Λαϊκισμός-Λαός-Πολιτική
Πρωτοχρησιμοποιημενος στην Ρωσσικη επανάσταση ο ορος “Λαϊκισμός” ,επανήλθε έντονα τελευταία στην επικαιρότητα . Λαϊκιστής θεωρείται οποιος υπόσχεται στον λαό ο,τι του ζητά γνωρίζοντας πως δεν θα γίνουν ποτε πράξη οι υποσχέσεις του. Το κάνει απλά για την κατοχή εξουσίας. Ο Λαϊκιστής ηγέτης αποκοιμίζει το πλήθος , υφαρπάζει την ψήφο του και τον εκμεταλλεύεται πολιτικά. Κατηγορεί δε εύκολα όποτε τον συμφέρει τους αντιπάλους του για “λαϊκισμό”. Τι γινεται όμως αν η εξέγερση του λαού ξεπερνά τους υποτιθέμενους “εκπροσώπους” του όπως είναι κόμματα η συνδικάτα και αυτονομείται; Κάτι τέτοιο έγινε πρόσφατα σε Γαλλια ,Γερμανία όταν οι αντιδράσεις του κόσμου δεν ελέγχθηκαν απο τα κομματικά και συνδικαλιστικά τους όργανα ( παραδείγματα όπως με την Air France και την εξέγερση στην Δρέσδη ). Τότε βιώσαμε το παράδοξο φαινόμενο να κατηγορηθεί για “Λαϊκισμό” ο ίδιος ο λαός. Κι όμως οι εξεγερθέντες διαμαρτύρονται για την μείωση της εθνικής κυριαρχίας στις χώρες τους, για τον εκ νόμου υποχρεωτικό θρηςκευτικο αγνωστικισμο που επιβάλλουν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις , για την απαξίωση των συμβόλων , για την υποχρέωση να ζήσουν ως απάτριδες , για την πολιτισμική αμνησία , για την εξορία που τους ωθεί να ζουν δίχως σύνορα η ακόμη για την απειλή του Ισλαμισμού στην Ευρώπη. Ολ’αυτα είναι ζητήματα ευρωπαϊκής καθημερινότητας . Είναι ζητήματα που ξεσηκώνουν τον κόσμο και προκαλούν αντιδράσεις στους σημερινούς Ευρωπαίους ηγέτες. Να για πχ η Μερκελ πανικόβλητη πηγαίνει στον Ερντογκαν και του υπόσχεται στήριξη για είσοδο της Τουρκίας στην Ευρώπη , η πάλι ο Ολαντ για να ενισχύσει την θεςη του στο κόμμα και την προεδρική του υποψηφιότητα χρησιμοποιεί τον μπαμπούλα της Λε πεν. Διπλα σ’αυτες τις κινήσεις με δηλώσεις τους οι Ευρωπαίοι ηγέτες κατηγορούν τους εξεγερθέντες για “Λαϊκισμό”. Δηλαδή κατηγορείται ο λαός για Λαϊκισμό . Τι πιο παράδοξο κι υποκριτικό εκ μέρους μιας εξουσίας. Έτσι ο ορος “Λαϊκισμός” αρχίζει να χάνει την πραγματική του έννοια και να χρησιμοποιείται κατα το εκάστοτε δοκουν της εξουσίας. Χρησιμοποιείται όπως συμφέρει τους κρατούντες ως εργαλείο πολιτικής ενοχής κι όχι ως εργαλείο ανύψωσης της πολιτικής συνείδησης.
Δημοσθένης Δαββετας