Η παγκόσμια απειλή της Κίνας
Εκτός από την κατεξοχήν συμβολική και ταυτοτικη (και πολύ λιγότερο οικονομική) διάσταση της Ελληνικής κρίσης για τους Ευρωπαίους, ένας άλλος λόγος στην παγκόσμια οικονομία παίρνει ιδιαίτερα ανησυχητικές διαστάσεις και βοήθησε έμμεσα στο να επιταχυνθει μια πρώτη λύση στο σημαντικό πρόβλημα της χώρας μας. Ο λόγος αυτός ακούει στο όνομα Κίνα .
Είναι γνωστό ότι η Ελλαδα αντιςτοιχει μόλις στο 0,5% της παγκόσμιας οικονομίας , ενώ η Κίνα , είναι ο υπ’αριθμον δυο παγκόσμιος οικονομικός παίκτης μόλις λίγο πίσω σ’αποςταςη αναπνοής από την Αμερική. Ενώ ένα Grexit θα κόστιζε περίπου 300 δισεκατομμύρια για την Ευρωπαϊκή Ένωση, το μικροκραχ που συνέβη πριν λίγες βδομάδας στο χρηματιστήριο της Σαγκαης, στοίχισε ως ζημιά της τάξεως των 3000 δισεκατομμυρίων σε δολάρια. Αυτές οι διάφορες στους αριθμούς μας επιτρέπουν να καταλάβουμε το γιατί δεν πανικοβλήθηκαν οι αγορές στην Ελληνική περίπτωση ενώ συνέβη το αντίθετο με το μικροκραχ στην Κίνα . Η οικονομία αυτής της μεγάλης και πολυπληθούς χώρας και η έν γενει κατάσταση της αφορά άμεσα την Δύση και την Ασία. Μια σειρά από μέτρα των Κινεζικών αρχών προσπάθησαν να προστατεύσουν και να θεραπεύσουν το πρόβλημα. Είτε περιορίζοντας την πώληση τίτλων εταιρειών , είτε προσπαθώντας να ελαφρύνουν φορολογικά 1200 από τις 2800 προβληματικές εταιρείες . Τέτοιες ενέργειες προστατευτισμού έρχονται σ’αντιθεση με τους προσανατολισμούς του 18ου συνεδρίου του κομμουνιστικού κόμματος το 2013 , όπου τότε είχε αποφασιστεί να δοθεί ένας μεγαλύτερος ρόλος στην αγορά και να τονιστούν οι “υπηρεσίες” και η κατανάλωση. Οι σημερινές αντιδράσεις της κινεζικής ηγεσίας προβληματίζουν και υποχρεώνουν στο να τεθεί το ερώτημα: η ευεργετικοτητα και προστατευτικοτητα των Κινεζικών αρχών είναι στιγμιαία η θα παραταθεί; Γιατί υπάρχουν σήμερα ξεκάθαρες ενδείξεις μιας συγκράτησης του ρυθμού της οικονομικής μηχανής της χώρας. Η Ανάπτυξη έπεσε ήδη κάτω από το 7% φετος. Αντίστοιχα υπήρξε πρόβλημα και το 2008-2009 . Όμως τότε η Κίνα είχε αντιδράσει επιταχύνοντας την οικονομική δραστηριότητα της χώρας μέσα από τόνωση της πολιτικής των ακινήτων. Αλλά και στην κρίση του 2013-2014 πάλι οι κινεζικές αρχές έδωσαν έμφαση και στήριξαν το χρηματιστήριο , ενισχύοντας έτσι τον πλουτισμό των νοικοκυριών . Αυτού του είδους τ ανοίγματα προς την πολιτική των αγορών συνοδεύτηκαν από μια βιομηχανική συγκράτηση και ταυτόχρονα καθαρή αύξηση των εξόδων των μισθωτών.
Ποια θάναι ταχα η σημερινη πολιτική επιλογή των ιθυνόντων του Πεκίνου σε σχέση με το χρηματιστηριακό κράχ της Σανγκάης; Ποια τάση από τις αντιμαχόμενες θα επικρατήσει; Το άνοιγμα η η δυσπιστία προς τις αγορές; Αναμένοντας το ποια πορεία θα επιλεγει από τις κινεζικές αρχές έχουμε στο μεταξύ μείωση των βιομηχανικών επενδύσεων που ισοδυναμεί με μείωση των εισαγωγών από το εξωτερικό (κατα 17% τον Μάιο) και μας κάνει να καταλαβαίνουμε το γιατί οι παγκόσμιες τιμές πρώτων υλών μειώθηκαν αλλά κι ακόμη το γιατί μειώθηκε η πώληση των βιομηχανικών προϊόντων της Γερμανίας , βασικού προμηθευτή της Κίνας.
Η ως τώρα έλλειψη ξεκάθαρου προσανατολισμού του Πεκίνου ως προς το οικονομικό της μοντέλο , ανησυχεί παγκοσμίως και θα συνεχίσει να προκαλεί πανικό με το παραμικρό στις παγκόσμιες αγορές.
Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας τέχνης, Ποιητης,εικαστικός