Ισλαμισμός, Βολταίροςκαι Τουρκια.
Τις μερες αυτες στην Γαλλια βιωνουμε ακομη ενα φαινομενο που δειχνει το μεταναστευτικο και ιδεολογικο αδιεξοδο που υπαρχει σε καποιες περιοχες της Γαλλιας. Στην περιοχη Trappes ,με 70% πλεον ισλαμικο πμηθυσμο ,ενας καθηγητης φιλοσοφιας ,λογω απειλων ,χρειαζεται αστυνομικη προστασια για να μετακινηθει απο το σχολειο σπιτι του. Ο λογος; Διδασκει τ’ανθρωπινα δικαιωματ και την ελευθερια σκεψης υποστηριζοντας τις κοσμικες ιδεες. Κατι που δεν μοιαζει ναναι καλοδεχουμενο απο τους ισλαμιστικων τασεων μουσουλμανους. Ταυτοχρονα γινεται συζηυηση στην Γαλλικη βουλη για το νομοσχεδιο του Μακρον περι ” separatisme” ,δηλαδη για τα μετρα που πρεπει η πολιτεια να παρει για την προστασια της Δημοκρατιας απο τους φανατικους ισλαμιστες. Επισης η Τουρκια κατηγορειται οτι διεισδυει επικινδυνα στην Ευρωπη και την Γαλλικη κοινωνια. Ο πρωτος στοχος των τρομοκρατων ειναι η Γαλλια.
Απεναντι σ’αυτο το κλιμα που κυριαρχει στα ΜΜΕ και τον γενικο προβληματισμο για την απειλη απωλλειας ελεγχου της καταστασης, θυμαμαι τις τοσες σκηνες δολοφονικης βιας που ως τωρα γνωρισε η χωρα αυτη. Εχουμε συχνα την αίσθηση ότι βρισκομαστε μπροστά σ΄ ένα Αμερικάνικο φιλμ, με εκτελέσεις από κάποιους κατά συρροή δολοφόνους.. Σκηνές τρόμου, αποκαλυπτικές που φανέρωναν μια ψυχρότητα των εκτελεστών όπως τα βιντεοπαιχνίδια. Με μια μεγάλη διαφορά: άλλο οι φανταστικές σκηνές του κινηματογράφου κι άλλο η πραγματικότητα. Άλλο η δύναμη της τέχνης κι άλλο η βαρβαρότητα. Ο τρομοκράτης ενσαρκώνει την άρνηση της ανθρωπιάς. Οι δολοφόνοι των δημοσιογράφων του Charlie Hebdo, η των αλλων αθωων, διαφέρουν από τον κατά συρροή δολοφόνο. Γιατί δεν εκτίθενται σε άτομα, αλλά σε σύμβολα (π.χ. τους Εβραίους, τους δημοσιογράφους, τους αστυνομικούς κλπ). Θεωρούν τους εαυτούς τους το οπλισμένο χέρι του Αλλάχ, ο οποίος και θα τους μεταφέρει σε έναν άλλο ευτυχισμένο κόσμο. Οι Ισλαμιστές αυτοί, είναι η αρχή ενός νέου τύπου πολέμου όπου στόχος είναι ο οποιοσδήποτε. Κρυμμένοι στο ανώνυμο πλήθος μπορούν να χτυπήσουν ανά πάσα στιγμή. Φτάνουν μόνο κάποια δευτερόλεπτα για να ξεπεράσει ο φανατικός τη γραμμή της νομιμότητας και της λογικής και να περάσει στο χώρο της ανομίας και του παραλόγου. Πρέπει να είμαστε όλοι μας έτοιμοι να δεχτούμε ότι ο αγώνας των τζιχαντιστών-τρομοκρατών δεν είναι μία αντίδραση εναντίον της φτώχιας και του ρατσισμού, ούτε είναι μία αντίδραση στην ισραηλινο-παλαιστινιακή διαμάχη. Είναι κυρίως η μεταφορά του τζιχαντιστικού πολέμου από τη Μέση Ανατολή στην Ευρώπη. Η στρατηγική των Ισλαμιστών εκμεταλλεύεται τη Δημοκρατική ανοχή και μετατρέπει τις κοινωνίες μας σε μαλθακούς ασθενείς. Όμως αυτή η στάση δεν είναι η στάση του Ισλάμ.
Η μεγάλη πλειοψηφία των πιστών αντιτίθενται στην τρομοκρατία. Δεν υιοθετούν την πρακτική των τρομοκρατών. Υπάρχει όμως κι ένα είδος ένοχης σιωπής στη σχέση Ισλάμ-Ισλαμισμού, υπαρχρι η απουσία κριτικής παράδοσης. Δεν είναι αποδεκτό να γίνει κριτική της θρησκείας. Κάτι που αντίθετα γίνεται στη Δυτική Εκκλησία. Αυτό που σήμερα ίσως θα χρειαζόταν το Ισλάμ, είναι ένα είδος θεολογικού Διαφωτισμού, κάτι σα θρησκευτική επανάσταση, η οποία θα έβρισκε την ισορροπημένα δημιουργική απόσταση μεταξύ θρησκείας και πολιτείας. Χρειαζετσι εναν Βολταιρο .
Δημοσθένης Δαββέτας
Καθηγητης φιλοσοφιας της Τεχνης ,ποιητης εικαστικος,γεωπολιτιστικος αναλυτης.