Ο Ποιητης όταν συνάντησε το μοντέλο του ένιωσε απέραντη Ευτυχια γιατί θα γράφε , ήταν βέβαιος, σπουδαία ποιήματα. Όπως κι έγινε . Ονειρευόταν μάλιστα κάποτε το μοντέλο αυτό ν’αυτονομηθει και να γίνει αυτόφωτο όπως η Αφροδιτη στον μύθο με τον Πυγμαλίωνα. Όμως το μοντέλο του όποτε του δινόταν η δυνατότητα να γεμίσει απο το ποιητικό φως τοβαζε στα πόδια και κρυβόταν στο σκοτάδι παρέα με χαμερπείς προσωπικότητες που ικανοποιούσαν τον ανασφαλή ναρκισσισμό του για εγωπαθή εξουσία στους γύρω του. Έτσι δεν μπορούσε να γίνει Αφροδιτη και η τοσο αναμενόμενη (απο τον ποιητή ) έν-φωτεινότητα του καθυστερούσε. Πίστευε μάλιστα το μοντέλο ,ότι αυτό εξουσίαζε τον ποιητή, ερμηνεύοντας την υπομονή του ως αδυναμία. Το σκοτάδι ήταν πιο ισχυρό μέσα του απο το φως. Ώσπου ο Ποιητης κουράστηκε να περιμένει. Δεν ήθελε να βάλει σε δοκιμασία τις νέες του εμπνεύσεις. Γι’αυτο και αφού άφησε το μοντέλο να πιστεύει ότι αυτό τον εγκατέλειψε , έφυγε με πολύ πόνο μέσα του. Κι αφέθηκε Ελευθερος , δημιουργικός και χαρούμενος να περιπλανιέται στην κοιλάδα του φωτός κόβοντας φωτεινά λουλούδια . Κάπου κάπου πεταγόταν στ’αστερια ξαπλωνε πάνω τους , κοιμόταν, μελετούσε τον ουρανό κι έψαχνε τα ίχνη του συμπαντικού χρυσού πουταν διάσπαρτος στους πλανήτες. Οςο για το μοντέλο νόμιζε ότι τον εξουσίαζε απο μακριά.