Οι αλάνθαστες 100 μέρες της Μελονι στην εξουσία.
Είναι πολλοι από τους αποκαλούμενους ” προοδευτικους” στην Ιταλία που συνάντησα οι οποίοι,αν και δεν ψήφισαν την Τζωρτζια Μελονι ,είναι ικανοποιημένοι από τις πρώτες 100 μέρες της εξουσίας της. Η νίκη της προέδρου ( η οποία αρνείται να νεοφεμινικοποιησει τον τίτλο της διατηρώντας τον πάντα με αρσενικό άρθρο όπως ήταν εξ αρχης ), δεν έχει ιδεολογικό αλλά πραγματιστικο χαρακτήρα. Δεν έχει κάνει ως σήμερα ούτε ένα οικονομικο ,διπλωματικό η στην εσωτερική της πολιτική λάθος. Με συνέπεια να πάρει τα εύσημα του Economist.
Ας τα δούμε λοιπόν.
Διπλωματικα ,την ίδια στιγμή που οι παρτενέρ της κυβερνητικής συνεργασίας όπως πχ οι Μπερλουσκόνι η Σαλβινι δεν διστάζουν να στηρίξουν τον Πουτιν , η Τζωρτζια Μελονι ακολουθεί την ατζέντα του ΝΑΤΟ ,δίνει όπλα στην Ουκρανία, στηρίζοντας την συνολικά .
Στα οικονομικά πηγαίνει ακολουθεί τον δρόμο της πιστωτικής ορθοδοξίας προκαλώντας ζηλεια σε άλλα μεγάλα κράτη όπως η Γαλλία του Μακρόν που έχει τεράστιες δυσκολίες οικονομικής διαχείρισης των κρατικών εξόδων.
Μειώνει τους φόρους στα οικογενειακά βάρη και στις επιχειρήσεις, φορολογει κάποια υπερκερδη ενεργειακών επιχειρήσεων ,αλλαζει σημεια του φορολογικού κώδικα , απελευθερωνει την αγορά εργασίας, κι οδηγει ως τώρα την Ιταλία σε μείωση του συντελεστή χρέους του ΑΕΠ στο 3,7%( ενώ των Γάλλων στοχεύει κι αν το 4,5%). Αποτελεσμα: αναμένεται κατά τους διεθνώς οικονομικούς αναλυτές το δεύτερο εξάμηνο του 2023 ισχυρή ανάπτυξη. Ενώ οι διεθνείς αγορές την εμπιστεύεται ανεπιφύλακτα.
Όσο για την Ευρωπαϊκή ένωση υπολογίζει να δώσει 190 δισεκατομμύρια ευρώ για στήριξη στα πλαίσια του πλάνουτης προφανής ανάκαμψης της οικονομίας της.
Στην εσωτερική πολιτική, η Ιταλίδα πρόεδρος, ακολουθεί μια συντηρητική ατζέντα που υποστηρίζεται από την μεγάλη πλειοψηφία των Ιταλών πολιτών.
Πιο συγκεκριμενα: εφαρμόζει μια μεταναστευτικη πολιτική πιο σφιχτή ελέγχοντας περισσότερο τα σύνορα της και μην επιτρέποντας στους παράνομους να μπουν στην χώρα. Συμφώνησε με την Λιβύη να της αγοράσει μεγάλο μέρος της ενεργειακή της παραγωγής αλλά με την προϋπόθεση ότι η Λιβύη θα ελέγχει και δεν θ’αφηνει ανεξέλεγκτα τα πλοία με παράνομους μετανάστες να μπαίνουν στα ιταλικά σύνορα.
Επίσης αφαίρεσε από τα δημόσια έγγραφα τους όρους “γονέας 1, γονέας 2″ κι επανέφερε το ” πατέρας, μητερα”.
Σε γενικές γραμμές ο κυβερνητικός συνδυασμός της Ιταλίας προέδρου που τόσο είχε αμφισβητηθεί κι ανησυχήσει διεθνώς τους ισχυρούς, έχει προσαρμοστεί και συμπεριφερεται όπως ένα σοβαρό κυβερνητικό κομμα.
Αυτό που συμβαίνει στην Ιταλία ως τώρα είναι άξιο προσοχής. Γιατί τα δύο παραδοσιακά κόμματα, το χριστιανοδημοκρατικο και το σοσιαλιστικό, όπως και στην Γαλλία περιθωριοποιηθηκαν τελείως. Η αριστερά έχασε την κοινωνική της ψυχή ενώ η δεξιά παραδόθηκε στην παγκοσμιοποιηση.
Από την εποχή που κυβέρνησαν Σαρκοζι και Μπερλουσκόνι αντίστοιχα σε Γαλλία κι Ιταλία ως σήμερα η δεξιά όλο και φθείρεται αδύναμη να βρει μια νέα ταυτότητα. Το ίδιο κι η Αριστερά. Κι οι δύο τους έχουν παρασυρθεί από το τσουναμι της παγκοσμιοποιησης .Κι οι δύο τους έχουν παρασυρθεί από την δυναμική της νεοφιλελευθερης αγοράς. Υποστηρίζουν μάλιστα στην πράξη τα σχέδια της. Λεττα, Ρεντζι, Ντραγκι, παρέα με κάποιους λαικιστες απέτυχαν παταγωδώς εκεί που ως τώρα η Μελονι δείχνει να βαδίζει σταθερά. Η οποία και δίνει με διάφορα γερά οικονομικά μπόνους προτεραιότητα στο δημογραφικό και την στήριξη της οικογένειας. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της: ακούει τον ιταλικό λαό, αρνείται τον πολιτιστικο ατομισμο των ελίτ, δεν ξέχνα την ιστορική ιταλική ταυτότητα και επανεργοποιει το έθνος ως πολιτιστική ενέργεια.
Μήπως θα πρέπει να μελετηθεί καλύτερα η πολιτική της ;
Δημοσθένης Δαββετας καθηγητής φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικός αναλυτής.
