Wokisme και κουλτούρα ώρα μηδεν.
Πληθαίνουν γύρω μας τα περιστατικά σύμφωνα με τα οποία οι οπαδοί του Wokisme ,χτυπούν ανελέητα ο,τι δεν συμφωνεί μαζί τους .Ζούμε νέα εποχή πολιτιστικού μηδενισμού όπου όλες οι διαφορετικές με το πολιτικά ορθόν τάσεις απειλούνται με εξαφάνιση. Κουλτούρα ώρα μηδέν μοιάζει να ζούμε κι όλα αυτά γιατί τα απαιτεί η απο-δομηση. Αποδόμηση ανθρωπολογικων αναφορών ( όπως πατρίδα, έθνος η θρησκεία), αποδόμηση ιστορικών ως τώρα δεδομένων, αποδόμηση οικογένειας, αποδόμηση του ήδη γνωστού πολιτισμού, γενικώς αποδόμηση των όσων όλων δομικών στοιχείων αποτελούσαν ως τώρα τον ιστορικό συνειδητό εαυτό μας. Ένα μεταξύ τόσων και τόσων παραδείγματα ήταν αυτό που συχνά ακούγεται σήμερα στην Γαλλία περί αποδόμηση του Άντρα ως βιολογικό φύλο,( η φεμινιστρια πολιτικος)περί αποδόμηση του Αρχαίου πολιτισμού και το ξαναγραψιμο του με οποία στοιχεία θέλουμε, περί επιβολής πλέον του νεοπλατωνισμου ως εκκίνηση σκέψης ( κι ο Πλάτωνας κι ο Αριστοτέλης τι θα γίνουν, θα τους πεταξουμε;)και τόσα άλλα.
Ο όρος αυτός, απο-δομηση υπήρξε φιλοσοφικος όρος του Χαιντεγγερ που τον δανειστηκε ο Ντεριντα για να στηριξει την δικη του θεωρια της αποδομησης.
Δεν πρόκειται για αστείο. Αντιθέτως ο απο-δομητικος wokisme, είναι μια μηχανή πολέμου, εναντίον της οικουμενικής Δημοκρατίας που ήδη εδώ και αιώνες από τον Διαφωτισμο γνωρίζουμε. Ήδη η Αμερικανική αριστερά αλλά κι ο φίλος μας Γάλλος πρόεδρος Μακρόν μεταξύ τόσων άλλων ,δεν διστάζουν να θεωρούν ότι η σημερινή Δημοκρατία στηρίζεται σε ρατσιστικά προνόμια. Ο Γάλλος μάλιστα υπουργός παιδείας , εμπνευσμένος από την αποδομητικη φιλοσοφία, προτείνει να αποδομησουμε το ήδη υπάρχον δημοκρατικό μας μοντέλο στο όνομα του” δικαιώματος της διαφορετικοτητας”.
Κι εδώ έχουμε μπροστά μας μια αντίφαση. Τον 19ο αιώνα το δικαίωμα της διαφορετικοτητας ήταν το σημείο αναφοράς των αντιεπαναστατικων ιδεολογιών. Δηλαδή των “ακροδεξιων τασεων” όπως θα λέγαμε μ’ελαφρα την καρδιά σήμερα. Στις μέρες μας όμως το δικαίωμα της διαφορετικοτητας είναι μια υπόθεση της αριστεράς μαζι με ένα μέρος της νεοφιλελευθερης δεξιας.
Ήδη αυτή η μετάθεση γινόταν εμφανής με την σκέψη του Μάη του’68 . Ο φιλόσοφος Ζαν Φρανσουά Λυοταρ κι ο κόκκινος Ντανυ, ο Ντάνιελ Κων Μπετιτ, είχαν συνδημοσιευσει τον Νοέμβριο του 1986 στο περιοδικό “Autogestion”(Αυτοδιαχειρηση) ένα άρθρο που μιλούσε για την εκ νέου ατομικευση προσώπων και ομάδων. Πρόκειται για μια θέση που δίνει το βάρος στην ατομικότητα κι όχι στην συνύπαρξη μέσα στα πλαίσια μιας οικουμενικής θεσμικης δημοκρατιας( la republique).
Αυτή η θεση της δημοκρατικής αποδόμηση στην υπηρεσία της εξατομίκευση οδήγησε στο σημερινό κλείσιμο κι εγκλωβισμός των ανθρώπων σε κοινότητες που κάθε μία είναι κλεισμένη στον εαυτό της και δεν επικοινωνεί με τις άλλες. Όλα είναι θετικά στην σημερινή αποδομηση: ακόμη και η βία.
Δεν υπάρχει δημοκρατικός διαλογος σήμερα. Δεν υπάρχει επικοινωνια πολιτισμών .Υπάρχει μόνο η μοναδική σκέψη του wokisme,δηλαδή η σκέψη που θέλει ν’αποδομησει με κάθε μέσο και με κάθε τρόπο ο,τι ως τώρα γνωρίζαμε ως ιστορική συνείδηση. Φύση και ήδη υπάρχουσα πολιτιστική ανθρωπολογία είναι υπό διωγμός από τους ταλιμπαν της πολιτικής ορθότητας οι οποίοι θέλουν να επιβάλλουν μόνο μια και μοναδικη πλανητική σκέψη, αυτην της απόλυτης Τεχνικής κυριαρχίας.
Κάθε κοινοτητα στηρίζεται στον ναρκισσισμο της και δεν συνδιαλλεγεται με άλλες έτσι ώστε να λειτουργήσει ο δημοκρατικός διαλογος. Οδηγούμαστε σε πολιτιστικο θάνατο, βρισκόμαστε στην στιγμή της πολιτιστικης ακύρωσης, στο κουλτούρα ώρα μηδεν. Τοχουμε η οχι καταλαβει;
Δημοσθένης Δαββετας καθηγητής φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικός αναλυτής.
