Μετα-ιδεολογική πολιτική
Απο το τέλος του ’80 ζούμε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Όλες οι χώρες διεθνώς παλεύουν να βρουν την θέση τους . Στην χώρα μας αν και βιώνουμε άμεσα τις συνέπειες της παγκοσμιοποιημένης πραγματικότητας , έν τούτοις κυριαρχεί σε γενικές γραμμές η παλιομοδίτικη αντίληψη ότι αυτό είναι κάτι το περαστικό και ότι η επιστροφή στο Εθνικο νόμισμα η σε παλιούς “εθνικούς” τρόπους ζωής δεν θ’αργησει να επιστρέψει. Λαικοεθνικιστες της δεξιάς και παλαιοκομμουνιστες η δογματικοί μαρξιστές , μαζί με νάρκισσους νέο-αριστεριζοντες αστούς , τύπου Βαρουφακη, καταγγέλουν μόνιμα την παγκοσμιοποίηση κι αναγγέλλουν καλύτερες μέρες επαγγελίας μετά την κατάρρευση της. Επαγγέλλονται το τέλος του απάνθρωπου ανταγωνισμού , το τέλος της εκμετάλλευσης απο τους πλούσιους και διαφορά ανάλογα “παραδείσια” πράγματα. Που όμως υπήρξε ως τώρα παράδειγμα μιας τέτοιας πολιτικής; Σε ποια χώρα εφαρμόστηκε η “Αγγελική” αντίληψη , η “θεολογική”τους ανάλυση; Στην Σοβιετική Ένωση με τον κρατικό καπιταλισμό και τις γραφειοκρατικές , ταξικές ανισότητες; Η στην Κίνα που ο κομματικός καπιταλισμός ανθεί; Μήπως στην κομμουνιςτικη Καμπότζη με τους ενα εκατομμύριο νεκρούς αντιφρονούντες; Ξεχνάμε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των κομμουνιστικών χώρων , τα Γκουλαγκ, ανάλογα μ’αυτα των Ναζί; Ξεχνάμε την εκμεταλλευτική εξουσία των κόμμουνιστικων κομμάτων σε βάρος των πολιτών ; Τίποτα δεν υπήρξε ίσο-κρατικό. Γιατί η Ισοκρατια όπως την φαντάζονται οι αντικαπιταλιστές της αντιπαγκοσμιοποίησης είναι απ-άνθρωπη. Είναι εγκεφαλικό δημιούργημα κι όχι γέννημα βιωματικής αλήθειας. Στην ζωή δεν είναι όλα ρόδινα κι ονειρικά. Γιατί δεν είναι στην φύση . Και η ζωή “μιμείται” την φύση , όπως αντίστοιχα κάνει κι η τέχνη για να θυμηθώ τον Αριστοτελη. Η παγκοσμιοποίηση εχει καλα και κακά. Ανάμεσα στα καλα της είναι η κατάργηση των εμπορικών κι επικοινωνιακών συνόρων του πλανήτη. Οι άνθρωποι ζουν παντού ελεύθεροι απο ιδεολογικές αγκυλώσεις . Ζουν στο παρόν με βάση τις ανάγκες επιβίωσης γιατί υποχρεώνονται απο τον ανταγωνισμό. Οι αποφάσεις τους γινεται μ ‘αυτά τα κριτήρια κι όχι ιδεολογικά. Αντιθέτως η ιδεολογία μπορεί να εμποδίσει το παγκόσμιο άνοιγμα και να ωθήσει σε βίαιες καταστάσεις όπως γινεται με τους Ισλαμιστες. Η ιδεολογία μπορεί να εγκλωβίσει . Κι αυτό ακριβώς αντιπαρέρχεται με την μετά-ιδεολογία της, η παγκοσμιοποίηση. Στα κακά τώρα αυτής της τελευταίας μεταξύ άλλων βρίσκεται η τεχνολατρεια κι η χρηματοπιστωτική λαγνεία. Η κυριαρχία των τραπεζών σ’ολα τα επίπεδα ζωής βλάπτει. Πως μπορεί αυτό ν’αντιμετωπιστει; Μονο με την Παιδεία και τον πολιτισμό. Να πειστούν οι κυβερνήσεις ν’αυξησουν το μπάτζετ τους σε εκπαιδευτικά και πολιτιστικά πρότζεκτς. Κι αυτό επιτυγχάνεται αν μπει δυναμικά στα προγράμματα των κομμάτων που διεκδικούν νίκη στις εκλογές. Η σύγχρονη πορεία της παγκοσμιοποίησης στηρίζεται πια στην ισορροπημένη σχέση πολιτισμού και οικονομίας . Εχει ήδη ξεκινήσει στα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη . Καιρός να το βάλουν και στα προγράμματα τους τα ελληνικά κόμματα . Πριν είναι αργά κι οι νέοι παρακμάσουν απο την υλιστική κυριαρχία της χρηματοπιστωτικής χίμαιρας.
Δημοσθένης Δαββετας