Και πάλι προς τους μεταμεσονυχτιους φίλους μου .
Στην πρόσφατη περιήγηση του σ’ενα σύγχρονο τόπο ο Ποιητης είδε πολλούς απο τους πρόθυμους “φίλους”του να τον αποκαλούν “παιδί” λογω της διάθεσης του να συνεχίζει ν’αντιμετωπιζει τον κόσμο και τα πράγματα , παρά το ώριμο της ηλικίας του, με μια άρνηση να διαδυκτιωθει και να μπει σ’οργανωμενες κοινωνικές ομάδες που θα του φερναν χρήμα κι εξουσία. “Πως θέλεις νασαι ο εκλεκτός του κόσμου για νασαι στην διοίκηση των πραγμάτων δίχως την στήριξη του χρήματος και όσων το ελέγχουν;” ήταν η ερώτηση που του απηυθυναν με μια πολιτισμένη χαιρεκακία. Κι αυτός αφού ανυψωνόταν στα ύψη του εαυτού του τους κυτουσε με την ισορροπημένη νηφαλιότητα εκείνου πουχει επίγνωση των κανόνων του παιχνιδιού της εξουσίας και τους αρνείται. Δεν τον ενδιέφερε και περιφρονούσε την πολιτιςτικη και ηθική χοντροκοπιά όσων ζούσαν μόνο μέσα απο τις χρηματικές διαστάσεις της εξουσίας.Οςων ζουςαν μόνο με τις καταναλωτικές ψευδαιςθηςεις της σάρκας. Προτιμούσε την δίχως κοινωνική επιβεβαίωση πνευματική του πορεία , προτιμούσε τον πνευματικό πλούτο απο την υλική εξάρτηση , προτιμούσε να τον αντιμετωπίζουν ως “παιδί”αλλα πουναι δημιουργικό παρά ναναι ένας υλικά ισχυρός όμως γερασμένος ψυχικά “άνδρας “, εκ μηδενισμένος ηθικά και πνευματικά και κυρίως φοβισμενος απέναντι στον χρόνο και τον θάνατο. Ο Ποιητης προτιμούσε την δημιουργικη ανυλικοτητα παρά την στείρα ζωής μιας φυλακισμένης ,Εξαρτημένης κι ανελεύθερης υλικοτητας. Προτιμούσε ναναι ενα “συνειδητο’ παιδί κι ας αντιμετώπιζε τα δύσπιστα , ζηλοφθονα και χαιρέκακα βλέμματα των “προθύμων ” για το “καλό “του “φίλων”του.