Η ανασύνθεση της Ευρωπαϊκής δεξιάς. 
Το γνωστό περιοδικό economist στην έκδοση του της 6 Ιουλίου με την αρθρογραφία του υποστηρίζει ότι η κλασσικη δυτική δεξιά είναι σχεδόν ετοιμοθάνατη . Εκφράζοντας ως γνωστόν τις απόψεις των ελίτ της παγκοσμιοποίησης και δίνοντας τον τόνο του τι γίνεται στην οικονομία η κυρίως του τι πρέπει να μην γίνεται είναι καλό να διαβάσουμε την θέση του . Γράφει λοιπόν ότι , η δεξιά που εδώ και πολλές δεκαετίες ενσάρκωνε το όραμα της “νεωτερικοτητας”( modernité) , είχε καταφέρει να φέρει κοντά φιλελεύθερους και συντηρητικούς , προσεκτικούς μεταρρυθμιστές και υποστηρικτές της θεσμικής τάξης .
Οι αντιδραστικοί συνεπως και οσοι ήσαν ιδεολογικά ” παράνομοι” , αρνούμενοι την αίσθηση της ιστορίας ήταν καταδικασμένοι να εξελιχθούν στο περιθώριο της κοινωνίας ως ακραίοι.
Όμως , πάντα κατά το economist , ο κόσμος άλλαξε . Και στην δύσκολη εποχή μας η κλασσικη δεξιά αφήνει τάχιστα την θέση της σε μια αλλη δεξιά ” λαϊκίστικη”, ρατσιστική , ξενοφοβική που έχει εγκλωβιστεί στο θέμα της εθνικης ταυτοτητας. Αυτό όμως το πολιτικό λεξιλόγιο του περιοδικού μας γέρνει αμέσως στον νου την κυρίαρχη σήμερα μιντιακη αντίληψη ότι , κάθε τι που δεν είναι ” προοδευτικό” άκρο-δεξιιζει. Αν όμως δεν παγιδευτούμε σ’αυτην την δαιμονολογικη ανάλυση κι αποστασιοποιηθούμε κάπως , πως βλέπουμε τα πράγματα ;
Η κλασσικη δεξιά ήταν προσκολλημένη στους θεσμους . Αυτή που ανεβαίνει είναι προσκολλημένη στο θέμα ταυτοτητας . Αυτό είναι άραγε κάτι κακό ; Το αν το ζήτημα της ταυτοτητας επιστρέφει στην πρώτη γραμμή της πολιτικής μάχης αυτό μήπως οφείλεται στην κυρίαρχη πολιτική των μη-συνόρων , της μαζικής κι ανεξέλεγκτης μετανάστευσης και στην ιδεολογία του τέλους της ιστορίας ; Οι ευρωπαίοι δεν θέλουν ν’αρνηθουν τα σύνορα τους ούτε την ιστορία τους ούτε την ταυτότητα τους επειδή το επιβάλλει με το ζόρι η παγκοσμιοποιημένη οικονομία.
Αλλωστε δεν είμαστε στην εποχή όπου απλά πρέπει να διαχειριστούμε τα φρούτα της εντυπωσιακής Ανάπτυξης . Αντιθετως ζούμε σε μια εποχή όπου δεν υπάρχουν πια οικονομικοί και θεσμικοί κανόνες , που οσοι υπάρχουν παραβιάζονται εύκολα πια μονομερως και γενικως όλα τρίζουν. Ζούμε σε μια εποχή όπου , συντηρητικοί κλασσικοι , νεοσυντηρητικοι, παλαιοσυντηρητικοι και προστατευτικοί συγκρούονται με τους ” προοδευτικούς” δεξιους , τους προοδεθτικους εν γενει και τους του ” πολιτικά ορθον”. Αυτή η σύγκρουση δεν έχει φέρει τελικά αποτελέσματα κι είναι ανοιχτή πληγή στις Ευρωπαϊκές κοινωνίες . Στα πλαίσια αυτής της μάχης δαιμονοποιείται ο λαϊκός πατριωτισμός η ακόμη ο δημιουργικός συντηρητισμός . Η νέα αριστερά εκμεταλλεύεται έξυπνα και πονηρά το γεγονος και αφήνει το θέμα της ταυτοτητας σ’εκκρεμοτητα μεγαλώνοντας έτσι την πολιτιστική ρωγμή στις ευρωπαϊκές κοινωνίες . Μήπως είναι ώρα οι δυο δεξιές να επιχειρήσουν να βρουν ένα κοινό τόπο όπου ο νέος πατριωτισμός δεν θάναι ξενοφοβικός και ρατσιστικός αλλά επίσης δεν θάναι δίχως σύνορα και δίχως πολιτισμική μνήμη και ιστορική ταυτότητα; Μήπως είναι η ώρα το θέμα της ταυτοτητας να μην το βλέπουμε διαβολικά αλλά να το βλέπουμε ως την αφετηρία ανασύνθεσης ενός νέου πολιτικού λόγου που θα ενώνει και δεν θα χωρίζει ; Μήπως είναι η ώρα η κοινοβουλευτική δεξιά , αυτή που μπορεί να συνδυάσει πατριωτισμό και φιλελεύθερες ως και παγκοσμιοποιημένες τασεις να ενσαρκωθεί σ’ενα ενιαίο πρόσωπο και να ξεφύγει από την διχαστική της ως τώρα εσωστρέφεια ,αναλαμβάνοντας υπεύθυνο ρόλο , συνθετικό στην υπηρεσία των εθνικών αναζητήσεων κι ισορροπιών;
Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης Φιλοσοφίας της Τέχνης , ποιητής , εικαστικός.