Γαλλία: : πριν την χαοτική εξέγερση.
Πιο γελοίο θέαμα τις τελευταίες εβδομάδες στην γαλλική πολιτική σκηνή δεν έχει παρουσιαστεί : σοσιαλιστές και Ρεπουμπλικάνοι ( τα γνωστά ως αριστερό και δεξιό κόμμα αντίστοιχα ) ξοδεύουν τις ενέργειες τους σ’αλληλοκατηγοριες στελεχων , τάσεων , σε αποχωρήσεις η απειλές διαγραφών μελών κλπ. Ένα είδος κακόγουστης κωμωδίας διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια των εκπληκτων ως αδιάφορων πολιτών για το πολιτικό μέλλον των κομμάτων . Δίπλα σ’αυτα τα άλλοτε ισχυρά παραδοσιακά κόμματα , το εθνικό μέτωπο της Λεπέν προβληματίζεται κλυδωνιζόμενο ,ως προς το αν ναι η όχι η ηγέτης του , έχει πια τις ικανότητες να οδηγήσει το κόμμα τους στην εξουσία . Όσο για τον περιβόητο” δωρεάν” επαναστάτη , τον οικονομικά πολύ ευκατάστατο “αριστερό” Ζαν Λυκ Μελανσόν , ψάχνεται επίσης ναβρει τον δρόμο του μιας και το κίνημα του όπως κι αυτό τη Λεπέν δεν ξέρει αν εκφράζει πια η όχι αυτή την “ανυπότακτη ” Γαλλία που όταν οργίζεται σιωπηλά , όπως έχει δείξει η ιστορία , ανατρέπει τα πάντα φανερά .
Είναι προφανές ότι η εκλογή του Εμμανουέλ Μακρον δυναμίτισε το πολιτικό γαλλικό τοπίο . Το προκάλεσε . Όμως αυτή η κρίση ταυτότητας των κομμάτων είναι ταυτόχρονα και συνολική κρίση της αντιπροσωπευτικότητας . Τα κυβερνώντα ως τώρα κόμματα είναι θύματα των εσωτερικων τους πολέμων , των συμφερόντων , των συμμαχιών τους και των αποτυχιών τους το διάστημα που έμειναν στην εξουσία . Αλλά και τα κόμματα διαμαρτυρίας κι αυτά πληρώνουν τις υπερβολές κι ακρότητες της δημαγωγίας και του λαϊκισμού που χρησιμοποίησαν για να κερδίσουν έδαφος στους ψήφους των πολιτών . Δίπλα σ’αυτα το κίνημα του Μακρον που σχηματίζεται σε κόμμα , παρότι αρχικά είχε υποσχεθεί ν’αλλαξει τις ως τώρα γνωστές πολιτικάντικες συμπεριφορές , εντούτοις δεν δείχνει να το κάνει στην πράξη . Το πρόσφατο ” συνέδριο ” του κόμματος ήταν επίδειξη μοναρχικής ηγεμονίας του Μακρον. Επρόκειτο για κεντρωτικο δημοκρατισμο παρά για δημοκρατικές διαδικασίες . Η γενική δυσαρέσκεια για τα παληα και καινούργια κόμματα στην Γαλλία κυριαρχεί όλο και περισσότερο . Η εμπιστοσύνη των πολιτών προς αυτά και τους πολιτικούς , όλων των αποχρώσεων , τάσεων κι ιδεολογιών έχει μειωθεί εντυπωσιακα . Το λένε κι οι καθημερινές στατιστικές . Ο πολιτικός λόγος είναι ξύλινος και δεν ξυπνά το ενδιαφέρον . Οι πολίτες βλέπουν ότι οι πολιτικοί ασχολούνται με την πολιτική για να κερδίσουν χρήματα κι όχι για να λύσουν προβλήματα κοινωνικά , οικονομικά , πολιτικά.
Ποιο είναι λοιπόν το συμπέρασμα ; Τα πολιτικά κόμματα στην Γαλλία ( και μάλλον σ’ολη την Ευρώπη) πρέπει να ξανά εφευρεθούν . Να εφεύρουν κάποιο άλλο εαυτό τους αντιπροσωπευτικό της εποχής και των ουσιαστικών αναγκών των πολιτών . Γιατί αν δεν γίνει αυτό κι αν ο Μακρον αποτύχει τότε θαμάστε αντιμέτωποι με κάτι σαν χαοτική εξέγερση κι όχι μια οργανωμένη επανάσταση όπως ιστορικά ήταν στο παρελθόν .
Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της τέχνης , ποιητής , εικαστικός .