στήριξη ακροδεξιών κομμάτων σ ‘Αυστρία , Ουγγαρια, Γαλλια, Αγγλία η Γερμανια. Στα πλαίσια αυτά παρατηρείται μια σχετική υποχώρηση της Θεσμικής κυριαρχίας απέναντι στις ιδιότροπες παρεκτροπές του ποδοσφαίρου . Γέννημα της λογικής του ΜΑΗ του ’68 που έλεγε “απαγορεύεται ν’απαγορευεται ” τα σημερινά οπαδικά πλήθη αναμειγνύουν ποδόσφαιρο και πολιτική. Τα συνθήματα τους η τα Πανο που ανεβάζουν μαζι με τα συνθήματα η τις βίαιες διαδηλώσεις τους ,συνοδεύονται απο μια εμφανή υποχώρηση της θεσμικής κυριαρχίας απέναντι τους. Το κρατος προσπαθεί να καλύψει το κενό αυτο με επιβολή σκληρότερης εφαρμογής των νόμων όπως πάει να τι κάνει ο Ολάντ στην Γαλλια. Μπορεί όμως τοσο εύκολα κι απλά;
Ο Μαξ Βεμπερ διακρίνει τρία είδη θεσμικής Εξουσίας : την παραδοσιακή , αυτήν δηλαδή των ηθών κι εθίμων που γίνονται πολιτισμική κουλτούρα , την Νομικη , αυτήν της εφαρμογής των νόμων και τρίτον την Χαρισματική της πολιτικής προσωπικότητας . Και τα τρία αυτά στοιχεια υποχωρούν σημερα απο την εξουσία της Παγκοσμιοποίησης και της Τεχνικής. Χρειαζομαστε επειγόντως μια νέα επαφή με την θεσμική κυριαρχία των παραδόσεων , αυτήν των νόμων κι αυτήν της Πολιτικής. Χρειαζόμαστε πολιτικούς που θα λάμψουν απο την υπευθυνότητα τους κι όχι απο την ολοτικη υποταγή τους στην τραπεζική τυραννία .
Δημοσθένης Δαββετας