Μπορις Τζόνσον : Πολιτικος η δημαγωγός ; 
Αν διαβάσει κάποιος τις μεγάλες εφημερίδες θα διαπιστώσει ότι όλες γενικώς συγκλίνουν στο εξής: δόθηκε η εξουσία στην Βρετανία , σ’εναν άνθρωπο , τον Μπορις Τσονσον , ο οποιος ενσαρκωνει το λαϊκίστικο κύμα . Είναι δηλαδή οπως κάποιοι πολιτικοί όπως ο Τραμπ ( σ’ανοιχτη γραμμή με τον οποίο βρίσκεται ο νέος Βρετανός πρωθυπουργός) , οι οποίοι εκμεταλλεύτηκαν τις ανησυχίες της Δυτικής κοινωνίας , ξεχώρισαν με τον κινδυνολογικο τους λόγο και πήραν την εξουσία. Όσο ο Τραμπ χρησιμοποίησε ( πάντα κατά τους κατηγόρους του) το πρόβλημα της ανασφάλειας και της ταυτοτητας για να εκλεγεί , άλλο τόσο ο Τζονσον , χρησιμοποίησε τον ευρωσκεπτικισμό για να πετύχει τους πολιτικους του στόχους . Μ’αλλα λόγια υπάρχει πάντα κάτι το ύποπτο , κάτι το κυνικό με κρυφες σκεψεις εξουσιας , πίσω από έναν πολιτικό που μιλά για εθνική ταυτότητα κι εθνική κυριαρχία .
Ειδικά στην περίπτωση του Τζονσον , η μοναδική κι εκκεντρική του προσωπικότητα , προσφέρεται για κριτικές του τύπου όπως ” γκαφατζής, κλόουν,περιθωριακός πολιτικά….”. Όλοι τον χτυπούν με κάθε θεμιτό η αθέμιτο τρόπο. Πριν λιγες μόνο μέρες ενας απλός οικογενειακός καυγάς με την σύζυγο του , μια αυστηρώς ιδιωτική υπόθεση έγινε κεντρικό θέμα του τύπου . Προσπάθησαν να τον δείξουν σαν έναν άνθρωπο που δεν σέβεται τα δόγματα του ” πολιτικά ορθον”, άνθρωπο απολίτιστο, που βρίσκεται υπό παρακολούθηση για την προσωπικότητα του , έναν άνθρωπο με άγρια και σιχαμερή φύση . Κοντολογίς ένα πολιτικό διαβολο.
Μπορει ομως να ιδωθει ο νεος Βρετανος πρωθυπουργός μέσα από μια διαφορετική οπτική; Δηλαδή , αν σε αντίθεση με το κυριαρχούν πολιτικό πνεύμα , η συμπεριφορά του Τζονσον , δεν ήταν μια συμπεριφορά ενός διαχειριστή της πολιτικής αλλά αυτή ενός πολιτικού που θέλει να επέμβει στην εξέλιξη των πραγμάτων από το να τα διαχειρίζεται απλά; Ο Τζονσον ισως ( τουλάχιστον όπως ο ίδιος διατείνεται εμφανώς) να μην θέλει να μπει στα καλούπια μιας επισημης παγκόσμιας πολιτικής , της παγκοσμιοποιημένης , που ευνοεί τον τεχνοκρατικό ορθολογισμό , την απατριδοσυνη, το ασύνορο και το άθρησκο. Μιας πολιτικής που οδηγεί στην ” θεολογία” της Τεχνικής ,την Πολιτιστική λήθη, η το Πολιτιστικό “Αλτσχάιμερ “.Ο Τζονσον μάλλον ανήκει σ’εκεινο το στυλ Πολιτικών που κινητοποιούν τα πάθη και τα συναισθήματα. Και αυτά τα δυο είναι ύποπτα στα ματια των αντιπαλων του. Παθος και συναίσθημα τα ταυτίζουν με την δημαγωγία και τον λαϊκισμό.
Ξεχνούν όμως ότι κάθε φορά που έγιναν αλλαγές στην ιστορία ( και καλές και κακές) ενεργοποιήθηκε ο ψυχικός παράγοντας των λαών εναντίον της πολιτικής ατροφίας των διαχειριστών υπαλλήλων της πολιτικής . Ο Τσώρτσιλ ετσι λειτουργησε , χωρίς εδώ να κάνω ιστορική σύγκριση μεγεθών των δυο .
Πέρα όμως από την προσωπικότητα του Τζονσον αυτό που τον έφερε στην εξουσία είναι η θέληση του να υλοποιηθεί το Μπρεξιτ. Ενώ η Τερέζα Μέι ασκούσε μια αντιφατική πολιτική σ’αυτο το θέμα , ο Τζονσον, δεν διστάζει να μιλήσει για χειρουργική επέμβαση και γι” άτακτο” Μπρεξιτ.
Θέλει να φύγει από την ΕΕ δίχως , όπως δήλωσε, να πάρει την άδεια κανενός; Πρόκειται για μια αίσθηση εθνικης κυριαρχίας που στην πραγματικότητα ενσαρκωνει την πολιτική απόφαση του Βρετανικού λαού για Μπρεξιτ; Εδώ και τρία χρόνια πλανάται η αντίληψη ότι οι Βρετανοί είχαν μετανοιώσει για την επιλογή τους , που οι αντίθετης άποψης την χαρακτήριζαν ως απόφαση παράλογη , δίχως ιδεολογική βάση , μια απόφαση εχθρική στο καλό της χωρας ,που δεν ήθελε κατά βαθος ο λαος. Κι όμως στις πρόσφατες ευρωεκλογές οι Βρετανοί μαζικά ψήφισαν το κόμμα του Μπρεξιτ για να επιβεβαιώσουν την συνειδητή επιλογή τους.
Τώρα ήρθε η ώρα να δείξει ο Τζονσον ποιο από τα δυο είναι . Εάν είναι ένας πολιτικος η δημαγωγός . Κι οι δυο πλευρές της προσωπικότητες του εκτέθηκαν εδώ στο κείμενο . Ας περιμένουμε . Ο χρόνος θα δείξει.
Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της Τέχνης , ποιητής, εικαστικός.