Γράφει ο Δημοσθένης Δαββέτας, Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός, 
γεωπολιτιστικός αναλυτής
Το ζητημα της “Οικολογίας” τόσο παλαιό όσο και σύγχρονο , αναφέρεται στην μάχη του Ανθρώπου να βρει την θέση του στον “οίκο” του, στο περιβάλλον του. Η σημερινή Τεχνολογία , το παιδι της σύγχρονης “Θεότητας ” που ονομάζεται Τεχνική, έχει ωθήσει τις βιοτεχνολογικές έρευνες σε τέτοιο σημείο, ώστε ο σημερινός άνθρωπος να μπορεί να επέμβει στην αλλαγή του σώματος του, του προσώπου του πιστεύοντας ότι μπορεί να ξεπεράσει και ν’ αλλάξει τις φυσικές του προδιαγραφές, σε σημείο που να θέλει ακόμη να γίνει αθάνατος.
Ο άνθρωπος λοιπόν, που ήθελε να γνωρίσει τα μυστικά της φύσης για να γίνει καλύτερος και να γνωρίσει βαθύτερα τον εαυτό του, όπως έλεγε κι ο Αριστοτέλης, φτάνει τώρα σε σημείο ν’ απειλεί τον εαυτό του και να εργάζεται ο ίδιος για την “απ-άνθρωποιηση” του. Καταστρέφοντας τα φυσικά σημεία αναφοράς του αυτοκαταστρέφεται.
Από τον Πολιτισμό, την Πολιτική, την Επιστήμη, την διατροφή ή την σεξουαλικότητα, το τεχνητό στοιχείο θέλει να κυριαρχήσει όλο και περισσότερο του Φυσικού. Αφαιρώντας την φυσική “ιερότητα” στις ανθρώπινες σχέσεις οδηγούμαστε στην απουσία της ανθρωπιάς, στην διάλυση της οικογένειας, την αλλοίωση των φύλων , στην ψευδοπολιτική και στην τεχνοεπιστημονική σκλαβιά.
Η τεχνική Ύβρις , που πιστεύει ότι ο άνθρωπος μπορεί να γίνει αθάνατος, μας θέτει μπροστά στο ουσιαστικό ερώτημα: πως ν’ αυτοπροστατευτούμε από τον Τεχνικό απολυταρχισμό, από τις πολυεθνικές εταιρείες που με την οικονομική τους παντοδυναμία πειραματίζονται καταστροφικά στην ανθρώπινη Φύση;
Η μόνη απάντηση είναι ένα συλλογικό Πολιτικο σχέδιο όπου η περιβαλλοντολογική ευαισθησία (προσωπικά και κοινωνικά), θα υπερισχύσει του κερδοσκοπικού ολοκληρωτισμού. Οπου θα επιχειρηθεί ένας νέος ορισμός της σχέσης του Ανθρώπου με το φυσικό και κοινωνικό του περιβάλλον.
Το σχέδιο αυτό πρέπει να είναι αποδεκτό απο την συνολική Πολιτική τάξη, να μην εμποδίζεται απο κομματικές σκοπιμότητες, να ‘ναι ένα είδος κινήματος Ζωής. Όλοι έτσι να μπορούν να βρουν σ’ αυτό την θέση τους: από τους απλούς πολίτες ως τους αποκλεισμένους για φυσικούς ή κοινωνικούς λόγους (άστεγοι, ηλικιωμένοι άρρωστοι, γυναίκες έγκυες εγκαταλελειμμένες, κακοποιημένα παιδιά, άτομα προς το τέλος της ζωής τους από βαριά ασθένεια κλπ).
Έχουμε ανάγκη μια επανάσταση αλληλεγγύης του πλησίον προς τον πλησίον. Έχουμε ανάγκη μιας εκ νέου ισορροπημένης σχέσης του Ανθρώπου με την φύση του εαυτού του.