Το Ισλαμικό κρατος κι οι Χριστιανοί του Ιράκ. 
Ήταν τον Αύγουστο του 2014 όταν κατα γενική έκπληξη στην διάρκεια της νύχτας , το Ισλαμικο κρατος εισεβαλε στα βόρεια του Ιράκ κι έσπειρε τον τρόμο και τον φόβο . Εκατοντάδες χιλιάδες Χριστιανοί και της εθνότητας Γιαζιντις σφάχτηκαν , γυναίκες αιχμαλωτίστηκαν και μετατράπηκαν σε σκλάβες , παιδιά υπέστησαν το μαρτύριο την νέας ισλαμικής επιμόρφωσης τους. Μια πραγματική γενοκτονια . Κι ολ’αυτα γιατί οι τζιχαντιστες ήθελαν να ” καθαρίσουν ” το Ιράκ από τους ιδεολογικούς ” αποστάτες” του.
Μετά την περιοχή του Σινιαρ , οι Ισλαμιστες προωθήθηκαν προς την Νιβιν. Μέσα σε λίγες ώρες οι Γιαζιντις , οι Κακαις και 120000 Χριστιανοί , εν μέσω ενός απερίγραπτου χαους εξολοθρεύτηκαν και υποχρεώθηκαν σ’εξορια.
Που βρίσκονται όλοι αυτοί πέντε χρόνια μετά και αφού έχουν ήδη περάσει δυο χρόνια από την στρατιωτική διάλυση του Ισλαμικού κράτους;
Στην περιοχή του Σινιαρ κάποια χωριά Γιαζιντις παραμένουν έρημα, ενώ στην πόλη μόνο το 10% έχει επιστρέψει . Οσοι έμειναν εκεί μετά την γενοκτονια ζουν ακόμη σε τέντες κι αδυνατούν να πενθησουν όσες γυναίκες του πληθυσμού τους σκλαβωθηκαν, όσους σφαγιάστηκαν , ενώ οι βασανιστές τους παραμένουν ατιμώρητοι .
Στην περιοχή της Νιβιν επέστρεψαν περίπου 25000 . Το Χριστιανικό κέντρο ξαναβρίσκει σιγά σιγά την δυναμική του . Όμως η δημογραφία μοιάζει ναχει αλλάξει καθότι πολλοί μουσουλμάνοι Σιίτες εγκαταστάθηκαν και δίνουν την αίσθηση ότι πλειοψηφούν στην περιοχή.
Ανάλογα συμβαίνει στα βόρεια της Μοσσουλης όπου πολλοί Σουνιτες πήραν την θέση των εκδιωχθεντων Χριστιανών . Αυτή η κατάσταση επιτείνεται περισσότερο από το γεγονος ότι η πλειοψηφία των Χριστιανών της περιοχής φοβάται να επιστρέψει στην γη των πατεράδων τους .
Αυτό που κατάφερε το Ισλαμικό κρατος , παρά την στρατιωτική του ήττα, είναι ότι έσπειρε στην Ιρακινή κοινωνία την δυσπιστία και το μίσος εναντίον του Άλλου . Το ότι ηττήθηκε στο πεδίο των μαχών δεν σημαίνει ότι ηττήθηκε κι η ιδεολογία του . Άλλωστε τις τελευταίες εβδομάδες βλέπουμε μαζικές ύποπτες φωτιές να καίνε τις παραγωγές του σιταριού λιγο πριν την Συγκομιδή τους . Τρελλές κι ασυγκράτητες φήμες τρέχουν κατηγορώντας όλοι όλους . Από τους Σουνιτες , τους Σαμπακς, τους Κούρδους η τους Χριστιανους , όλοι είναι κατηγορούμενοι ως πυρομανείς. Αυτό είναι μια απόδειξη ότι η πριν την γενοκτονια του Ισλαμικού κράτους ισορροπία μεταξύ των διαφορετικών κοινοτήτων είναι δύσκολο να επιτευχθεί εκ νέου .
Υπάρχουν βέβαια κάποια σημάδια συνεργασίας . Η εκκίνηση των οικονομικών δραστηριοτήτων στην κοιλάδα της Νιβιν , παρασύρει θετικά εμπορικές σχέσεις μεταξύ των κοινοτήτων . Είναι η άρση ενός εμποδίου ήδη στην καθημερινότητα των κατοίκων . Η δυσπιστία μειώνεται όταν ο παραγωγός για παράδειγμα κοτόπουλων προμηθεύει και τους μουσουλμάνους η πολλοί Γιαζιντις εργάζονται σ’υπηρεσιες μουσουλμάνων κλπ. Όταν η οικονομία ξεκινά είναι ένα καλό σημάδι . Όμως πρέπει ο πολιτισμένος κόσμος να βρίσκεται σε διαρκή εγρήγορση . Η ήττα του Ισλαμικού κράτους δεν σημαίνει κι οριστική ήττα της ιδεολογίας του . Πρέπει τώρα στα πρώτα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης να υπάρξει η δέουσα πολιτιστική και πολιτική προσοχή ώστε να μην επαναληφθούν στην τόσο πονεμένη περιοχή γενοκτονίες , βίαιες εκτοπισεις , βασανισμοί η άλλου είδους βιαιότητες και μαρτυρια.
Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης Φιλοσοφίας της Τεχνης , ποιητής , ειναστικος .