Η τακτική υποχώρηση της Κίνας στο Χονγκ Κονγκ
Ποτέ κάτι παρόμοιο δεν ξανάγινε στο Χονγκ Κονγκ. Ούτε την εποχή της Βρετανικής αποικιοκρατίας ( 1841 ως 1997) ούτε στο σημερινό διάστημα της σύνδεσης με την Κίνα υπό ειδικό καθεστώς ( δικαστική,πολιτική και οικονομική κυριαρχία στο Χονγκ Κονγκ ενώ το Πεκίνο κρατά υπό την δικαιοδοσία του την άμυνα και τις εξωτερικές υποθέσεις) συνέβησαν τέτοια γεγονότα. Δηλαδή ο κόσμος να κατέβει τόσο μαζικά στους δρόμους για να υποχρεώσει την κυβέρνηση του Χονγκ Κονγκ ν’ αποσύρει το νομοσχέδιο που διευκολύνει την έκδοση των δικαστικά καταδικασμενων στην Κίνα. Μετά την πρώτη μεγάλη διαδήλωση του ενός εκατομμυρίου διαδηλωτών την 9η Ιουνίου που προκάλεσε την συγγνώμη της κυβέρνησης Λαμ και την απόσυρση του νομοσχεδίου , ήρθε η δεύτερη , αυτή της 16 Ιουνίου , όπου το πλήθος ζητούσε εκτός από την οριστική απόσυρση του νομοσχεδίου , την παραίτηση της πρωθυπουργού Καρυ Λαμ κι απαιτούσε την απόλυτη κι αδιαπραγμάτευτη επιστροφή της ελευθερίας έκφρασης. Το δημοκρατικό ιδεώδες είναι το αιτούμενο των πολιτών.
Είναι γνωστό πάντως ότι , μετά από μια μυστική συνάντηση στο Σεν Ζεν μ’ενα από τα επτά μέλη το μόνιμου πολιτικού γραφείου ( ένα είδος επτά σοφών) , η κυρια Λαμ , άλλαξε την ως τότε σκληρή κι άκαμπτη στάση της στο νομοσχέδιο κι υποχώρησε ζητώντας συγγνώμη από τον λαό του Χονγκ Κονγκ .
Θα μπορούσαν οι Κινέζοι , όπως είχαν κάνει τον Ιούνιο του 2019 εναντίον των φοιτητών στην πλατεία Τιεν Αμεν , να πνίξουν στο αίμα την διαδήλωση . Όμως προτίμησαν την υποχώρηση αντί της μετωπικής σύγκρουσης . Και πιστεύω ότι ορθώς έπραξαν . Τουλάχιστον τακτικά κι αν έχουν στο βάθος της σκέψης τους μια άλλη στρατηγική. Γιατί δεν είχαν κανένα συμφέρον να συμμετάσχουν στην αμέσως επόμενη σύνοδο των G20 ( στις 28 και 29 Ιουνίου στην Οσάκα της Ιαπωνίας.) με χέρια βαμμένα στο αίμα αθώων πολιτών. Άλλωστε ήδη οι Ασιατικές ισχυρές χώρες δείχνουν να έχουν δυσκολίες στο να δεχτούν την αυταρχική στροφή από το 2012 του Πεκίνου , την κυριαρχική εξάπλωση του κινεζικού στόλου στην Θάλασσα της Κίνας , ( προσάρτησαν παρά το αντίθετο διεθνές δίκαιο τα δυο ακατοίκητα νησιά Παρακελσο και Σπρατλευ ), η ακόμη την εμπορική επιθετικότητα του » δρόμου του μεταξιού» που καταφέρνει να εκμεταλλευτεί την οικονομική αδυναμία και προβληματική οικονομία των μικρότερων πιο αδύναμων χωρών. Χι ζιν Πινγκ δεν θα ήθελε επ’ ουδενί να χειροτερέψει μια κατάσταση που προς το παρόν ελέγχει .
Άλλωστε η περίοδος αυτή είναι πολύ ιδιαίτερη για τον Κινέζο πρόεδρο . Από τον Ιανουάριο του 2018 ο Ντόναλντ Τραμπ του έχει κηρύξει έναν ιδιότυπο εμπορικό πόλεμο . Από τον Ιανουάριο του 2019 η Αμερικανική κυβέρνηση κήρυξε έναν σκληρό τεχνολογικό πόλεμο εναντίον των Κινεζικων τεχνολογικών γιγάντων όπως η Huawei , τους οποίους και κατηγόρησε για κατασκοπεία και για κλοπή υψηλής τεχνολογίας. Στα πλαίσια δε της αντικινεζικης στάσης του , ο Αμερικανός πρόεδρος δέχτηκε και μια ανέλπιστη στήριξη εκ μέρους των Δημοκρατικών αντιπάλων του στο Κονγκρεσο . Ένα αιματοκύλισμα συνεπώς στο Χονγκ Κονγκ θα έβαζε όλους τους εκλεγέντες δημοκρατικούς γερουσιαστές στην πλευρά του Τραμπ.
Επιπλέον , η συμμαχία των μεγάλων δημοκρατικών χωρών στην Ασία ( Ινδία, Ιαπωνία, Νότιος Κορέα , Αυστραλία, Αμερική) ως κονσεπτ κι ιδέα, όλο και μεγαλώνει. Χι ζι Πινγκ , ο οποίος θέλει να ελέγχει την κατάσταση στο επίπεδο του εμπορίου και τα προβλήματα που χει με την Αμερική δεν εμποδίζουν τις σχέσεις του με τις άλλες μεγάλες και δυνατές χώρες , δεν έχει κανένα συμφέρον να θέσει σε κίνδυνο τα προαναφερθέντα , δια μέσου της πολιτικής βίας , ακόμη κι αν αυτή ασκείται στην με ειδικό καθεστώς επαρχία του Χονγκ Κονγκ κι όχι στην καρδιά της Κίνας. Εάν ενεργούσε με πολιτικές βιαιότητες θα έδιωχνε τους ξένους επενδυτές και τις διεθνείς επενδύσεις, οι οποίες και συνέβαλαν από το 1950 ως σήμερα στην αύξηση του πλούτου της χώρας κι αυτών των αποκαλούμενων » νέων τόπων». Σε μια συνέντευξη του πριν χρόνια ο Κινέζος αντιπρόεδρος Γουάν Κισαν, ανέφερε τον Αλέξης Τοκβίλ και το πασιγνωστον βιβλίο του περί παλαιάς διακυβέρνησης κι επανάστασης . Οι Κινέζοι ηγέτες γνωρίζουν καλά την ιστορία της Ευρώπης κι ειδικά της Γαλλίας , αυτής της χώρας η οποία από την εποχή του Ρισελιέ μέχρι το τέλος του Ναπολέοντας Βοναπάρτη , υπήρξε η πρώτη και πιο ισχυρή Ευρωπαϊκή δύναμη.
Αναμφίβολα μελέτησαν το στρατηγικό λαθος του Λουδοβίκου 14ου να κάνει πόλεμο εναντίον της Ολλανδίας το 1672 . Οι αρχικές νίκες γρήγορα μετατράπηκαν σε ήττες οι οποίες κι επέτρεψαν στον Γουλιέλμο της Οραγγης , μόλις ανέβηκε μετά από συμμαχία με τους Ολλανδούς , στον Αγγλικό θρόνο , να δομήσει με ένταση και φανατισμό την αντί-γαλλική πολιτική του. Ο Λουδοβίκος ο 14ος είναι παράδειγμα προς αποφυγήν για τον σημερινό Κινέζο πρόεδρο. Πολλοί πόλεμοι, που οδηγούν με μαθηματική λογική εξήγηση στην αποδυνάμωση της βιομηχανίας και της οικονομίας. Η χρήση βίας , όπως συχνά μας διδάσκει η Ιστορία , αν δεν υπάρχει ανάγκη υπεράσπισης εθνικών συμφερόντων ( και πάλι βέβαια εδώ μένει κάθε φορά να ξεκαθαριστεί τι και ποιο είναι το εθνικό συμφέρον) δεν χρησιμεύει σε κάτι καλό . Το αντίθετο : κάνει κακό . Η στρατηγική της ειρήνης και της Δημοκρατίας είναι η μόνη σταθερή πολιτική πραγματικότητα για το μέλλον της Ασίας και του κόσμου γενικότερα . Όλοι οι πολιτισμένοι κι ειρηνικοί άνθρωποι το θέλουν .