Η ενοχοποίηση του μεταναστευτικού
Απο την δεκαετία του’80 με την κυριαρχία της σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη , άρχισαν να καταφθάνουν πολλοί μετανάστες νόμιμοι και παράνομοι στις ευρωπαϊκές χώρες. Οι “χριστιανοί” Ευρωπαίοι τους καλοδέχτηκαν στα πλαίσια του ανθρωπιστικού αισθήματος αλλα και της ανάγκης για νέα εργατικά χέρια. Τα επόμενα χρονια της δεκαετίας του ’90 με το ξεκίνημα της παγκοσμιοποίησης , το φαινόμενο αυτό άρχισε να παίρνει δυσανάλογες διαστάσεις. Πολλοί Ευρωπαίοι πολίτες δυσανασχετησαν με την κατάσταση , αλλα οι αρχές χρησιμοποίησαν το επιχείρημα της ενοχής συνείδησης. Δηλαδή είπαν ότι αφού πήγαμε εμείς οι Ευρωπαίοι σαν κατακτητές σε μέρη όπως η Αφρική η η Μέση Ανατολή , γιατί οι κάτοικοι των κατακτημένων χωρών να μην μπορούν ναρθουν να εργαστούν στις δικές μας χώρες; Έχουν κάθε ηθικό και εργασιακό δικαίωμα. Έτσι οι οποιες φωνές που απο τότε υπογράμμισαν τις μελλοντικές δυσκολίες ενσωμάτωσης των μεταναστών στις νέες τους πατρίδες , πνίγηκαν γρήγορα στα πλαίσια της ενοχής συνείδησης. Όσοι επέμεναν χαρακτηρίστηκαν “δεξιοί , αντιδραστικοί ” μέχρι και “φασιστοειδή”. Τότε άρχισαν ν’αναπτυσσονται ουσιαστικά κόμματα τύπου Λεπέν στον Ευρωπαϊκό χώρο. Απο το 2000
όμως και μετά οι πόλεμοι στην Μέση Ανατολή άρχισαν να στέλνουν κύματα προσφύγων στην Ευρώπη. Η κατάσταση άρχισε να γινεται δύσκολη για τους γηγενείς και να μεγαλώνει ενα κλίμα ξενοφοβίας και ακραίων πολιτικών κομμάτων. Οι συντηρητικές κυβερνήσεις τότε ,χωρών όπως η Γαλλια , προσπάθησαν να ελέγξουν το φαινόμενο κι άρχισαν να ψηφίζουν σκληρότερους νομους. Ειδικά ο Σαρκοζί έκανε μεγάλη προσπάθεια ώστε η μετανάστευση να γίνει επιλεκτική κι ελεγχόμενη. Η ιδέα ότι η ανεξέλεγκτη μετανάστευση μαζί με την λαθρομετανάστευση απειλούσε τον εργασιακό , Εθνικο , πολιτισμικό η κοινωνικό ιστό μιας χώρας ,οδήγησε σε νέες σκέψεις κι αποφάσεις τους πολίτες και τους ηγέτες των Ευρωπαϊκών χωρών. Το μεταναστευτικό άρχισε στο εξής ως σήμερα ,ναναι σοβαρό πολιτικό ζήτημα που μπορεί να καθορίσει τις πολιτικές εξελίξεις ενός τόπου. Η πρόσφατη εμπόλεμη κατάσταση σε Ιράκ, Λιβυη , Συρία όξυνε ακόμη περισσότερο το πρόβλημα. Ειδικά εδώ στην Ελλαδα το κακό άρχισε να παραγίνεται με την τακτική της Τουρκίας και την δράση των δουλεμπόρων που ωθούν ασταμάτητα κύματα λαθρομεταναστών στα εδάφη μας. Η
Παράλληλη δίκη μας κρίση δημιουργεί μια ανυπόφορη κατάσταση για τους πολίτες που δύσκολα βρίσκουν εργασία κι οι νέοι φεύγουν όλοι έξω. Όχι ότι φταίνε οι μετανάστες γι’αυτο. Αλλα το ανεξέλεγκτο της άφιξης τους κι η απαράδεκτη πολιτική της κυβέρνησης που ενθαρρύνει την παράνομη παραμονή τους ,δημιουργούν κλίμα δυσφορίας για τους Έλληνες. Αυτό όμως που ενοχλεί περισσότερο είναι η προσπάθεια ενοχής συνείδησης σ’οσους διαμαρτύρονται για την παράνομη μετανάστευση. Η
“αριστερή” κουλτούρα τους θεωρεί “ακροδεξιούς- συντηρητικούς-αντιδραστικούς-φασιστες”. Πρόκειται για τρομοκρατία εναντίον της ελεύθερης σκέψης. Πρόκειται για κατασκευή “ενοχής συνείδησης” απο μια ιδεολογική αντίληψη, που αυτοπροσδιορίζεται “πολιτικά ορθή”. Οποίος πιστεύει στο Έθνος η τις παραδόσεις , οποίος πιστεύει στην πατρίδα και στην θρησκεία θεωρείται “εχθρός” απο την ισοκρατικη αριστερά που , σχετικοποιώντας τις κλασικές και παραδοσιακές αξίες ,τις απαξιώνει. Έτσι φτάνουμε στον μηδενισμό και στην πολιτικοκοινωνική αφασία αλλα και στην πολιτισμική αμνησία. Πρέπει να σταματήσει αυτή η μορφή αφελληνισμού της χώρας μας και των νέων. Το να μην θέλεις την παράνομη μετανάστευση δεν είσαι ρατσιστής ούτε ξενοφοβικος. Οι ξένοι είναι καλοδεχούμενοι αρκεί να μην απειλείται η πολιτισμική , κοινωνική, ιστορική , γλωσσική κι Εθνικη ταυτότητα μιας χώρας.
Δημοσθένης Δαββετας