Το «ναυάγιο» και ο ΣΥΡΙΖΑ
Η εκλογική περίοδος σηματοδοτήθηκε στο ξεκίνημα της από ένα δυσάρεστο γεγονός. Πρόκειται για την πυρκαγιά στο πλοίο “Norman Atlantic”, τους νεκρούς και τους αγνοούμενούς του. Το περιστατικό αυτό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν μια θλιβερή μεταφορά. Το πλοίο είναι η χώρα που πηγαίνει στον προορισμό της: την Ευρώπη και το τέλος του μνημονίου. Και η φωτιά είναι το αποτέλεσμα κάποιων απρόσεκτων ανεύθυνων ενεργειών επιβατών που ταξιδεύουν. Τώρα αν οι επιβάτες είναι πάλι μια μεταφορά του ΣΥΡΙΖΑ, τότε εύκολα κάποιος μπορεί να κάνει τον παραλληλισμό. Εύκολα μια φυσιολογική πορεία της χώρας μπορεί να παρεκτραπεί από την πυρκαγιά. Και εδώ κάποιος μπορεί να ρωτήσει: μα είναι τόσο επικίνδυνα τα πράγματα; Μήπως κινδυνολογείτε; Δυστυχώς όχι. Δεν κινδυνολογώ. Απλά ακτινογραφώ και επισημαίνω την πραγματικότητα. Όταν έχεις συμφωνήσει μία διαδρομή κι εσύ την αλλάζεις τότε ελλοχεύουν πολλοί κίνδυνοι. Κι κυριότερος είναι να σπάσει η εμπιστοσύνη των δανειστών προς την χώρα. Να χαθεί η αξιοπιστία μας. Γιατί κανείς δεν δέχεται κάποιον που συναλλάσσεται, να αποφασίζει προς το τέλος της πορείας ν’ αλλάξει κατεύθυνση. Και κυρίως, σ’ αντίθεση με την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού. Διότι οι περισσότεροι δεν ήθελαν εκλογές, ακριβώς για να αποφευχθεί ο κίνδυνος ναυαγίου. Μπορεί να γκρίνιαζαν, όμως τους άρεσε έστω και σιωπηλά που η χώρα είχε αρχίσει να μπαίνει σε τάξη. Πως είναι δυνατόν ένας φοιτητής που ξαναρχίζει να πηγαίνει στα μαθήματα του, τώρα ν’ αρχίσει να το σκέφτεται, γιατί με την πιθανή έλευση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, θα ξαναρχίσει η διάλυση των πανεπιστημίων; Πως είναι δυνατόν ένας φορολογούμενος που ξεκίνησε να πληρώνει τις ρυθμίσεις του, τώρα, να βλέπει άλλους γύρω του, ν’ απειλούν να μην πληρώσουν, γιατί ευελπιστούν ότι η Συριζαϊκή κυβέρνηση θα τα’ αλλάξει όλα; Θα μπορούσα ν’ αναφέρω κι άλλα παραδείγματα. Σε μία όμως θέση θέλω να επιμείνω. Κι αυτό ας το ακούσει η αξιωματική ως τώρα αντιπολίτευση. Δεν ζούμε πια την εποχή της Κενσιανής λογικής σε παγκόσμιο επίπεδο. Δηλαδή της λογικής της θεωρίας του Κεϊνς όπου δίνεται βάρος περισσότερο στην ζήτηση παρά στην προσφορά. Ζούμε μια άλλη εποχή, αυτήν της Σουμπερτιανής. Δηλαδή της θεωρίας του Σούμπετερ. Και το βάρος δίνεται πρώτα στην προσφορά και μετά στην ζήτηση. Που σημαίνει, παράγουμε καινοτομούμε, ερευνούμε, δημιουργούμε και πηγαίνουμε ανταγωνιστικοί στις αγορές. Η συνήθεια των δανεικών τείνει να εκλείψει γενικώς και παγκοσμίως. Όσο πιο αυτάρκης και αυτοπαραγωγική γίνεται μία χώρα τόσο και προοδεύει. Το δημόσιο και ο κρατισμός πρέπει να λιγοστέψουν στα όρια του ελάχιστα αναγκαίου. Έτσι μόνο οι πολίτες – ιδιώτες θ’ απελευθερώσουν την επιχειρηματική τους φαντασία, θα ενεργοποιήσουν την δυναμική δημιουργικότητά τους στην υπηρεσία της πατρίδας. Μίας Ελλάδας νέας που να μάθει να στέκεται στα πόδια της.
