Η στάση απέναντι στο θάνατο ήταν πάντοτε ενα απο τα ουσιώδη φιλοσοφικά ζητήματα. Ο Σωκρατης ανήγαγε την ίδια την αιτία της φιλοσοφίας σε προετοιμασία θανάτου , ο δε Επίκουρος μιλούσε για ανυπαρξία θανάτου μιας και αξία εχει μόνο ο,τι νιώθει κάποιος,ενώ όταν πεθαίνει δε νιώθει τίποτα. Ο Χριστιανισμός έλυσε τον θανατικό φόβο με την άποψη ότι, αφού γεννιόμαστε απο το θεό και είμαστε δημιουργήματα του, δεν πεθαίνουμε πραγματικά ,γιατί απλά επιστρέφουμε στον πατέρα-δημιουργό μας. Όλες αυτές οι παραπάνω προσεγγίσεις, αλλα και έν γενει η ολη Δυτική αντιμετώπιση του θανάτου χαρακτηρίζεται απο μια κεντρική προσπάθεια απομυθοποίησης και αποδραματοποιησης του- Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει με τους τζιχαντιστες. Σκοτώνουν και σκοτώνονται στο όνομα του Αλλάχ, υμνώντας και επιδιώκοντας τον θάνατο κάτι το παράλογο και φρικιαστικό για μας. Θυσιάζουν τη ζωή, με το επιχείρημα του δικαίου κατ’αυτους ιερού λόγου, στην υπηρεςια του θανατου. Κάτι τέτοιο ο Νίτσε το ονόμαζε μηδενισμό. Γιατί θεωρούσε μηδενιστή όποιον θυσιάζει το ζωικό παρόν για αφηρημένα ιδεώδη.
Η ιδέα του τζιχαντ, του ιερού πολέμου, υπάρχει στο κοράνι. Αυτό όμως που ονομάζεται τζιχαντισμος είναι δημιούργημα της σύγχρονης νεωτερικής ιδεολογίας του ισλαμικού φονταμενταλισμού, όπως αυτό δομήθηκε απο τον Πακιστανο θεολόγο Maududi (1903-1979) και τον Αιγύπτιο Qutb των αδελφών μουσουλμάνων (1906-1966). Και οι δυο τους οραματίστηκαν ενα πολιτικό Ισλάμ με κύριο άξονα τον αγώνα του τζιχαντ. Πρόσφεραν έτσι ενα ιδεολογικό όπλο στους Ισλαμιστες τρομοκράτες. Η αποζητηση του θανάτου, η ενδοξοποίησή του χαρις του τζιχαντ δίνει δικαιολογία στο μίσος ,στο μυαλό και τη καρδιά τους. Το μίσος τους είναι το μισος εναντίον της Χριστιανικής Αγάπης, εναντίον του Δυτικού ορθολογισμού, εναντίον του “Αμνού του Θεού”. Δεν δέχονται τη συνύπαρξη με το διαφορετικό. Δεν διευρύνουν το ίδιο μέσω του Άλλου, για να θυμηθώ το σημαντικό σημείο την διεύρυνσης μεςω του πολιτιςμου που ανέφερε ο Καντ. Όπως ο Ναζισμός υμνούσε τον εαυτό του φτάνοντας στο σημειο να τον σκοτώσει( όπως πέθανε και ο Νάρκισσος )έτσι και οι τζιχαντιστες έχουν αυτοκτονική πορεία, παρασέρνοντας στην ναρκισσιστική τους τρέλα του θανάτου και όσους μπορούν περιςςοτερους απο τους ανομοιους τους. Δοξάζοντας το “Ιδιο” σταδιακά το απομονώνουν και το σκοτώνουν. Η θυσία τους είναι στην υπηρεσία του θεολογικού ναρκισσισμού τους. Για αυτό και είναι δύσκολο να αντιμετωπιστούν με ορθολογικά επιχειρήματα. Είναι δύσκολο ν’αναχαιτιστουν μόνο με κοινωνιολογικά κριτήρια. Χρειάζεται να πολεμηθουν σε τρία μέτωπα: να κοπούν οι πηγές χρηματοδότησης τους και να αυξηθούν τα μέτρα προληπτικής ασφαλείας. Κυριως όμως να δεχτούν έκθεση στο ιδεολογικό και πολιτιστικό τους πεδιο. Μέσω της εκπαιδευτικής πολιτικής των κυβερνηςεων και κρατών ,να αναδειχθεί ότι στην ουσία, δεν προσφέρουν μια εναλλακτική ηθική απάντηση στην Δυτική παρακμή αξιών, όπως ισχυρίζονται, αλλα υπηρετούν την βαρβαρότητα, τον “αμνό του Διαβολου.”
Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της Τέχνης , Ποιητης, εικαστικός.